Struktura bakelitu *

Telefon z bakelitu *

Bakelit * - najstarsze syntetyczne tworzywo sztuczne (fenolowo-formaldehydowe tworzywa sztuczne). Technologia produkcji bakelitu * została wynaleziona przez Leo Hendrika Baekelanda na początku XX wieku ( 1907 - 1909 ).

Tworzywo to, pomimo niezbyt dużej wytrzymałości mechanicznej i sporej kruchości, przez wiele lat było jedynym masowo stosowanym tworzywem sztucznym. Jego głównymi zaletami jest niepalność, nietopliwość, nierozpuszczalność, niskie przewodnictwo elektryczne , słaba przewodność cieplna oraz względnie duża odporność chemiczna.

Stosowane było przede wszystkim w przemyśle elektrotechnicznym jako materiał konstrukcyjny i izolacyjny, oraz w wielu innych zastosowaniach, gdzie potrzebne było tworzywo odporne na szereg czynników, a jednocześnie możliwe do formowania w niemal dowolnych kształtach (poprzez odlewanie lub prasowanie proszku) i podatne obróbce mechanicznej.

Bakelit * to właściwie cała gama polimerów otrzymywanych poprzez kondensację fenolu lub krezolu z aldehydem mrówkowym . Bakelit *, podczas kondensacji, która odbywa się poprzez ogrzewanie, przechodzi przez trzy fazy:

• bakelit * A - rezol - topliwy, rozpuszczalny w wielu rozpuszczalnikach, jak np. aceton , alkohole
• bakelit B - rezitol - faza pośrednia
• bakelit * C - rezit - nietopliwy i nierozpuszczalny

W zastosowaniach praktycznych do bakelitu * dodawano rozmaite wypełniacze, najczęściej włókniste, jak np. azbest , papier , mączka drzewna .

Zobacz też: fenoplasty .

Linki zewnętrzne

• Bakelite Museum ( ang. ) ( niem. )
• Virtual Bakelite Museum