Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Kleopatra VII

Kleopatra VII Filopator zw. Wielką - gr. – basilissa Kleopatra VII Nea Thea Thea Philopator Thea Philopatris – królowa Kleopatra VII Nowa Bogini Bogini Miłująca Ojca Bogini Miłująca Ojczyznę, egip. – Kliupadrat (ur. 69 p.n.e., zm. 12 sierpnia 30 p.n.e. w Aleksandrii) – ostatni faraon Egiptu (od 51 p.n.e.).

Rodzina Kleopatry

Jej ojciec Ptolemeusz XII Auletes zmarł w 51 r. p.n.e. oddając państwo dwójce spośród czwórki żyjących wówczas swoich dzieci: najstarszej w tym momencie córce Kleopatrze VII mającej lat siedemnaście i synowi, Ptolemeuszowi XIII, chłopcu dziesięcioletniemu. Mieli oni, zgodnie z tradycją rodzinną, zawrzeć małżeństwo. Oboje byli dziećmi nieznanej małżonki o niższej randze (na pewno nie urodziła ich Kleopatra Tryfajna, siostra-żona Auletesa, z tego związku pochodziła jedynie Berenike zamordowana przez ojca). Kim była owa kobieta? Wśród dzisiejszych historyków odzywają się głosy, że należała do egipskiej arystokracji, może pochodziła z potężnego rodu kapłanów Ptaha z Memfis.

Początki panowania nowej pary były trudne, na dodatek zawiódł Nil i w kraju panował głód. Stosunki między małżonkami od razu zrobiły się niedobre, na króla decydujący wpływ wywierali dostojnicy dworscy (eunuch Pothejnos, nauczyciel króla, retor Theodetes z Chios oraz dowódca armii Achillas), którzy nie mieli zamiaru dzielić władzy z Kleopatrą. Musiała ona uchodzić w 49 r. na wygnanie i zaczęła w Palestynie organizować wojsko najemne za zabrane ze sobą pieniądze. Ze swej strony jej przeciwnicy przygotowali się do zbrojnego odparcia najazdu. Król i jego doradcy zainstalowali się w granicznym Peluzjum.

Właśnie w tym momencie, gdy obie armie stały już naprzeciw siebie, pojawił się statek Pompejusza uciekającego po klęsce poniesionej z rąk Cezara pod Farsalos. Otoczenie Ptolemeusza XIII swoje wątpliwości: co czynić i komu się narazić, rozstrzygnęło na niekorzyść Pompejusza. Zamordowano go w chwili, gdy schodził na ląd (sierpień 48 r.), liczono na wdzięczność Cezara. Były to rachuby fałszywe, cokolwiek ten czuł i myślał, to głośno manifestował swoje oburzenie. Bezpośredni sprawca morderstwa musiał uchodzić z Egiptu.

Pomoc Juliusza Cezara

Ptolemeuszowi XIII Cezar postawił twarde warunki: miał rozpuścić armię, pogodzić się z siostrą i zapłacić resztę długu zaciągniętego przez Auletesa. W Aleksandrii Kleopatra była już u boku Cezara (została jego kochanką). W stolicy wybuchł bunt przeciwko im obojgu, podsycany przez króla i młodszą siostrę Arsinoe, nie mówiąc już o potężnych dostojnikach. Cezar znalazł się w sporym niebezpieczeństwie, w ostatniej chwili przybyły jednak posiłki organizowane na terenie Syrii i Palestyny. Król zginął w czasie zamieszek (koniec marca 47 r.), Kleopatra zawrze później nowy związek małżeński ze swym młodszym bratem Ptolemeuszem XIV.

Pacyfikacja Aleksandrii pozwoliła Cezarowi i Kleopatrze na długą podróż Nilem aż do granic Egiptu. Gdy Cezar opuszczał kraj pod koniec kwietnia 47 r. Kleopatra oczekiwała dziecka. Urodziła syna w kilka tygodni później, nosił on imię Ptolemeusz Cezar, nazywano go powszechnie Cezarionem ("Małym Cezarem").

W Aleksandrii zostały 3 legiony (a później dodano jeszcze czwarty). Tak więc Cezar przyjmował rozwiązanie, które nie było ani aneksją, ani pozostawieniem Egiptowi niezależności. Osadzenie tak licznego garnizonu nie wynikało z potrzeb militarnych, przynajmniej takich, które dawały się przewidzieć w najbliższej przyszłości.

W połowie 46 r. Kleopatra dobrze rozumiejąc, że wszelkie istotne decyzje zapadać będą nad Tybrem, a nie w Aleksandrii, popłynęła wraz ze swym bratem, Ptolemeuszem XIV, do Rzymu. Oficjalnym celem było odnowienie przyjaźni i sojuszu z Rzymem. Wróciła do swej stolicy po dwóch latach, już po śmierci Cezara, która zmieniała całkowicie jej sytuację.

Wczesne panowanie Kleopatry

Po powrocie do Egiptu Kleopatra kazała po cichu zabić swego drugiego małżonka i rozpoczęła panowanie w imieniu nowego współmonarchy, syna Cezara, Cezariona, występującego jako Ptolemeusz XV z przydomkami Filopator ("kochający ojca") i Filometor ("kochający matkę"). Zauważmy, przy tej okazji, że nigdy nie sprawowała ona władzy we własnym imieniu mając zawsze przy boku męskiego partnera. Inna rzecz, że odkąd naprawdę rządziła krajem (to jest po wyeliminowaniu opiekunów Ptolemeusza XIII), jej towarzysze nie mogli, z racji swego wieku, być dla niej konkurentami.

W czasie wojen domowych w Imperium Rzymskim, królowa próbowała, dość nieskutecznie, wspierać cezarianów na Wschodzie. Jej przyszły los po bitwie pod Filippi w 42 r. p.n.e., podobnie jak los wszystkich władców klienckich, zależał od decyzji Antoniusza. Mogła liczyć, że nie będzie on chciał uszczuplać praw syna Cezara. Gdy Kleopatra przybyła na wezwanie Antoniusza do Tarsu, przystępował on wówczas do organizowania nowego porządku na Wschodzie. Królowa oczarowała rzymskiego wodza, związek zrodzony w tych dniach miał trwać aż do ich śmierci.

Antoniusz spędził zimę 41-40 r. p.n.e. z Kleopatrą w Aleksandrii, ale wydarzenia następnych lat ich rozdzieliły. Trwały przygotowania do wojny z Partami, zaś w 40 r. Antoniusz zawarł małżeństwo z Oktawią – siostrą Oktawiana Augusta; zadaniem tego związku było zacieśnienie porozumienia między panami dwóch części rzymskiego świata. Nie miał on szans trwania, narastające napięcia między Oktawianem a Antoniuszem wyraźnie zmierzały ku wojnie. Antoniusz nie przeprowadzając jeszcze rozwodu (nastąpiło to dopiero po dwóch latach) odesłał Oktawię do Rzymu w 37 r. p.n.e. Wezwał wówczas Kleopatrę do Antiochii, gdzie wtedy rezydował. W jakim stopniu na tę decyzję wpłynęły uczucia, którymi ją darzył (nie ma powodów w nie wątpić), a w jakim potrzeby polityczne, nigdy nie będziemy w stanie ustalić. Po to, by odnieść zwycięstwo nad Partami, a w dalszej perspektywie nad Oktawianem, potrzebował zasobów materialnych Egiptu. Kleopatra ze swej strony miała wszelkie powody (poza osobistymi), aby wspierać Antoniusza w większym stopniu, niż to by wynikało z obowiązków, do jakich byli pociągani królowie klienccy.

Królowa przybyła do Antiochii z bliźniętami, które urodziła Antoniuszowi, a które otrzymały znamienne imiona: Aleksander Helios i Kleopatra Selene II. Niektórym historykom przypominają one tytuł króla Partów "Brat Słońca i Księżyca ", niewykluczone, że Antoniusz świadomie do niego nawiązywał (choć nie jest to jedyne możliwe wyjaśnienie; Kleopatry Selene występowały już w dziejach hellenistycznych, a Helios przy imieniu chłopca mógł mieć wyłącznie sens religijny, a nie polityczny).

Rządy Kleopatry i Marka Antoniusza

W nowym układzie świata hellenistycznego, którego Antoniusz był autorem, Egipt otrzymał nowe terytoria. Były to: Cypr, część Cylicji, Cyrenajka, część Krety, część obszarów zamieszkanych przez Arabów Nabatejskich, ziemie Iturejczyków (z ich najważniejszym miastem Chalkis) i środkowa część wybrzeża fenickiego, Mimo wszelkich nacisków Kleopatry Antoniusz nie oddał jej Judei, którą rządził Herod Wielki.

Kleopatra dostała więc część terenów, które należały do Egiptu w odległym już III w. p.n.e. Donacje miały wzmocnić Egipt; jeśli miał skutecznie uczestniczyć w wysiłku zbrojnym, nie można go było pozostawić w takim stanie w jakim się znajdował za ostatnich Ptolemeuszy.

Czy w 37 r. p.n.e. doszło do małżeństwa między Antoniuszem a Kleopatrą? Historycy spierają się i o sam fakt i o datę, gdyż nasze źródła nie pozwalają tego ustalić w sposób pewny. Jeśli istniało małżeństwo, nie mogło ono zyskać żadnej mocy w świetle prawa rzymskiego, nie uznającego związków między Rzymianami a tymi, którzy nie byli obywatelami rzymskimi.

Logika bliskiego konfliktu z Oktawianem powiększała w następnych latach znaczenie Egiptu dla Antoniusza. Znalazło to wyraz w intrygującej i nie do końca dla nas jasnej scenie triumfu po jego zwycięstwie (co prawda dość problematycznym) nad Partami, który odbył się wbrew wszelkim rzymskim tradycjom w Aleksandrii. W czasie trwania uroczystości Kleopatra została ogłoszona królową królów, a Cezarion królem królów, dzieci Antoniusza i Kleopatry otrzymały królestwa wycięte z obszarów Wschodu rzymskiego i nierzymskiego (które dopiero trzeba było zdobyć). Aleksander Helios miał panować w przyszłości nad Armenią i obszarami na wschód od Eufratu. Ptolemeusz Filadelfos – najmłodszy syn Kleopatry i Antoniusza, nad ziemiami od Eufratu, od Hellespontu do Fenicji. Kleopatra Selene II nad Libią i Cyrenajką.

Nauczycielem dzieci Kleopatry i Antoniusza był historyk Mikołaj z Damaszku.

Koniec snu o imperium

Marek Antoniusz przegrał w wielkiej bitwie pod Akcjum we wrześniu 31 r. p.n.e. Minęło wprawdzie dziesięć miesięcy zanim Oktawian wkroczył do Egiptu, ale szanse na odwrócenie sytuacji już nie istniały. Pierwszy popełnił samobójstwo Marek Antoniusz, Kleopatra uczyniła to później (12 sierpnia 30 r. p.n.e.), gdy zrozumiała, że Oktawian w żadnym przypadku nie pozostawi jej przy władzy.

Ostatnie tygodnie ich życia wypełniły gorączkowe pertraktacje z Oktawianem. Wydaje się, że Kleopatra w końcowym okresie życia wyraźnie dystansowała się od Antoniusza, zajęta walką o dalsze trwanie królestwa i pozostawienie go swym dzieciom. Oktawian był jednak zdecydowany położyć kres niezależności Egiptu. Podjęta przez Kleopatrę próba zapewnienia bezpieczeństwa Cezarionowi nie powiodła się – adoptowany syn Cezara nie miał zamiaru podarować życia człowiekowi będącemu także synem Cezara, choć nastroje w rzymskim świecie wykluczały jego szanse na podjęcie ojcowskiego dziedzictwa. Oktawian bał się raczej komplikacji w samym Egipcie, gdzie wokół osoby tego młodego człowieka koronowanego na króla mogłyby się skupić siły przeciwne rzymskiemu panowaniu w Egipcie.


Inne hasła zawierające informacje o "Kleopatra VII":

Rodzimy Kościół Polski ...

Brno ...

Uznam ...

Wiktor Sukiennicki ...

Klemens VII ...

1499 ...

XVI wiek ...

Kauen ...

1408 ...

1398 ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Kleopatra VII":

218a Sprawa polska podczas II wojny światowej (plansza 15) ...

230a Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 7) ...

Mangan i jego związki (plansza 5) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie