Błędnik błoniasty człowieka.
Błędnik błoniasty (
łac.
labyrinthus membranaceus) – worek łącznotkankowy o zawiłym kształcie znajdujący się we wnętrzu
błędnika kostnego
zawieszony w
przychłonce
i wypełniony
śródchłonką
. Znajdują się w nim właściwe receptory słuchu i równowagi. W błędniku wyróżnia się następujące części: błędnik przedsionkowy i ślimakowy.
Budowa błędnika przedsionkowego:
- łagiewka – wewnątrz otolity odbierające wrażenia związane z położeniem głowy, stanowi podstawę
kanałów półkolistych
- woreczek – zawiera plamkę woreczka
- przewody półkoliste – dostarczają informacje o ruchach głowy, biegną w kanałach półkolistych
- przewód łagiewkowo-woreczkowy
- przewód śróchłonki
Błędnika ślimakowego tworzy głównie przewód ślimakowy.
W łagiewce i woreczku błędnika błoniastego występują receptory wrażliwe na przyspieszenie liniowe (zmiana położenia w górę, w dół, w linii prostej). Receptory tworzą tzw. plamkę łagiewki i woreczka, które skupiają urzęsione komórki zmysłowe, na których spoczywa błona galaretowata. W błonie tej znajdują się kryształy soli wapniowych, tzw. otolity. Ruch głowy w linii prostej powoduje przemieszczanie się otolitów na zasadzie bezwładności, w wyniku czego pobudzane są komórki zmysłowe. Impulsy przesyłane są do
ośrodkowego układu nerwowego
.
Ruchy głowy powodują przepływ endolimfy wypełniającej kanały półkoliste do rozszerzonych zakończeń zwanych bańkami, w których występują urzęsione komórki zmysłowe. Komórki te reagują na obrót głowy, czyli przyspieszenie kątowe.
Błędnik odpowiada za utrzymanie
równowagi
.