Pobieranie śladów daktyloskopijnych
Daktyloskopia (z gr. daktylos – palec i skopeo – patrzę, oglądam) –
technika śledcza
zajmująca się badaniami porównawczymi
linii papilarnych
w celu ustalenia sprawcy czynu zabronionego (
przestępcy
). Linie papilarne każdego człowieka cechuje niepowtarzalność odkryta już w
XIX wieku
. Nowoczesne metody ich rejestracji, przechowywania, katalogowania i wykorzystania praktycznego opracowano już w
latach 30. XX wieku
. Dopiero jednak po
II wojnie światowej
daktyloskopia stała się powszechna przy ustalaniu tożsamości sprawcy. Pobieranie odcisków linii papilarnych od osób mogących mieć związek z jakimś zdarzeniem przestępczym, świadków, zatrzymanych itp. odbywa się najczęściej metodą tradycyjną poprzez przyłożenie opuszek palców do poduszki pokrytej czarnym tuszem, a następnie odciśnięcie tychże na karcie rejestracyjnej lub daktyloskopijnej, gdzie pozostawiają czarny ślad przebiegu linii papilarnych.
Pobieranie śladów daktyloskopijnych z miejsca zdarzenia polega na pokryciu przy użyciu delikatnego pędzelka przedmiotu lub jego części np.
argentoratem
, a następnie usunięciu jego nadmiaru tymże pędzelkiem. Pozostały po tych czynnościach argentorat przylega tylko do zatłuszczonej powierzchni będącej śladem dotyku palców, dłoni przestępcy. Następnie pokrywa się to miejsce czarną folią daktyloskopijną, którą po odklejeniu zabezpiecza się wraz z odbitym na niej śladem linii papilarnych przezroczystą folią ochronną. Pobieranie, katalogowanie, przetwarzanie odcisków linii papilarnych metoda tradycyjną, tj. przy pomocy czarnego tuszu, było zawsze kłopotliwe. Dlatego prowadzono rozliczne badania nad wprowadzeniem innych metod. W
Polsce
Krzysztof Wrona próbował w
latach 80. XX w
. zastosować
fotografię kirlianowską
, w
USA
20 lat później opracowano skanowanie opuszek palców powszechnie wprowadzone na amerykańskich lotniskach i konsulatach (wizy) po wydarzeniach z
11 września
2001
r.
Skanowanie
prawdopodobnie wyprze niedługo metodę tradycyjną.
Bada się również ślady linii papilarnych z wewnętrznych powierzchni dłoni (cheiroskopia) oraz z palców i powierzchni oporowych stóp (podoskopia). W podobny sposób badać można również ślady czerwieni wargowej (cheiloskopia).
Istnieją również domowe sposoby na ujawnianie odbitek, np. pyłem metalicznym czy drobnymi proszkami.
Powszechnie używana forma (występująca również w słownikach i encyklopediach[1]) "odciski palców" uznawana jest za błędną przez specjalistów od daktyloskopii. Poprawna, wg nich nazwa, to odbitki linii papilarnych, ponieważ na powierzchni znajduje się odbitkę palca, a nie odcisk.
Przypisy
Linki zewnętrzne
