Bawół domowy (Bubalus bubalis[1]) -
ssak
krętorogi
zaliczany do
bydła
, udomowiona forma
bawołu indyjskiego
(arni).
Hodowany powszechnie w południowo-wschodniej
Azji
, a także w północnej
Afryce
, na
Bliskim Wschodzie
, w
Ameryce Środkowej
i
Południowej
,
Australii
, a nawet na południu
Europy
.
Udomowienie
nastąpiło prawdopodobnie 4 000-3 000 lat
p.n.e.
.
Systematyka
Bawół domowy został opisany przez Linneusza w 1758 pod nazwą Bubalus bubalis, a b. indyjski - w 1872 (Kerr) jako Bubalus arnee. Naukowa nazwa b. domowego to Bubalus arnee f. bubalis (udomowiona forma b. indyjskiego). Nazwa Bubalus bubalis została jednak przyjęta jako powszechnie stosowana.[1]
Wygląd
Długość ciała 2,2-3,0 m, ogona 60-100cm; wysokość w kłębie do 180 cm. Masa ciała 600-1000kg. Budowa bardzo krępa, szczególnie masywna w kłębie, nogi silne, zakończone szerokimi racicami. Rogi potężne, zwłaszcza u samców. Są zagięte w jednej płaszczyźnie ku tyłowi. Odchodzą od czaszki bez żadnego zgrubienia czołowego. Ciało jest pokryte rzadkimi, sztywnymi włosami, które nie dają żadnej osłony cieplnej. Bardzo szerokie i znacznie rozstawione racice są ważnym przystosowaniem do życia w bagniskach, na mokradłach i na przybrzeżnych płyciznach.
Występowanie
Pierwotnie występował w Indiach i Azji południowo-wschodniej. Stamtąd w czasach historycznych został sprowadzony do południowej Europy.
Środowisko
Wybiera tereny bagniste z bogatą roślinnością.
Przypisy
- ↑ 1,0 1,1 Nazwa uznana decyzją Międzynarodowej Komisji Nomenklatury Zoologicznej, 2003 (zob.
Zasady tworzenia nazw systematycznych#Wyjątki
)
Zobacz też
