Awentyn ( łac. Mons Aventinus) – wysunięte najbardziej na południe wzgórze w starożytnym Rzymie .

Początkowo nie wchodziło w skład miasta, mimo że było objęte murami miejskimi. Uważano bowiem, że jest obarczone złym omenem po tym, jak Remus , który wybrał je na swoją siedzibę podczas auspicjum przy zakładaniu Rzymu , nie uzyskał znaku sygnalizującego aprobatę bogów dla siebie jako założyciela miasta i jego przyszłego króla.

Od 456 roku p.n.e. wzgórze było siedzibą plebejuszy . Znajdowało się tam archiwum gminy plebejskiej oraz świątynia bogini Minerwy , która była opiekunką rzemieślników. Do miasta wzgórze przyłączył Klaudiusz . Za czasów cesarstwa plebejski dotąd Awentyn stał się ulubioną dzielnicą rzymskiej arystokracji pełną luksusowych willi i pałaców. Tam także znajdowały się termy Decjusza i Karakalli .