Bracia plymuccy (
ang.
Plymouth Brethren) – konserwatywny nurt
protestantyzmu
należący do
ewangelicznego chrześcijaństwa
, zapoczątkowany na
Wyspach Brytyjskich
, na kontynencie
europejskim
i w całym
Imperium Brytyjskim
pod koniec lat 20. XIX wieku.
Doktrynalne powody powstania ruchu braterskiego
Zdaniem braci plymuckich pierwsi
chrześcijanie
byli zgromadzani przez
Ducha Świętego
jedynie "do imienia"
Jezusa Chrystusa
. Podkreślają oni, że pierwotnie były trzy rodzaje zgromadzeń: na
modlitwę
, na łamanie chleba i na głoszenie
Słowa Bożego
. Zwracając uwagę na opis
Nowego Testamentu
zauważali, że nie było odłamów i denominacji chrześcijańskich w tym wczesnym okresie. Dlatego, jak twierdzą bracia plymuccy, jedynie
Chrystus
miał być ich centrum, a imię Jezusa całkowicie wystarczające do motywów zgromadzeń (odpowiednik
nabożeństwa
w innych społecznościach chrześcijańskich). Jako kluczowy wiersz
biblijny
konstytuujący zgromadzenia bez służby
kleru
lub innych formalnych duszpasterzy używali
Ew. Mateusza
18:20: "Gdzie są dwaj lub trzej zgromadzeni razem do imienia mego, tam Jestem pośrodku ich", interpretując ten fragment dosłownie i wierząc w osobistą obecność Chrystusa na takich zgromadzeniach (w odróżnieniu od innych grup w chrześcijaństwie, zakładających pośrednią obecność Chrystusa za pośrednictwem Ducha Świętego).
Zamknięta społeczność – powód kontrowersji
Bracia plymuccy mają separatystyczne podejście do tego, co nazywają
moralnym
, doktrynalnym i
sekciarskim
złem
(istotne wymienienie tych trzech elementów), powołują się przy tym na zalecenie zawarte w
2 Tymoteusza
2:19-22: "Niech odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Pańskiego". Ich zgromadzenia członków Ciała Chrystusowego odbywają się w prostocie i składają się z łamania chleba,
modlitwy
, rozważania
Słowa Bożego
i głoszenia
Ewangelii
. Siła domknięcia społeczności dzieli braci plymuckich na wiele oddzielnych grup, nie uznających się wzajemnie. Główny podział w ramach ruchu jest na liczniejszych braci otwartych (wśród których jest wiele odcieni zamknięcia i których przedstawicielem są w Polsce członkowie
Kościoła Wolnych Chrześcijan
) oraz znacznie mniej licznych braci zamkniętych (wśród których jest wiele odcieni zamknięcia i których przedstawicielami są w Polsce członkowie
Stowarzyszenia Zborów Chrześcijan
). Co do nazw bracia plymuccy preferują proste tytuły "chrześcijanie", "święci", "bracia" itp[1]. Każdy z tych tytułów odnosi się do wszystkich
chrześcijan
jako dzieci
Bożych
. Unikają nazw denominacyjnych, ponieważ uważają nazwy denominacyjne jako barierę w praktycznej jedności wszystkich chrześcijan. Przeciwni są jednak
ruchowi ekumenicznemu
uznając, że bardziej skuteczne jest osobiste posłuszeństwo
Biblii
, a wtedy skutkiem będzie praktyczna jedność z wszystkimi, którzy są "prawdziwymi chrześcijanami". Zazwyczaj rozpowszechniony jest wśród braci plymuckich pogląd, że każdy wierzący w
Jezusa Chrystusa
jest członkiem Ciała Chrystusa, i jako taki ma swoje miejsce przy Stole Pańskim, aby łamać chleb, jeśli jego życie jest wolne od rzeczy, które publicznie znieważają Boga. Także z tego powodu ich zamierzeniem jest nie przyjmować żadnych denominacyjnych nazw, które mogłyby wyłączać jakiegokolwiek członka Ciała Chrystusa.
Zasady przynależności – członkostwa
Wśród braci plymuckich popularne jest powiedzenie "Bóg nie ma wnuków".[] Wynika ono z ich przekonania, że do
chrześcijaństwa
należą tylko i wyłącznie osoby narodzone na nowo, a do społeczności dopiero osoby
ochrzczone
w wieku dojrzałym do samodzielnych decyzji (najczęściej wymagany jest do decyzji o chrzcie wiek odpowiadający
pełnoletniości
), a po drugie to, co nazywane jest "dobrym świadectwem". Zasady te są bardziej rygorystyczne wśród braci zamkniętych niż wśród braci otwartych. Do członków społeczności nie zalicza się osób, które mają z innymi członkami społeczności związek tylko biologiczny. Podobnie nie zalicza się osób jedynie ochrzczonych. (
Chrzest
w ich przekonaniu jest wyrazem wiary w osobę i dzieło Jezusa Chrystusa, nie wiąże się automatycznie z członkostwem w
zborze
i w społeczności, co odróżnia zwłaszcza braci zamkniętych od innych społeczności w chrześcijaństwie ewangelicznym). Stosowana jest także dyscyplina zborowa, której skutkiem czasami jest wykluczenie ze społeczności osób, które trwają w świadomym
grzechu
i nie rokują nadziei na poprawę. Uważa się często, że osoby takie nigdy w rzeczywistości nie były rzeczywiście odrodzone, a ich formalna przynależność wynikała z innych pobudek, niż chęć uczestnictwa w służbie chrześcijańskiej zboru.
Porządek na zgromadzeniach
Najradykalniejsi z braci plymuckich wyznają, że
Duch Święty
ma mieć wolność, aby usługiwać pomiędzy zgromadzonymi i prowadzić nauczanie i uwielbienie. Dlatego odrzucają wszelkie formy
zła
doktrynalnego lub moralnego. Powszechną praktyką jest, że chrześcijanki nakrywają głowy podczas każdej
modlitwy
zgodnie z dosłowną interpretacją
1 Koryntian
11:10 i nie nauczają, ani też nie głoszą w zgromadzeniu na podstawie dosłownego rozumienia 1 Koryntian 14:34. Wierzący zazwyczaj zgromadzają się w
niedzielę
rano w skromnym miejscu spotkań (najczęściej jeden z pokoi w domu jednego z członków). Są zgromadzeni dookoła
stołu
, na którym jest
chleb
i
wino
. Nie mają wcześniej ustalonego programu tego zejścia i najczęściej jest to celowy zabieg. Nie wiadomo też, który z uczestników będzie rozdzielał chleb i wino. Może to zrobić każdy
mężczyzna
(ich nazwa: brat) mający dobre świadectwo w zgromadzeniu, najczęściej nie ma w zborach braci plymuckich przedstawiciela formalnego
kleru
, starszego na urzędzie, czy kogoś w roli odpowiedzialnego (w niektórych zborach braci otwartych przedstawiciele formalni są).
Kazanie
(ich nazwa: głoszenie Słowa) odbywa się niezależnie od łamania chleba i najczęściej po nim. Któryś z mężczyzn (braci) może je wygłosić (ich termin: "usłużyć Słowem") po
Wieczerzy Pańskiej
. Mimo mylących nazw obydwu nurtów bracia otwarci oraz bracia zamknięci, przyjmując do Stołu Pańskiego nie stosuje się zasady społeczności "otwartej" albo "zamkniętej", ale "uważnej". Przedstawiciele obu nurtów twierdzą, że przy tych decyzjach pamiętają o odpowiedzialności wobec Chrystusa, którego
śmierć
wspominają i kierują się Jego świętością. Określenia te wzięły się z
subiektywnej
oceny jednych przez drugich i stały się podstawą rozłamu na oba nurty. Bracia plymuccy twierdzą, że posiadają i praktykują duchowe przewodnictwo
Ducha Świętego
. Wierząc, że Duch Boży rozdziela "każdemu poszczególnie jak chce" (
1 Koryntian
12:11), każdy
mężczyzna
(brat) bez żadnego nakazu może podać
hymn
, który ma być śpiewany, zainicjować modlitwę, przeczytać fragment z Biblii oraz złożyć dziękczynienie za
chleb
i
wino
w czasie uczestnictwa w Wieczerzy. Zgodnie z dosłowną interpretacją fragmentu z listów Pawła "niech niewiasty na zgromadzeniach milczą",
kobiety
(siostry) nie mogą prowadzić zgromadzenia w żaden sposób. Nakrywają one też głowy jako uznanie Bożego porządku co do zwierzchności (za 1 Koryntian 11:3-13; 14:34).
Kwestia finansów
W czasie spotkań ofiary pieniężne są przyjmowane tylko od tych, którzy wierzą w Chrystusa, a w większości przypadków tylko od tych spośród
chrześcijan
, którzy są w praktycznej społeczności ze zborem.
Pieniędzy
nie przyjmuje się od sympatyków, nie będących członkami społeczności. Dzieje się tak dlatego, że bracia plymuccy uważają, że ofiara pochwalna i ofiara z dóbr posiadanych przez chrześcijan są ze sobą związane (za
Hebrajczyków
13:15-16). Najczęściej jedna zbiórka na rzecz zboru, dzieło Pańskie i na potrzebujących ma miejsce w czasie zgromadzenia (nabożeństwa) w
niedzielę
(pierwszy dzień tygodnia za 1 Koryntian 16:2).
Kwestia edukacji biblijnej
Nauczanie dla
dzieci
jest zwykle zwane "szkółką niedzielną". "Klasy biblijne" są prowadzone dla różnych grup wiekowych. Dodatkowe spotkania mają miejsce niekiedy w ciągu
tygodnia
. Takie zgromadzenia zwykle poświęcone są modlitwie i studiowaniu Biblii. Każdy
mężczyzna
(brat) ma podobną swobodę aktywnego uczestnictwa i nauczania na tych spotkaniach. Spotkania dla
młodzieży
i specjalne spotkania dla kobiet odbywają się okresowo według potrzeb.
Elementarne zasady wiary
Wierzą, że
Biblia
jest
Słowem Bożym
i dlatego jest jedyną miarą wiary i moralności. Z wielką ostrożnością strzegą prawdy odnoszącej się do godnej wszelkiej chwały Osoby Pana
Jezusa Chrystusa
wierząc, że On Jest Bogiem Synem, jedną z Osób Trójjedynego Boga. Według tego, w co wierzą, Jezus Jest Bogiem objawionym w ciele. Przykładają wielką wagę do
krwi
Chrystusa, którą przelał na
krzyżu
Golgoty
, wierząc, że to jest podstawą dla wszystkich
błogosławieństw
. Wyczekują ponownego przyjścia Pana Jezusa. Najbardziej rozpowszechniony wśród nich pogląd jest taki, że wpierw
Jezus Chrystus
przyjdzie po nich i zabierze ich do Siebie. Nazywają to zdarzenie "pochwyceniem", podczas którego Jezus zabierze ze świata wszystkich prawdziwych wierzących przed Wielkim uciskiem. Później Jezus wróci osobiście po to, aby królować na świecie jako
Król
królów i Pan panów. W większości uznają również, że zgromadzenie wierzących w jakimś miejscu nie jest niezależne od zgromadzeń w innych miejscach na podstawie nauki Biblii, że "Jest jedno Ciało" (
Efezjan
4:4). W związku z tym praktykują używanie "listów polecających" przy przyjmowaniu odwiedzających. (
2 Koryntian
3:1,
Dzieje
15:23).
Historia i opis ruchu według braci plymuckich
„Na skutek działalności Ducha Bożego w ciągu ostatnich 150 lat powstały w różnych częściach świata grupy Chrześcijan, które zbierają się wyłącznie do Imienia Pana Jezusa Chrystusa jako swego jedynego Boskiego centrum (
Mat.
18:20). Dążyli oni do tego, aby powrócić do
nowotestamentowych
ideałów i praktyk. Wierząc, że '
Kościół
Boga Żywego' ukształtowany przez Ducha Świętego, składa się z wszystkich wierzących w Chrystusa, narodzonych na nowo i posiadających Jego Ducha, którzy tworzą 'jedno Ciało', zgromadzają się oni po prostu jako członki tego 'jednego Ciała' (
Rzym.
12:5;
1Korynt
12:12-13;
Efez.
4:4). Posiadany Duch Boży sprawuje prawowite kierownictwo i przewodzi zgromadzeniu, a
Biblia
, Boża natchniona Księga – jest jedynym
autorytetem
. Biblia objawia, że wszyscy prawdziwi
Chrześcijanie
są królewskim
kapłaństwem
i narodem świętym, a więc
Duch Święty
ma swobodę, aby użyć kogokolwiek jako Swoich ust, czy to w modlitwie, czy w uwielbieniu (
1Piotra
2:5,9; 1Korynt 12:11). Ci wierzący uznają Chrystusa jako Głowę Kościoła, jako Tego, który swoje zgromadzenie obdarzył darami, takimi jak
prorocy
,
ewangeliści
, pasterze,
nauczyciele
i że każdemu dana została łaska według miary daru Chrystusowego (Efez 4:7-12). A zatem zbory te nie mają jakiejś jednej szczególnej osoby ku usługiwaniu, ani kogokolwiek powołanego przez ludzi ku temu, ale sprawowana jest usługa tymi darami, które Chrystus dał Kościołowi. Te grupy wierzących nie posiadają żadnej organizacji kościelnej, zwierzchności, urzędujących
biskupów
, ustanawianych starszych, ani
kleru
. Mimo to jednak nie ma niezależności. Współdziałają razem 'zachowując jedność Ducha w spójni pokoju' (Efez 4:3). Wierzą oni, że każdy zbór jest miejscowym przedstawicielem całego Kościoła i uznają jego działanie w Imieniu Pańskim i według Słowa Bożego jako autorytatywne na każdym miejscu (Mat. 18:18)”.
Słynni działacze religijni i naukowi ruchu
- Victor Danielsen -
farerski
misjonarz na
Wyspach Owczych
, osiadł w
Fuglafjørður
-
John Nelson Darby
[2] - znany kaznodzieja i ojciec współczesnej doktryny o pochwyceniu wierzących (zbawionych) chrześcijan
- James George Deck[3] – ewangelista i misjonarz w
Nowej Zelandii
- Anthony Norris Groves[4] – misjonarz w
Bagdadzie
i
Indiach
- Harry Ironside[5] – biblijny nauczyciel,
kaznodzieja
i autor.
- William Kelly - jeden z lepiej znanych członków ruchu braci plymuckich w XIX wieku, autor licznych biblijnych komentarzy i artykułów omawiających Biblię
- Charles Henry Mackintosh[6] – jeden z najbardziej znanych członków ruchu braci plymuckich w XIX wieku, autor licznych biblijnych komentarzy i artykułów omawiających Biblię
-
George Müller
[7] – założyciel sieci sierocińców w Bristolu i nauczyciel biblijny w Bethesda Chapel, Bristol
- Luis Palau[8]-
argentyńsko
-amerykański ewangelista.
- John Parnell, 2nd Baron Congleton – misjonarz na Bliskim Wschodzie
- William Gibson Sloan –
szkocki
misjonarz na
Wyspach Owczych
-
Samuel Prideaux Tregelles
- angielski biblijny nauczyciel i teolog
Przypisy
- ↑
KWCH Tarnow
- ↑
The Brethren Writers' Hall of Fame
- ↑
http://www.dnzb.govt.nz
- ↑
About Anthony Norris Groves
- ↑
http://www.gotell.gracenet.org/m_harry_ironside.htm
- ↑
Charles Henry Mackintosh Bio
- ↑
History
- ↑
Charisma Magazine - Spirit-filled News, Teaching, Commentary
Linki zewnętrzne