Charles de Freycinet ( ur.
14 listopada
1828
w
Foix
, zm.
14 maja
1923
w
Paryżu
), polityk
francuski
, czterokrotny
premier Francji
.
Z zawodu inżynier górniczy, ujawnił talent organizacyjny jako zarządca kompanii
kolejowej
Compagnie de chemins de fer du Midi od
1858
roku. Polityką zajął się dopiero w roku
1870
, podczas
wojny francusko-pruskiej
, kiedy pomagał
Gambetcie
przy reorganizacji armii. Rozwinął godną podziwu działalność, organizował nowe korpusy wojsk, zaopatrywał je w broń i amunicję, tworzył plany walk. Naraził się przy tym na niechęć wielu oficerów, którzy nawet występowali z armii.
Od
1876
roku był
senatorem
z ramienia republikańskiej lewicy. Mandat senatora utrzymał do
1920
. W grudniu
1877
objął pierwsze stanowisko w rządzie, zostając ministrem robót publicznych. Potwierdził tam swoje talenty organizatorskie, znacznie rozwijając i modernizując sieć kolei i kanałów we Francji. W grudniu
1879
został po raz pierwszy
premierem
i
ministrem spraw zagranicznych
, wskutek utraty poparcia Gambetty zrezygnował we wrześniu
1880
. W styczniu
1882
ponownie został premierem i ministrem spraw zagranicznych, był nim do sierpnia 1882, kiedy jego rząd utracił zaufanie parlamentu z powodu dopuszczenia do utraty wpływów francuskich w
Egipcie
. W kwietniu
1885
powrócił jako minister spraw zagranicznych w rządzie
Henri Brissona
, którego następnie ponadto zastąpił na stanowisku premiera w styczniu
1886
. Rząd jego upadł w grudniu 1886. Freycinet startował następnie bez powodzenia w wyborach na
prezydenta Republiki
przeciw
Carnotowi
.
W kwietniu
1888
Freycinet został ministrem wojny w gabinecie
Charles Floqueta
, będąc pierwszym cywilem na tym stanowisku od
1848
. Utrzymał je następnie przez 5 lat, podczas kilku kolejnych rządów. Francja zawdzięcza mu w tym okresie reorganizację i modernizację armii. W okresie od marca
1890
do lutego
1892
był ponadto po raz czwarty premierem, który okres został zdominowany we Francji przez gorące debaty na temat roli Kościoła, co doprowadziło do upadku rządu. W styczniu
1893
zrezygnował z teki ministra wojny, na tle skandalu korupcyjnego dotyczącego budowy
Kanału Panamskiego
. Ponownie był ministrem wojny jeszcze na krótki czas między listopadem
1898
a majem
1899
.
W latach
1915
–
1916
był ministrem bez teki. Napisał między innymi: La guerre en province pendant le siege de Paris (
1872
) i Souvenirs (3 t., 1911-1913). W
1882
został członkiem Akademii Nauk, a w
1890
Akademii Francuskiej
.
Napisał: Essais sur la philosophie des sciences (
1895
), Souvenirs (
1911
—
1913
, 2 tomy).
Linki zewnętrzne
Portret i biografia po angielsku
