Bugaku - historyczna, chociaż wykonywana również obecnie forma teatru japońskiego , grupująca szereg ceremonialnych tańców wykonywanych na dworze cesarskim z towarzyszeniem muzyki. Jej początki znaleźć można w szeregu państw Azji kontynentalnej, bugaku zawiera bowiem utwory tak japońskie, jak też chińskie , koreańskie , indyjskie a także mandżurskie .

Pochodzenie z poszczególnych krajów jest również podstawą do podziału utworów na tańce lewej strony (samai - tańce chińskie i indyjskie) oraz tańce prawej strony (umai - tańce koreańskie oraz rodzime). Podział na strony wywodzi się od strony, z której wkraczali tancerze na scenę, by wykonywać cały ceremoniał.

Charakterystycznym elementem bugaku jest obecność masek (podobnie jak w gigaku ), które nakładane w tańcu mają przedstawiać istoty ponadludzkie, zwierzęta, a także historyczne czy pochodzące z zagranicy postacie.

Bugaku uznawane jest za oficjalny ceremoniał dworski i już w 1702 r. powołano w Japonii Biuro do Spraw Muzyki, którego zadaniem miało być organizowanie tychże widowisk oraz kształcenie ich wykonawców. Wraz z formami takimi jak: gigaku , sarugaku , dengaku i kagura stała się podstawą teatru nō .