Hans Werner Henze (ur. 1 lipca 1926 roku w Gütersloh w Niemczech ) – niemiecki kompozytor.

Henze jest uczniem Wolfganga Fortnera i Rene Leibowitza . Pracował jako kierownik muzyczny Deutsches Theater Heinza Hilperta w Konstancji a w latach 1950 - 53 był dyrektorem artystycznym baletu w Staatstheater Wiesbaden. Odcinał się od awangardy muzycznej (odmowa udziału w Kursach nowej muzyki w Darmstadt ). Kompozytor osiadł na stałe we Włoszech .

Charakterystyka twórczości

Twórczość Henzego wyróżnia wielość stylów tzw. polistylistyka. Widoczne są wpływy romantyzmu i naturalizmu np. w operze z 1952 roku Boulevard Solitude (według powieści Manon Lescaut Abbé Prévosta ). Kompozytor stosuje nadto technikę serialną ( serializm ), często naśladuje inne style np. Mozarta , Rossiniego . Korzysta z wielu form muzycznych: madrygał , hymn , pieśń , song i elementów jazzu . Do innych ważniejszych dzieł operowych należą: Der junge Lord (Młody Lord), Die Bassariden (Bachantki), We Come to the River (Dochodzimy do rzeki), The English Cat (Angielska kotka), Das verratente Meer (Zdradzone morze), Venus und Adonis (Wenus i Adonis).
Henze jest także autorem baletów (Ondine), symfonii , koncertów , muzyki kameralnej i utworów wokalnych (Pięć pieśni neapolitańskich) i rozprawy teoretycznej Muzyka i polityka ( 1976 ).