Irving Langmuir (ur. 31 stycznia 1881 w Nowym Jorku , zm. 16 sierpnia 1957 w Woods Hole , Massachusetts ) - fizykochemik amerykański , pionier badań nad wyładowaniami elektrostatycznymi w gazach i zjawiskami powierzchniowymi.

Najbardziej znany jest z opracowania (wraz z Katharine Blodgett) prostej techniki otrzymywania ultracienkich (nawet o grubości jednej cząsteczki) monowarstw adsorpcyjnych na powierzchni cieczy w 1917 , które od ich nazwisk nazywa się warstwami Langmuira-Blodgett. Warstwy te stanowią do dziś podstawowe narzędzie do badania rozmaitych własności fizykochemicznych "pojedynczych" cząsteczek . W ramach badań nad monowarstwami zaproponował koncepcję podstawowej izotermy adsorpcji nazwaną później izotermą Langmuira ( 1916 ).

Oprócz tego od jego nazwiska pochodzi palnik Langmuira , który jest wysokowydajną, prostą konstrukcją palnika wodorowego stosowanego do dzisiaj powszechnie w laboratoriach do obróbki szkła. Innymi jego wynalazkiem jest pompa dyfuzyjna , za pomocą której można uzyskiwać w laboratoriach tzw. wysoką próżnię (rzędu 10^-5 Tr ), które również są nadal w powszechnym użyciu jako element współczesnych linii próżniowych .

Został laureatem Nagrody Nobla w 1932 .