Architektura średniowiecza w znacznej mierze wyrasta z osiągnięć
cesarstwa rzymskiego
. Po jego rozpadzie na część wschodnią i zachodnią odmiennie kształtował się rozwój budownictwa w tych rejonach świata. O ile w
Bizancjum
kontynuowano wcześniejsze osiągnięcia
starożytnego Rzymu
, dostosowując je do oczekiwań rodzącego się świata
chrześcijańskiego
, na zachodzie znaczny wpływ na architekturę i zdobnictwo wywarły plemiona barbarzyńskie, które znalazły się na terytorium
Europy
. Powstał nowy typ osadnictwa, bardziej odpowiadający barbarzyńcom. Wyludniły się miasta rzymskie a osiedla zakładano na wzgórzach i innych miejscach ułatwiających obronę. W centrum znajdował się dom władcy, otaczały go zabudowania gospodarcze a całość chroniła
palisada
.
Z chwilą przyjęcia
chrztu
wodzowie zaczęli wznosić
kościoły
. Do ich budowy początkowo wykorzystywano elementy zachowanych rzymskich budowli. Z czasem, oprócz prób naśladowania antycznego zdobnictwa nowych obiektów, wprowadzano własne dekoracje, często naśladujące wzory stosowane w złotnictwie.
Najważniejsze budowle średniowiecza, kościoły i katedry, budowane były na planie
bazyliki
albo
centralnym
. Jedna z ważniejszych i bardziej reprezentacyjnych budowli wczesnego średniowiecza, wybudowana przez
Justyniana
Hagia Sofia
, wzniesiona została na planie
krzyża greckiego
, z najwyższym punktem w miejscu przecięcia jego ramion. Do jej ozdobienia zastosowano motywy orientalne,
mozaikę
. Ciężka z zewnątrz, daje niezwykłe poczucie przestrzeni i lekkości konstrukcji wewnątrz. Była to typowa sakralna budowla bizantyjska owych czasów.
Architekturę średniowiecza poprzedza
architektura wczesnochrześcijańska
, która czasowo tkwi w czasach
starożytnych
. W Bizancjum rozwija się
architektura bizantyjska
. W Europie Zachodniej dzieli się na:
Zobacz też