Wojna na Pacyfiku II wojna światowa , Wojna na Pacyfiku , część Bitwy o Peleliu
Bombardowanie Angaur
Data	17 - 30 września 1944
Miejsce	Angaur
Wynik	zwycięstwo USA
Strony konfliktu   Stany Zjednoczone   Japonia Dowódcy Paul J. Mueller Sadae Inoue Siły 15 000 żołnierzy 1400 żołnierzy Straty 260 zabitych 1354 rannych 1338 zabitych 59 pojmanych

Bitwa o Angaur – bitwa II wojny światowej rozgrywana podczas wojny na Pacyfiku w dniach od 17 do 30 września 1944 r.

Tło

Angaur – mała wyspa wulkaniczna o długości ok. 5 km, oddzielona ok. 10 km cieśniną od wyspy Peleliu . Rdzenna ludność (bardzo nieliczna) utrzymywała się z rolnictwa, rybołówstwa i wydobywania fosforanu. W połowie 1944 r. na wyspie stacjonowało 1400 żołnierzy japońskich pod dowództwem generała-porucznika Sadae Inoue. Słabe umocnienia obronne wysp Palau oraz możliwość budowy lotnisk polowych spowodowały, że wyspy były atrakcyjnym celem dla wojsk amerykańskich po tym, jak zajęto wyspy Marshalla . Jednakże braki w sprzęcie desantowym (barki, łodzie desantowe) spowodowały, że akcja bojowa na wyspy Palau mogła rozpocząć się dopiero po zabezpieczeniu Wysp Mariańskich .

Bitwa

Bombardowanie Angaur przez pancernik USS "Tennessee" , krążowniki oraz bombowce nurkujące SBD Dauntless startujące z lotniskowca USS "Wasp" rozpoczęło się 11 września 1944 r. Sześć dni później, 17 września 81. Dywizja Piechoty generała-majora Paula Muellera wylądowała na wybrzeżu północno- i południowo-wschodnim. W początkowej fazie bitwy, główny problem dla wojsk amerykańskich stanowiły pola minowe, podczas gdy japońscy obrońcy nie stawiali dużego oporu. Stopniowo jednak opór Japończyków wzmacniał się, szczególnie gdy wojska amerykańskie dotarły do wzgórze (nazwane przez Amerykanów „the Bowl”, z ang. "miska") niedaleko jeziora Salome w północno-zachodniej części wyspy. Od 20 września 322. Batalion ponawiał próby ataku na wzgórze, jednak 750 obrońcom japońskim udawało się je odpierać, przy użyciu dział, moździerzy i karabinów maszynowych . Stopniowo jednak głód, brak wody oraz naloty amerykańskich bombowców przerzedziły szeregi obrońców i 25 września Amerykanie zdobyli wzgórze. 30 września wyspa została zabezpieczona przez wojska amerykańskie.

Po bitwie

Lotniska polowe zaczęto budować jeszcze w czasie trwania bitwy. Jednak opóźnienie ataku na wyspy Palau skutkowało tym, że lotniska te nie były jeszcze gotowe do funkcjonowania przed rozpoczęciem kampanii filipińskiej w październiku 1944 r. Admirał William Halsey twierdził jeszcze przed inwazją wysp Palau, że taka akcja jest zbędna (z czym zgadzają się historycy wojskowi obecnie, sugerując, że główną korzyścią było nabycie doświadczenia bojowego przez 81. Dywizję Piechoty). 81. Dywizja Piechoty bezpośrednio po bitwie wyruszyła na pomoc 1. Dywizji Marines znajdującej się na Peleliu, która to wcześniej natknęła się na niezwykle silny opór wroga na wyżynie znajdującej się centralnej części wyspy.

Zobacz też

• Bitwa o Peleliu

Bibliografia

• Morion Samuel Eliot (1958) Leyte: June 1944 – Jan 1945, tom 12 History of United States Naval Operations in World War II Little, Brown and Company.
• U.S. Army Campaigns of World War II: Western Pacific