Detrytusożerca (dertytofag, detritofag, detrytusofag) – organizm lub gatunek odżywiający się detrytusem (tzn. mieszaniną częściowo rozłożonych szczątków roślinnych i zwierzęcych, ich odchodów oraz rozkładających tę materię bakterii i grzybów).

W ekosystemie detrytusożercy znajdują się w grupie reducentów ( destruentów ). W ekosystemach lądowych detrytus znajduje się na powierzchni gleby. Detrytusożercy reprezentują wiele różnych grup zwierzęcych , m.in.: pierścienice , skorupiaki , liczne rzędy owadów , mięczaki, wije . Za klasycznych detrytusożerców lądowych można uznać dżdżownice (Lumbricus spp.).

Częściej pojęcia detrytusożerca używa się w odniesieniu do zwierząt wodnych, w których środowisku życia detrytus zalega na dnie i częściowo unosi się w toni wodnej jako część cząsteczkowej materii organicznej. Typowymi przedstawicielami tej grupy troficznej w polskich wodach śródlądowych są np. należące do skąposzczetów rureczniki (Tubificidae) i larwy muchówek z rodziny ochotkowatych ( Chironomidae ). Detrytusożercami jest wiele różnych grup bezkręgowców , w szczególności liczne są owady. Owady samodzielnie nie są w stanie strawić celulozy zawartej w detrytusie, wykorzystują albo symbiotyczne pierwotniaki i bakterie , albo zjadają bakterie i grzyby rozwijające się na martwych szczątkach organicznych.

Detrytusożercy pełnią ważną rolę w ekosystemach, przyspieszając rozkład materii organicznej i w związku z tym – obieg materii w ogóle. Są też istotnym pokarmem dla drapieżników.

W ekosystemach wodnych detrytusożercy występują wśród filtratorów , zbieraczy , rozdrabniaczy (patrz funkcjonalne grupy troficzne ).