Bogusław Leśnodorski (ur. 27 maja 1914 w Krakowie , zm. 1 lipca 1985 w Warszawie ) – profesor Uniwersytetu Warszawskiego , historyk ustroju i myśli politycznej.

Był synem Gustawa, profesora gimnazjalnego. Ukończył III Gimnazjum im. Jana Sobieskiego w Krakowie w 1932 . Studiował na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego , który ukończył w 1936 . Rozpoczął na nim pracę w Katedrze Historii Ustroju Polski. Obronił doktorat w 1938 (promotorem był Stanisław Kutrzeba ).

W listopadzie 1939 został uwięziony w ramach Sonderaktion Krakau . Przebywał w obozach koncentracyjnych Sachsenhausen i Dachau . Zwolniony został w lutym 1940 . Był zaangażowany w tajne nauczanie na Uniwersytecie Jagiellońskim .

W 1947 uzyskał habilitację na podstawie rozprawy Dzieło Sejmu Czteroletniego. Od 1950 wykładał na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego jako profesor nadzwyczajny , a od 1958 profesor zwyczajny . W latach 1965 - 1968 był dziekanem Wydziału Prawa i Administracji UW. Od 1973 był członkiem korespondentem Polskiej Akademii Nauk . w 1966 uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu w Tuluzie.

Głównym obszarem badań profesora Leśnodorskiego było polskie oświecenie . Opublikował m.in. książkę Polscy jakobini, a także opracował pisma Kuźnicy Kołłątajowskiej . Jest także współautorem (wraz z Juliuszem Bardachem i Michałem Pietrzakiem ) wielokrotnie wznawianego podręcznika Historia ustroju i prawa polskiego.

Źródła

• Anna Rosner: Bogusław Leśnodorski. W: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808-2008. Grażyna Bałtruszajtys (red.). Wyd. 1. Warszawa: Lexis-Nexis, 2008, ss. 267-269. .