Barbara McClintock (ur. 16 czerwca 1902 roku w Hartford w stanie Connecticut , zm. 2 września 1992 w Huntington w stanie Nowy Jork ) – amerykańska genetyczka, laureatka Nagrody Nobla z dziedziny fizjologii i medycyny w roku 1983 za odkrycie transpozonów ^[1][2].

Wychowywała się w Nowym Jorku i w 1919 roku rozpoczęła studia na Uniwersytecie Cornella w stanie Nowy Jorku . W 1927 roku obroniła pracę doktorską z botaniki . Pod koniec lat 20. i w latach 30. XX wieku rozpoczęła karierę naukową zajmując się badaniami genetycznymi nad kukurydzą. Później pracowała na University of Missouri (1936-1941), Instytucie Carnegie w Cold Spring Harbor (dziś Cold Spring Harbor Laboratory ), dla Fundacji Rockefellera , a pod koniec swojej kariery naukowej nawiązała współpracę ze swoją macierzystą uczelnią – Uniwersytetem Cornella^[3].

W 1951 roku ogłosiła wyniki swych badań nad cytogenetyką kukurydzy , które były dowodem istnienia ruchomych elementów genomu , nazwanych później transpozonami . Odkrycia McClintock, wyprzedzające ówczesną naukę, zostały potwierdzone dopiero w latach 70. (odkryto wtedy geny wędrujące u bakterii ). Eksperymenty Barbary McClintock na kukurydzy pozwoliły wyjaśnić, w jaki sposób bakterie przekazują sobie geny oporności na antybiotyki . Swoje prace prowadziła, zanim jeszcze odkryto budowę DNA i rozszyfrowano kod genetyczny ^[3].

W 1981 roku Barbara McClintock otrzymała Nagrodę im. Alberta Laskera w dziedzinie podstawowych badań medycznych , a w 1983 roku, w wieku 81 lat i 30 lat po swoim odkryciu, została uhonorowana przyznaniem Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii i medycyny ^[1] a w 1981 nagrody Wolfa .

Przypisy

Bibliografia