Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Andrzej Olechowski

Andrzej Olechowski

Andrzej Olechowski
Data i miejsce urodzenia 9 września 1947
Kraków
Minister finansów
Okres urzędowaniaod 26 lutego 1992
do 5 czerwca 1992
Poprzednik Karol Lutkowski
Następca Jerzy Osiatyński
Minister spraw zagranicznych
Przynależność polityczna Bezpartyjny Blok Wspierania Reform
Okres urzędowaniaod 26 października 1993
do 6 marca 1995
Poprzednik Krzysztof Skubiszewski
Następca Władysław Bartoszewski

Andrzej Marian Olechowski (ur. 9 września 1947 w Krakowie ) – polski polityk i ekonomista . Minister finansów w 1992 oraz minister spraw zagranicznych w latach 1993–1995. Kandydat na Prezydenta RP w 2000 i w 2010, jeden z założycieli Platformy Obywatelskiej .

Spis treści

Wykształcenie i działalność do 1989

W młodości był kierownikiem artystycznym zespołu Trzy Korony , dziennikarzem radiowym i prezenterem muzycznym programu III Polskiego Radia [1].

Ukończył studia ekonomiczne w Szkole Głównej Planowania i Statystyki (obecnie SGH) w Warszawie , w 1979 uzyskał stopień doktora nauk ekonomicznych [2] na podstawie rozprawy Niestabilność eksportu i jej rozmiary – badanie dla krajów europejskich w latach 1960–1974[3].

Andrzej Olechowski, Bronisław Geremek, Włodzimierz Cimoszewicz i Lech Wałęsa

W 1973 rozpoczął pracę w sekretariacie Konferencji Narodów Zjednoczonych ds. Handlu i Rozwoju (UNCTAD) w Genewie . W latach 1978–1982 kierował Zakładem Analiz i Prognoz w Instytucie Koniunktur i Cen. W latach 1982–1984 ponownie pracował w UNCTAD, zaś w latach 1985–1987 był pracownikiem Banku Światowego . W okresie pracy w instytucjach międzynarodowych współpracował z wywiadem ( Departament I MSW ). Był kontaktem operacyjnym Gromosława Czempińskiego o pseudonimach "Tener" i następnie "Must"[4].

W 1987 powrócił do pracy w Polsce , objął funkcję dyrektora departamentu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W 1989 brał udział w obradach " okrągłego stołu " po stronie rządowej w zespole ds. gospodarki i polityki społecznej. W latach 1989–1991 pełnił funkcję pierwszego zastępcy prezesa Narodowego Banku Polskiego [1].

Działalność polityczna w III RP

Lata 1991–1998

Od 1991 do 1992 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Współpracy Gospodarczej z Zagranicą . 28 lutego 1992 został mianowany na ministra finansów w rządzie Jana Olszewskiego , mając poparcie Lecha Wałęsy . 7 maja 1992 złożył dymisję, która została przyjęta przez Sejm 5 czerwca 1992, tuż przed udzieleniem całemu gabinetowi wotum nieufności.

Pełnił następnie funkcję doradcy prezydenta ds. ekonomicznych. W 1993 stanął na czele tworzonego z inicjatywy prezydenta Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform i został kandydatem tego ugrupowania na premiera. Nie wystartował jednocześnie osobiście w wyborach parlamentarnych w 1993 , po których BBWR znalazł się w opozycji do koalicji SLD - PSL . Jednocześnie Andrzej Olechowski został członkiem rządu Waldemara Pawlaka jako minister spraw zagranicznych , dzięki przepisom Małej Konstytucji z 1992 , która gwarantowała prezydentowi wpływ na obsadę tzw. resortów prezydenckich (w tym MSZ). 27 października 1994 złożył dymisję, co było efektem ujawnienia przez ministra sprawiedliwości Włodzimierza Cimoszewicza w ramach prowadzonej przez niego akcji "czyste ręce" listy urzędników państwowych zasiadających w radach nadzorczych spółek[1] (Andrzej Olechowski pełnił jednocześnie funkcję przewodniczącego rady nadzorczej Banku Handlowego ). Rezygnacja nie została przyjęta, ponowił ją 13 stycznia 1995, jednak funkcję pełnił do końca urzędowania rządu Waldemara Pawlaka , tj. do początku marca 1995.

W tym samym czasie zerwał z BBWR, w kwietniu 1995 razem z Czesławem Bieleckim współtworzył Ruch Stu . Został przewodniczącym rady politycznej tego ugrupowania, ze wszystkich funkcji w tej partii zrezygnował w 1997 w związku z akcesem Ruchu Stu do AWS i brakiem współpracy z SKL [5]. W kampanii przed wyborami parlamentarnymi w tymże roku poparł Unię Wolności .

Od 1994 do 1998 był też przewodniczącym Rady Gminy Warszawa - Wilanów .

Lata 2000–2007

W 2000 powrócił do działalności politycznej. Jako kandydat niezależny wystartował w wyborach prezydenckich . W pierwszej turze zajął drugie miejsce z poparciem 17,3% wyborców (3 044 141 głosów)[6]. Przegrał z Aleksandrem Kwaśniewskim , który uzyskał już w pierwszej turze reelekcję.

Po wyborach pojawiły się propozycje stworzenia wokół jego osoby nowego centroprawicowego ugrupowania liberalnego z udziałem m.in. Unii Wolności . Ostatecznie w styczniu 2001 powołano do życia ruch polityczny pod nazwą Platforma Obywatelska , na czele którego obok Andrzeja Olechowskiego stanęli Maciej Płażyński z AWS i Donald Tusk z UW . Do nowej formacji przyłączali się stopniowo kolejni politycy obu tych formacji. Andrzej Olechowski nie zdecydował się na start w wyborach do Sejmu bądź Senatu.

27 października 2002 wziął udział z ramienia PO w wyborach na stanowisko prezydenta Warszawy . Uzyskał 13,47% głosów, został wyprzedzony przez Lecha Kaczyńskiego ( PiS ) i Marka Balickiego ( SLD-UP ) i nie wszedł do drugiej tury wyborów[7]. W 2004 został przewodniczącym rady programowej PO, później krytykował postawę Jana Rokity w sprawie obrony traktatu nicejskiego . 17 maja 2007 z jego inicjatywy odbyła się konferencja na Uniwersytecie Warszawskim poświęcona europejskim standardom demokratycznym[8].

Działalność od 2009

2 lipca 2009 ogłosił decyzję o wystąpieniu z Platformy Obywatelskiej. Osiem dni później został przewodniczącym rady programowej Stronnictwa Demokratycznego , nie przystępując jednak formalnie do tej partii.

21 grudnia 2009 zadeklarował zamiar startu w wyborach prezydenckich w 2010 jako kandydat niezależny. Poparcie dla niego zapowiedzieli m.in. działacze SD[9]. 10 maja 2010 został zarejestrowany jako kandydat przez PKW [10].

W pierwszej turze uzyskał 242 439 głosów (1,44%), zajmując 6. miejsce spośród 10 kandydatów[11]. Przed drugą turą głosowania oficjalnie poparł kandydaturę Bronisława Komorowskiego [12].

Działalność gospodarcza i społeczna

Obejmował liczne stanowiska w radach nadzorczych spółek Skarbu Państwa i firmach prywatnych. Był udziałowcem Banku Inicjatyw Gospodarczych , współpracował z Business Centre Club . W latach 1991–1996 i 1998–2000 był przewodniczącym rady nadzorczej Banku Handlowego . Pełnił różne funkcje w komitetach doradczych firm zagranicznych.

Zasiadał we władzach instytucji społecznych, takich jak Międzynarodowe Centrum Rozwoju Demokracji, Instytut Studiów Wschodnich , Klub Wschodni, Fundacja im. Stefana Batorego , Instytut Spraw Publicznych , Komisja Trójstronna [13], brał też udział w spotkaniach Grupy Bilderberg [14]. Wykładał m.in. na Uniwersytecie Jagiellońskim , Akademii Teologii Katolickiej oraz Collegium Civitas . Jest autorem publikacji z zakresu gospodarki i polityki zagranicznej.

Nagrody i wyróżnienia

W 2000 został laureatem Nagrody Kisiela . W tym samym roku otrzymał też tytuł "Człowieka Roku" przyznawany przez tygodnik " Wprost ".

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 Andrzej Olechowski w serwisie "Ludzie Wprost" . [dostęp 7 marca 2010].
  2. Andrzej Olechowski w bazie ludzi nauki portalu nauka-polska.pl ( OPI ). [dostęp 7 marca 2010].
  3. Edukacyjna lustracja kandydatów . gazeta.pl, 31 maja 2010. [dostęp 3 czerwca 2010].
  4. Sławomir Cenckiewicz : Czempiński – życie nieznanego tenora . rp.pl, 16 lipca 2009. [dostęp 7 marca 2010].
  5. Krystyna Paszkiewicz: Partie i koalicje polityczne III Rzeczypospolitej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, 2000, ss. 101–103. . 
  6. Dz. U. z 2000 r. Nr 85, poz. 952
  7. Serwis PKW – Wybory 2002 . [dostęp 7 marca 2010].
  8. Kwaśniewski: nie powstaje nowa partia, powstaje uczciwa debata . wp.pl, 17 maja 2007. [dostęp 7 marca 2010].
  9. Twarze Olechowskiego – kandydat przedstawił swoich pełnomocników . wyborcza.pl z 5 lutego 2010. [dostęp 7 marca 2010].
  10. Komunikat Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 10 maja 2010 r. o zarejestrowaniu kandydatów na Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w wyborach zarządzonych na dzień 20 czerwca 2010 r. . pkw.gov.pl, 10 maja 2010. [dostęp 10 maja 2010].
  11. Serwis PKW – Wybory 2010 . [dostęp 21 czerwca 2010].
  12. Olechowski poprze w II turze Komorowskiego . wyborcza.pl, 24 czerwca 2010. [dostęp 24 czerwca 2010].
  13. Membership ( ang. ). trilateral.org. [dostęp 22 czerwca 2010].
  14. Olechowski dla Salon24.pl: umowa z Rosją nas uzależnia . salon24.pl, 14 czerwca 2010. [dostęp 2 lipca 2010].

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Andrzej Olechowski":

Nadciśnienie tętnicze ...

Meczet w Kownie ...

XVI wiek ...

1398 ...

Janusz Józefowicz ...

1986 ...

Świadomość społeczna ...

Zawał mięśnia sercowego ...

Baldassare Castiglione ...

Adam Naruszewicz ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Andrzej Olechowski":

Syzyfowe prace - tytuł powieści a jej główni bohaterowie (plansza 9) ...

234. Polska droga do demokracji (plansza 12) ...

Zaskakujące, wyszukane, szokujące - o poezji barokowej na podstawie sonetu (plansza 3) ...





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie