Na mapach: 41°00'19.35″N 28°58'36.81″E / 41.005375, 28.9768917

Widok na Błękitny Meczet, widoczne charakterystyczne sześć minaretów

Podczas południowej modlitwy, widoczne minbar i mihrab

Jedna z półkopuł

Wnętrze

Błękitny Meczet (właściwie Meczet Sułtana Ahmeda, tur. Sultanahmet Camii lub Sultan Ahmet Camii) - zbudowany z polecenia sułtana Ahmeda I meczet w Stambule , który jest jednym z ostatnich, a zarazem najwspanialszych przykładów tzw. "klasycznego okresu" sztuki islamskiej w Turcji .

Historia

Budowę meczetu, w 1609 , rozpoczął w towarzystwie urzędników państwowych sam sułtan Ahmed I (wówczas 19-letni), którego ambicją było stworzyć budowlę wspanialszą od stojącej w pobliżu Hagia Sofii . Zgodnie ze swoim zwyczajem pracował on aż do zmęczenia. Projektantem nowej świątyni , która miała stać się najważniejszym meczetem Imperium osmańskiego był Sedefkâr Mehmet Ağa , uczeń Sinana .

O wadze świątyni świadczyło również jej położenie - bezpośrednio przy Pałacu Topkapi . Swego znaczenia nie stracił on nawet po tym, gdy siedzibę sułtana przeniesiono do Pałacu Dolmabahçe . Przez cały okres istnienia monarchii otomańskiej rolę świątyni imperialnej dzielił z nieco starszym Meczetem Sulejmana .

Do meczetu dołączono kompleks innych budynków: medresę , jadłodajnie dla ubogich, szpital, hale handlowe, szkołę, mauzoleum, karawanseraj oraz fontannę.

Opis

Meczet wzniesiony na planie niemal kwadratu (51,65 m x 53,40 m) znajduje się na sporym placu, do którego wiedzie pięć bram. Na tym zewnętrznym dziedzińcu znajdują się również midha dla wiernych (midha na dziedzińcu wewnętrznym pełni jedynie rolę ozdobną). Z placu zewnętrznego trzy bramy prowadzą na dziedziniec wewnętrzny, otoczony krużgankami wspartymi na 26 kolumnach i przykrytymi sklepieniami w postaci 30 kopuł . Na dziedzińcu wewnętrznym znajduje się wspomniana już ozdobna midha, zaś we wschodniej jego części medresa .

W czterech narożnikach meczetu, oraz na dwóch narożnikach dziedzińca wewnętrznego ustawiono łącznie sześć minaretów . Według jednej z opowieści, sułtan Ahmed, aby przebłagać autorytety w Mekce , zapłacił im za siódmy minaret. Według innej historii sześć minaretów to wynik nieporozumienia pomiędzy sułtanem a architektem. Otóż opisując minarety sułtan miał użyć słowa "altın" oznaczające coś złotego, zaś Sedefkar, przypadkiem bądź specjalnie, miał uznać, że sułtanowi nie może chodzić o niepraktyczne wieże ze szczerego złota i zrozumiał to słowo jako "altı", czyli "sześć".

Do wnętrza meczetu prowadzą trzy wejścia, dwa z dziedzińca zewnętrznego i jedno z wewnętrznego. Świątynię przykrywa kopuła o średnicy 22,4 m, która wznosi się 43 m ponad poziom posadzki. Podtrzymują ją cztery półłuki i cztery pendentywy rozpięte między czterema filarami , które z powodu swojej średnicy (5 m) nazywane są niekiedy "nogami słoniowymi". Uzupełniają ją cztery półkopuły. Światło do wnętrza meczetu przenika przez 260 okien, w których nie zachowały się niestety oryginalne barwne szyby.

Wzdłuż ścian biegną galerie , które zdobi 21 tysięcy płytek fajansowych z manufaktur w İzniku . Ich utrzymane w błękitnej tonacji ornamenty roślinne dały meczetowi jego popularną nazwę. Mihrab i minbar wykonano w białym marmurze , zaś posadzki wyściełają miękkie czerwone dywany. Należy zauważyć, że jest to nie tylko atrakcja turystyczna, ale i czynny meczet. W związku z tym część modlitewna oddzielona jest od części dla turystów, którzy wchodząc do wnętrza muszą, zgodnie z tradycją muzułmańska, zdjąć buty oraz okryć kolana i ramiona (do tego celu służą błękitne chusty wypożyczane przy wejściu do meczetu).