Bronisław Komorowski
220
Data i miejsce urodzenia	4 czerwca 1952 Oborniki Śląskie
Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej
Okres urzędowania	od 6 sierpnia 2010
Pierwsza Dama	Anna Komorowska
Poprzednik	Lech Kaczyński
Tymczasowo wykonujący obowiązki Prezydenta RP
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Okres urzędowania	od 10 kwietnia 2010 do 8 lipca 2010
Następca	Bogdan Borusewicz
Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Okres urzędowania	od 5 listopada 2007 do 8 lipca 2010
Poprzednik	Ludwik Dorn
Następca	Grzegorz Schetyna
Wicemarszałek Sejmu V kadencji
Przynależność polityczna	Platforma Obywatelska
Okres urzędowania	od 26 października 2005 do 4 listopada 2007
Minister obrony narodowej
Przynależność polityczna	Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe
Okres urzędowania	od 16 czerwca 2000 do 19 października 2001
Poprzednik	Janusz Onyszkiewicz
Następca	Jerzy Szmajdziński
Odznaczenia
Order Orła Białego (ex officio) Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski (ex officio) Komandoria Missio Reconciliationis

Bronisław Komorowski prowadzi obrady Sejmu jako wicemarszałek, wrzesień 2007

Bronisław Komorowski (z lewej), Lech Kaczyński i Nicolas Sarkozy , 2008

Spotkanie prezydenta Bronisława Komorowskiego z papieżem Benedyktem XVI

Bronisław Maria Komorowski (ur. 4 czerwca 1952 w Obornikach Śląskich ) – polski polityk, z wykształcenia historyk . Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej od 6 sierpnia 2010.

W okresie PRL działacz opozycji demokratycznej. Poseł na Sejm I , II , III , IV , V i VI kadencji . Minister obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka , na początku lat 90. wiceminister w tym resorcie. Wicemarszałek Sejmu V kadencji, od 2007 do 2010 Marszałek Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej VI kadencji . Od 10 kwietnia 2010 do 8 lipca 2010 wykonywał tymczasowo obowiązki Prezydenta RP .

Młodość i wykształcenie

Jest synem Zygmunta Leona Komorowskiego , który był profesorem afrykanistyki , i Jadwigi z Szalkowskich^[1]. Pochodzi ze szlacheckiej rodziny Komorowskich herbu Korczak . Mieszkał w rodzinnych Obornikach Śląskich, w Poznaniu , następnie w Józefowie k. Otwocka (1957–1959), a od 1959 do 1966 w Pruszkowie , gdzie uczęszczał do szkoły podstawowej^[2]. W 1966 przeniósł się do Warszawy . Ukończył XXIV Liceum Ogólnokształcące im. Cypriana Norwida. W 1968 jako licealista brał udział w wiecach organizowanych po wydarzeniach marcowych ^[3]. Za prowadzoną działalność opozycyjną po raz pierwszy został zatrzymany w 1971^[4].

Przez wiele lat związany z ruchem harcerskim . Należał do 75 Mazowieckiej Drużyny Harcerskiej w Pruszkowie. Podczas studiów był instruktorem harcerskim w 208 WDHiZ im. Batalionu "Parasol" w hufcu Mokotów . W harcerstwie poznał przyszłą żonę.

W 1977 ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego . W trakcie studiów należał do Studenckiego Koła Naukowego Historyków UW, pełnił także funkcję jego prezesa^[5].

Działalność zawodowa i publiczna w PRL

Od 1977 do 1980 był stażystą w dzienniku " Słowo Powszechne ". Zaangażowany w działalność opozycyjną w ramach Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela . W 1979 znalazł się wśród założycieli wydawnictwa niezależnego Biblioteka Historyczna i Literacka, organizował biblioteki pism drugoobiegowych, a także manifestacje niepodległościowe^[6]. W 1980 został skazany razem z działaczami Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela na karę miesiąca aresztu za zorganizowanie w dniu 11 listopada 1979 manifestacji przed Grobem Nieznanego Żołnierza (rozprawie odwoławczej przewodniczył sędzia Andrzej Kryże )^[3].

W 1980 wstąpił do "Solidarności" , organizował struktury związku w Regionie Mazowsze. Pracował w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "S". 27 września 1981 był jednym z sygnatariuszy deklaracji założycielskiej Klubów Służby Niepodległości . W czasie stanu wojennego został internowany na okres od grudnia 1981 do czerwca 1982. Po zwolnieniu pracował jako wykładowca w Niższym Seminarium Duchownym w Niepokalanowie . Kontynuował działalność opozycyjną, m.in. był wśród założycieli podziemnego pisma "ABC. Adriatyk, Bałtyk, M. Czarne"^[6].

Działalność publiczna w III RP do 2007

W latach 1989–1990 pełnił funkcję dyrektora gabinetu ministra Aleksandra Halla w Urzędzie Rady Ministrów, a w latach 1990–1993 (z przerwą w 1992) – cywilnego wiceministra obrony narodowej ds. wychowawczo-społecznych w rządach: Tadeusza Mazowieckiego , Jana Krzysztofa Bieleckiego i Hanny Suchockiej .

W latach 90. związany był z Unią Demokratyczną , potem z Unią Wolności . Odpowiednio od 1993 do 1994 oraz od 1994 do 1995 pełnił w tych ugrupowaniach funkcję sekretarza generalnego. Jako kandydat Unii Demokratycznej uzyskał mandat poselski w wyborach w 1991 i 1993 . W 1997, pod koniec trwania II kadencji Sejmu, wraz z grupą działaczy UW pod kierownictwem Jana Rokity utworzył Koło Konserwatywno-Ludowe . W tym samym roku wraz z KKL przystąpił do nowo utworzonego Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego , które jednocześnie przystąpiło do Akcji Wyborczej Solidarność . W SKL pełnił funkcje sekretarza generalnego i wiceprezesa.

W wyborach w 1997 zdobył mandat poselski jako kandydat AWS. W latach 1997–2000 przewodniczył sejmowej Komisji Obrony Narodowej , a w latach 2000–2001 był ministrem obrony narodowej w rządzie Jerzego Buzka . W 2001, jeszcze jako minister w mniejszościowym rządzie AWS, Komorowski wraz z częścią działaczy SKL związał się z Platformą Obywatelską . Z listy tego ugrupowania kandydował w wyborach do Sejmu IV kadencji . Uzyskał mandat poselski w okręgu warszawskim . Wkrótce po inauguracji nowego parlamentu wystąpił z SKL i zaangażował się w działalność Platformy Obywatelskiej. Od 2001 był członkiem zarządu krajowego PO, a od 2006 wiceprzewodniczącym. W Sejmie IV kadencji był zastępcą przewodniczącego Komisji Obrony Narodowej i członkiem Komisji Spraw Zagranicznych .

W wyborach do Sejmu V kadencji ponownie uzyskał mandat, tym razem w okręgu podwarszawskim . 26 października 2005 został wybrany na wicemarszałka Sejmu. Za jego kandydaturą głosowało 398 posłów. W trakcie tej kadencji był jednym z najbardziej aktywnych kontestatorów działalności rządów PiS, w szczególności polityki zagranicznej i obronnej. Krytykował m.in. powierzenie sędziemu Andrzejowi Kryżemu funkcji wiceministra sprawiedliwości .

W wyborach do Sejmu w 2007 z powodzeniem startował z pierwszego miejsca na liście PO w okręgu podwarszawskim , uzyskując 139 320 głosów^[7].

Marszałek Sejmu (2007–2010)

5 listopada 2007 na pierwszym posiedzeniu Sejmu RP VI kadencji Bronisław Komorowski został wybrany większością bezwzględną 292 głosów na Marszałka Sejmu . Jego konkurentem był Krzysztof Putra z PiS, który uzyskał 160 głosów. We wrześniu 2008 posłowie KP PiS złożyli wniosek o odwołanie go z tej funkcji^[8], który jednak wycofali. 8 lipca 2010, w związku z wyborem na urząd Prezydenta RP, zrezygnował z tej funkcji i jednocześnie złożył mandat poselski.

Z racji pełnienia funkcji marszałka Sejmu podejmował licznych gości zagranicznych, w tym głowy państw, szefów rządów, przewodniczących parlamentów, ministrów. Spotkał się również z Tenzinem Gjaco (Dalajlamą).

21 sierpnia 2008 odwołał Bożenę Borys-Szopy ze stanowiska głównego inspektora pracy i powołał na tę funkcję Tadeusza Zająca .

Wybrane wizyty zagraniczne

Źródło:^[9][10]

Tymczasowo wykonujący obowiązki Prezydenta RP

Na skutek śmierci prezydenta Lecha Kaczyńskiego w katastrofie lotniczej 10 kwietnia 2010, jako Marszałek Sejmu , w oparciu o przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 1997, przez trzy miesiące wykonywał obowiązki Prezydenta RP ^[11]. Funkcje te sprawował do 8 lipca 2010, kiedy to zrezygnował ze stanowiska marszałka Sejmu.

Uroczystości okolicznościowe

18 kwietnia 2010 uczestniczył w Krakowie w uroczystościach pogrzebowych Lecha i Marii Kaczyńskich ^[12], podczas których spotkał się z prezydentem Rosji Dmitrijem Miedwiediewem oraz z innymi prezydentami i premierami^[13]. Jako gospodarz uroczystości pogrzebowych przyjmował oficjalne kondolencje od zagranicznych delegacji^[14]. 26 czerwca 2010 brał udział w ingresie nowo mianowanego prymasa Polski Józefa Kowalczyka w Gnieźnie ^[15].

Akty prawne

Pierwszym powszechnie obowiązującym wydanym z racji uzyskanych uprawnień aktem prawnym było rozporządzenie z dnia 10 kwietnia 2010 w sprawie wprowadzenia żałoby narodowej w dniach 10–16 kwietnia 2010^[16] (zmienione rozporządzeniem z dnia 14 kwietnia 2010, przedłużającym żałobę narodową do 18 kwietnia 2010^[17]). Uchwalone przez parlament ustawy po raz pierwszy podpisał 12 kwietnia 2010; kolejne podpisywał m.in. 16 kwietnia 2010 i 29 kwietnia (łącznie – 64 ustawy^[18]). Podpisanie nowelizacji ustawy o IPN ^[19], która m.in. zmieniła tryb wyboru prezesa IPN, spotkało się z publiczną krytyką ze strony polityków Prawa i Sprawiedliwości, współpracowników byłego prezydenta, części członków kolegium IPN^[20] oraz niektórych publicystów.

13 i 14 kwietnia 2010 wydał postanowienia o przedłużeniu użycia Polskich Kontyngentów Wojskowych na terytorium Afganistanu i republik nadbałtyckich w ramach misji NATO ^[21][22]. 21 kwietnia 2010 wydał postanowienie o zarządzeniu przedterminowych wyborów prezydenckich na dzień 20 czerwca 2010^[23]. W następnych dniach zarządził również wybory uzupełniające do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej po śmierci trzech senatorów 10 kwietnia 2010^[24][25].

Wizyty zagraniczne

8 maja 2010 udał się z dwudniową zagraniczną wizytą do Rosji na obchody 65. rocznicy zakończenia II wojny światowej^[26]. Program wizyty obejmował rozmowy z prezydentem Rosji Dmitrijem Miedwiediewem, w trakcie których przekazano stronie polskiej 67 tomów akt prokuratorskich zbrodni katyńskiej ^[27], rozmowę z kanclerz Niemiec Angelą Merkel , złożenie wieńców na miejscu katastrofy polskiego samolotu w Smoleńsku oraz na Cmentarzu Wojennym w Katyniu . Bronisławowi Komorowskiemu towarzyszyli m.in. Wojciech Jaruzelski i Andrzej Wajda ^[28]. 21 czerwca 2010 odwiedził Polski Kontyngent Wojskowy w Afganistanie w bazie Ghazni.

Relacje z rządem

• Na 10 czerwca 2010 zwołał posiedzenie Rady Gabinetowej zwołane w związku z trwającą powodzią w Polsce ^[29].

Wybrane nominacje i powołania

• 10 kwietnia 2010 powołał Jacka Michałowskiego na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezydenta RP oraz powierzył mu pełnienie obowiązków szefa Kancelarii Prezydenta RP^[30]. Postanowieniem z 6 lipca 2010 powołał go na szefa tego urzędu^[31].
• 13 kwietnia 2010 powołał Stanisława Kozieja na stanowisko szefa BBN ^[32].
• 7 maja 2010 powołał Mieczysława Cieniucha na stanowisko Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego^[33]. Mianował także dowódców poszczególnych rodzajów wojsk^[34].
• 19 maja 2010 powołał Romana Hausera ma stanowisko Prezesa NSA ^[35][36]. Dotychczasowemu prezesowi, Januszowi Trzcińskiemu , powierzył funkcję Wiceprezesa NSA^[18].
• 20 maja 2010 powołał nowych członków Rady Bezpieczeństwa Narodowego , wśród których znaleźli się przewodniczący największych ugrupowań opozycyjnych^[37]. Tego samego dnia mianował trzech dowódców sił powietrznych, wojsk lądowych i dowódcę operacyjnego sił zbrojnych^[38][39].
• 27 maja 2010 złożył w Sejmie wniosek o powołanie Marka Belki na urząd Prezesa Narodowego Banku Polskiego ^[40]. Wniosek został przyjęty przez Sejm 10 czerwca 2010.
• 9 czerwca 2010 wyznaczył Franciszka Gryciuka pełniącym obowiązki Prezesa Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu^[41].
• 14 czerwca 2010 potwierdził wygaśnięcie kadencji wszystkich członków Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji ^[42][43]. 7 lipca 2010 powołał w skład KRRiT Jana Dworaka i Krzysztofa Lufta ^[44].
• 18 czerwca, 1 i 5 lipca 2010 odwołał ambasadorów z kilku państw oraz powołał nowych, w tym na placówki dotychczas nieobsadzone^[45].

Odznaczenia oraz nadania stopni wojskowych i służbowych

• 15 kwietnia 2010 mianował na stopnie generalskie oficerów Wojska Polskiego zmarłych w katastrofie^[46][47],
• 16, 19 i 23 kwietnia 2010 odznaczył pośmiertnie Orderami Odrodzenia Polski ofiary katastrofy^[48][49][50],
• W połowie kwietnia 2010 awansował pośmiertnie na pierwsze stopnie oficerskie zmarłych w katastrofie funkcjonariuszy Biura Ochrony Rządu ^[51],
• 8 maja 2010 wręczył w Moskwie przyznane przez Lecha Kaczyńskiego odznaczenia dla Rosjan zasłużonych dla ujawniania prawdy o zbrodni katyńskiej oraz przyznane przez siebie odznaczenia dla 20 osób, biorących udział w akcji po katastrofie polskiego samolotu^[52], w tym cztery Krzyże Oficerskie Orderu Zasługi RP przyznane milicjantom ze Smoleńska ^[53].

Udział w wyborach prezydenckich w 2010

Bronisław Komorowski (2010)

Był jednym z dwóch (obok Radosława Sikorskiego ) kandydatów biorących udział w partyjnych prawyborach o nominację na kandydata w wyborach prezydenckich z ramienia PO. 27 marca 2010 w auli Politechniki Warszawskiej ogłoszono, że Bronisław Komorowski wygrał partyjne głosowanie (otrzymując 68,5% głosów), zostając oficjalnym kandydatem tego ugrupowania na urząd Prezydenta RP^[54].

Bronisław Komorowski zdecydował się wziąć udział w zarządzonych przez siebie przedterminowych wyborach prezydenckich jako oficjalny kandydat Platformy Obywatelskiej . Jego komitet wyborczy został zgłoszony do PKW 25 kwietnia 2010^[55] i zarejestrowany 7 maja 2010^[56]. Hasło kandydata brzmiało: "Zgoda buduje".

Poparcia udzieliły mu Partia Demokratyczna – demokraci.pl (25 kwietnia 2010)^[57], Stronnictwo Konserwatywno-Ludowe (6 maja 2010)^[58] i Demokratyczna Partia Lewicy (10 maja 2010)^[59].

Swoje wsparcie dla jego osoby jeszcze na etapie prawyborów wyrazili publicznie m.in. Władysław Bartoszewski , Tadeusz Mazowiecki i Lech Wałęsa ^[60]. Do ogólnopolskiego komitetu poparcia przystąpiło początkowo ponad 150 osób, w tym aktorzy, naukowcy, sportowcy, przedsiębiorcy, artyści, pisarze, działacze opozycji demokratycznej i przedstawiciele kombatantów^[61]. 14 maja 2010 głosowanie na marszałka Sejmu na łamach " Gazety Wyborczej " zapowiedział jej redaktor naczelny Adam Michnik ^[62]. 2 czerwca 2010 w ramach prowadzonej kampanii wyborczej Bronisław Komorowski odwiedził Londyn, gdzie spotkał się z tamtejszą Polonią i sympatykami.

W pierwszej turze wyborów prezydenckich z 20 czerwca 2010 uzyskał 6 981 319 głosów (41,54%), zajmując 1. miejsce spośród 10 kandydatów^[63]. Wszedł do drugiej tury głosowania razem z Jarosławem Kaczyńskim , który uzyskał poparcie na poziomie 36,46%. Otrzymał oficjalne poparcie ze strony kandydującego w pierwszej turze Andrzeja Olechowskiego i wspierającego go Stronnictwa Demokratycznego ^[64]. Za jego kandydaturą opowiedziała się również m.in. Unia Pracy ^[65].

W drugiej turze głosowania Bronisław Komorowski uzyskał 8 933 887 głosów ważnych, tj. 53,01%, wygrywając tym samym wybory^[66], co zostało stwierdzone w obwieszczeniu i uchwale PKW z 5 lipca 2010^[67]. Sąd Najwyższy stwierdził ważność wyborów 3 sierpnia 2010.

Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej

Obchody 600-lecia bitwy grunwaldzkiej z udziałem delegacji polskiej, litewskiej, rumuńskiej i mołdawskiej, 17 lipca 2010

6 lipca 2010 w Sali Wielkiej Zamku Królewskiego w Warszawie Bronisław Komorowski odebrał Uchwałę Państwowej Komisji Wyborczej w sprawie stwierdzenia wyników wyborów Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej, stając się prezydentem elektem .

Jako prezydent elekt 13 lipca 2010 spotkał się ze składającym oficjalną wizytę w Polsce prezydentem Niemiec Christianem Wulffem ^[68]. 17 lipca 2010 wraz z marszałkiem Sejmu Grzegorzem Schetyną gościł składających wizytę w Polsce z okazji 600. rocznicy bitwy pod Grunwaldem prezydent Litwy Dalię Grybauskaitė , prezydenta Rumunii Traiana Băsescu i pełniącego obowiązki prezydenta Mołdowy Mihaia Ghimpu oraz wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Brunona Plattera .

5-letnia kadencja prezydencka Bronisława Komorowskiego rozpoczęła się 6 sierpnia 2010 z chwilą złożenia przysięgi przed Zgromadzeniem Narodowym. Przed złożeniem przysięgi zrezygnował z członkostwa w Platformie Obywatelskiej^[69]. Symboliczne przejęcie zwierzchnictwa nad Siłami Zbrojnymi odbyło się w dniu Święta Wojska Polskiego przed Grobem Nieznanego Żołnierza 15 sierpnia 2010^[70].

Nominacje i powołania

We wrześniu 2010 nominował swoich przedstawicieli do Krajowej Rady Sądownictwa i Krajowej Rady Prokuratury – odpowiednio Łukasza Bojarskiego i Edwarda Zalewskiego .

14 października 2010 powołał Stanisława Dąbrowskiego na urząd Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego (od 19 października 2010), jego kontrkandydatem był Lech Paprzycki .

13 sierpnia 2010 Zgromadzenie Ogólne Sędziów Trybunału Konstytucyjnego przedstawiło prezydentowi po dwóch kandydatów na Prezesa TK ( Ewę Łetowską i Andrzeja Rzeplińskiego ) i Wiceprezesa TK Stanisława Biernata i Mirosława Granata . Kadencje dotychczasowych prezesów upływają 2 grudnia 2010.

Spotkania z głowami państw, szefami rządów, instytucji europejskich

Odznaczenia i wyróżnienia

Otrzymane z urzędu

Z tytułu objęcia urzędu Prezydenta RP Bronisław Komorowski został kawalerem Orderu Orła Białego , Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły, a także kawalerem Orderu Odrodzenia Polski I Klasy , Wielkim Mistrzem Orderu i przewodniczącym jego Kapituły.

Wyróżnienia i odznaczenia prywatne

14 stycznia 2008 Uniwersytet Michała Römera w Wilnie przyznał mu tytuł doktora honoris causa^[81]. W 1999 otrzymał Komandorię Missio Reconciliationis .

Życie prywatne i rodzina

Od 1977 żonaty z Anną (z domu Dembowską), mają pięcioro dzieci^[82]: Zofię (ur. 1979), Tadeusza (ur. 1981), Marię (ur. 1983), Piotra (ur. 1986) i Elżbietę (ur. 1989). Jednym ze sposobów spędzania wolnego czasu Bronisława Komorowskiego jest myślistwo^[83].

Pełnił funkcję prezesa Stowarzyszenia Euro-Atlantyckiego oraz Ligi Morskiej i Rzecznej . W 2005 wydawnictwo "Rytm" wydało książkę Prawą Stroną – życie, polityka, anegdota, wywiad-rzekę, który z Bronisławem Komorowskim przeprowadziła Maria Wągrowska.

W 2002 zajął drugie miejsce w plebiscycie Programu III Polskiego Radia "Srebrne Usta" za wypowiedź na temat zakupu dla polskiego lotnictwa wojskowego samolotów F-16 : Jest takie powiedzenie, że polski lotnik to jest taki, że jak trzeba będzie, to nawet poleci na drzwiach od stodoły. Więc proszę Państwa, chciałem z wielką satysfakcją stwierdzić, że to już nie grozi. Piloci polscy będą latali na F-16.

Przypisy

Bibliografia

• Strona sejmowa posła VI kadencji . [dostęp 7 maja 2010].
• Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności . [dostęp 7 maja 2010].

Linki zewnętrzne

• Strona Prezydenta RP . [dostęp 6 sierpnia 2010].