Biegun niedostępności - dwa punkty w obszarach polarnych kuli ziemskiej , które poprzez swoje charakterystyczne położenie są szczególnie trudno dostępne i stanowią wyzwanie dla podróżników. Biegun niedostępności nie jest żadnym zjawiskiem naturalnym i niczym się nie wyróżnia w terenie. Jest on tylko wyznaczonym matematycznie punktem na powierzchni Ziemi.

Północny biegun niedostępności

Północny biegun niedostępności to taki punkt na Morzu Arktycznym , który jest najbardziej oddalony od któregokolwiek z północnych wybrzeży Eurazji bądź Ameryki Północnej . Współrzędne geograficzne tego punktu to 84°03' N i 174°51' W , a jego odległość od wybrzeży wynosi około 1100 km.

Północny biegun niedostępności został po raz pierwszy osiągnięty przez australijskiego lotnika Huberta Wilkinsa 15 kwietnia 1928 . Trzydzieści lat później do tego miejsca dotarł rosyjski lodołamacz .

Południowy biegun niedostępności

Natomiast południowy biegun niedostępności to taki punkt na powierzchni Antarktydy , który jest najbardziej oddalony od oceanu , czyli o około 1700 km. Jego współrzędne geograficzne to 85°50' S i 65°47' E . Jako pierwsza dotarła do niego radziecka ekspedycja antarktyczna w roku 1958 . Założyli tam stację antarktyczną Sowieckaja, która była wykorzystywana latem 1958 .

Zobacz też: biegun , biegun geograficzny , biegun geomagnetyczny , biegun zimna .