Cywilizacja śmierci – kontrowersyjny termin stosowany w
teologii moralnej
przez teologów
katolickich
, po raz pierwszy użyty przez
papieża
Jana Pawła II
w czasie jego
pontyfikatu
. Termin ten jest przeciwieństwem sformułowanego przez papieża
Pawła VI
określenia "cywilizacja miłości".
Zjawiska związane z "cywilizacją śmierci" papież
Jan Paweł II
wymienił przede wszystkim w
encyklikach
Veritatis Splendor
i
Evangelium Vitae
.
Według Jana Pawła II pojęcie "cywilizacji śmierci" lub "kultury śmierci" odzwierciedla stosunek ludzi do
życia
.
Kościół katolicki
potępia takie działania jak:
aborcja
,
eutanazja
,
morderstwo
,
ludobójstwo
,
promiskuityzm
,
pedofilia
,
antykoncepcja
oraz
metody zapłodnienia in vitro
. Wielu katolickich teologów często twierdzi, że państwa
Europy zachodniej
porzuciły "cywilizację życia" – przez którą należy rozumieć między innymi kultywowanie wartości rodzinnych i przekonanie o świętości życia ludzkiego – jedyną drogę, która uchronić może od wspomnianej cywilizacji śmierci. Naruszanie klasycznych struktur rodzinnych prowadzić ma, wg zwolenników
chrześcijańskiej
"cywilizacji życia", do samozagłady społeczeństwa, które, popadając w
hedonizm
, zaprzestaje reprodukcji.
Rodzina
jest, zgodnie z nauczaniem Kościoła, jedynym gwarantem przetrwania społeczeństwa i jego prawidłowego rozwoju.
Krytyka
Krytycy[1] pojęcia cywilizacji śmierci uznają je za termin
propagandowy
, dyskredytujący pewne zachowania społeczne, między innymi poprzez stawianie na tym samym poziomie zjawisk uważanych za kryminalne (morderstwo, pedofilia) oraz krytykowanych przez Kościół homoseksualizmu, antykoncepcji czy zapłodnień
in vitro
. Tego rodzaju zrównanie uważane jest przez część etyków
laickich
za
demagogiczne
i przyczyniać się ma m.in. do
homofobii
[2].
Linki zewnętrzne
Bibliografia
Przypisy