|
Bolko II Mały
Bolko (Bolesław) II Mały (Świdnicki) - (ur. pomiędzy 1309 a 1312 rokiem, zm. 28 lipca 1368) – książę świdnicki od 1326 r., jaworski od 1346 r., Łużyce od 1364 r., książę na połowie Brzegu i Oławy od 1358 r., książę siewierski od 1359 r., książę na połowie Głogowa i Ścinawy od 1361 r. Ostatni niezależny książę piastowski na Śląsku.
Genealogia i początek rządów
Bolko II był najstarszym synem księcia świdnickiego Bernarda i Kunegundy, córki Władysława Łokietka. Przydomek Mały otrzymał jeszcze w źródłach mu współczesnych, na skutek dość niskiego wzrostu. Udzielną władzę w przysługującym mu po ojcu księstwie świdnickim objął zapewne jeszcze w 1326 r., choć początkowo znajdował się pod opieką stryjów: księcia Ziębic Bolka II i księcia Jawora Henryka, oraz matki Kingi.
Próby zabezpieczenia niepodległości księstwa
Linię polityczną jego rządów od początku wyznaczało twarde stanie na straży niezależności względem potężnych sąsiadów, zwłaszcza zaś wobec króla czeskiego Jana Luksemburskiego. Do pierwszej poważnej próby sił między księciem świdnickim a królem czeskim doszło już w 1329 r. Po akcji militarnej i politycznej Jana Luksemburskiego hołdu lennego odmówiła złożyć tylko najbliższa rodzina Bolka – jego stryjowie, oraz szwagier Bolka książę głogowski Przemko. Książę świdnicki nie czuł się wtedy jeszcze na siłach zbrojnie walczyć o zachowanie swojej pozycji, tak więc zdecydował się udać na dwór węgierski Karola Roberta, by tam bronić niepodległości swojego władztwa. Następnie w krótkim czasie nawiązał kontakty z królem polskim Władysławem Łokietkiem (swoim dziadkiem), by w sierpniu 1329 r. udać się do Włoch do obozu Ludwika Bawarskiego. Częste podróże Bolka II oprócz chęci zabezpieczenia swojego księstwa przed zakusami Luksemburgów, miały także i ukryte znaczenie: doprowadzenie do pokoju i zawarcia sojuszu skierowanego przeciw królowi czeskiemu pomiędzy Wittelsbachami a Władysławem Łokietkiem.
Wyprawa Jana Luksemburskiego na Śląsk w 1331 roku
zeroko zakrojona akcja dyplomatyczna ostatecznie nie zabezpieczyła wystarczająco niezależności księstwa Bolka. W 1331 r. nastąpiła wyprawa Jana Luksemburskiego na Śląsk, co było częścią większej akcji władcy czeskiego zorganizowanej razem z zakonem krzyżackim przeciwko Władysławowi Łokietkowi. O postawie Bolka w czasie tego konfliktu skądinąd nie wiemy nic, ale zadziwiają okoliczności spóźnienia się władcy czeskiego pod umówiony z Krzyżakami Kalisz. Otóż Jan został zmuszony do zaangażowania większości swoich sił do uspokojenia sytuacji na Śląsku, oblegając i zdobywając najpierw należący do dzierżaw Bolka gród w Niemczy, by udać się w końcu pod Głogów, gdzie pozbawił oprawy wdowiej (otrzymanej po śmierci księcia głogowskiego Przemka, która notabene nastąpiła nie bez podejrzenia otrucia z inspiracji Luksemburgów) siostrę Bolka Konstację (do spadku po Przemku aspiracje swoje zgłosił także książę świdnicki, wobec jednak wcielenia Głogowa do Korony Czeskiej nie zostały one zaspokojone).
Wojna Kazimierza Wielkiego o Śląsk (1345 – 1348)
Powstały w ten sposób obóz antyluksemburski miał okazję sprawdzić się już wiosną tego samego roku, kiedy po uwięzieniu przez Kazimierza Wielkiego wracającego z Malborka Karola, syna Jana Luksemburskiego, ten ostatni zdecydował się skończyć wreszcie z niezależnością świdnickiego Piasta. Układu sojuszniczego dochowali wiernie królowie polski i węgierski wkraczając w maju 1345 r. na Śląsk, co wobec konieczności podziału wojsk czeskich umożliwiło Bolkowi wytrzymać oblężenie wojsk czeskich w Świdnicy. Umowy nie dotrzymał za to cesarz Ludwik Wittelsbach, który szybko zawarł separatystyczny pokój. Wojna toczyła się ze zmiennym szczęściem, bez większych sukcesów żadnej ze stron (na froncie świdnickim, nie udało się uniknąć pewnych strat, jeszcze w 1345 r. Bolko utracił bowiem twierdzę w Kamiennej Górze, którą udało mu się odzyskać dopiero trzy lata później). Wkrótce wojna utknęła jednak w martwym punkcie zwłaszcza wobec śmierci w 1346 r. Jana Luksemburskiego, a rok później Ludwika Witellsbacha (Jan przepojony ideałami rycerskimi zginął na wojnie angielsko-francuskiej w bitwie pod Crecy). Bolko wtedy pomimo wcześniejszego nie udzielenia mu pomocy przez Ludwika zaangażował się w poparcie dla synów zmarłego cesarza nie mogących sobie poradzić z przejęciem Brandenburgii. 22 listopada w 1348 r. w Namysłowie doszło do zawarcia pokoju. Bolko II z nieznanych powodów w konferencji pokojowej nie uczestniczył, a jego interesy reprezentował tam Kazimierz Wielki. Do ostatecznego unormowania stosunków księcia świdnickiego z nowym cesarzem Niemiec i królem czeskim Karolem IV doszło jednak dopiero w wyniku arbitrażu Albrechta Habsburga 16 sierpnia 1350.
Śmierć i następstwo
Bolko II Mały zmarł 28 lipca 1368 r. i został pochowany w klasztorze w Krzeszowie, gdzie do dzisiejszego dnia zachował się jego nagrobek tumbowy. Księstwo świdnicko-jaworskie dostało się, jako oprawa wdowia w ręce Agnieszki Habsburskiej i dopiero po jej śmierci w 1392 r. zostało połączone z Koroną Czeską jako wiano bratanicy Bolka II, księżniczki Anny, żony króla czeskiego i cesarza niemieckiego Karola IV.
Inne hasła zawierające informacje o "Bolko II Mały":
Wag
...
Nadciśnienie tętnicze
...
Cieśnina
...
Jan Chen Xianheng
...
Zawał mięśnia sercowego
...
Granica drzew
...
Mały Szyszak
...
Pstrąg tęczowy
...
Pstrąg potokowy
...
Mały Staw (jezioro w Karkonoszach)
...
Inne lekcje zawierające informacje o "Bolko II Mały":
232 Kultura i nauka w latach 1945 ? 2003 (plansza 21)
...
230b Kryzysy ideologiczne, gospodarcze i społeczne w Polsce Ludowej (plansza 15)
...
11 LISTOPADA (plansza 1)
...
|
