Apolinaryzm jest poglądem odnoszącym się do natury Chrystusa . Nazwa pochodzi od głównego przedstawiciela tej doktryny, Apolinarego, w latach około 360 - 392 biskupa Laodycei . Był on gorącym zwolennikiem dogmatu ogłoszonego na Soborze Nicejskim (325), który ogłosił, że Chrystus w całej pełni posiada boską naturę. Apolinary twierdził, że aby zachować boskość Chrystusa, Jego natura ludzka była niekompletna, czyli nie posiadała duszy rozumnej.

Apolinaryzm kwestionował integralność ludzkiej natury Chrystusa (posiada On tylko jedną naturę). Kładł też szczególny nacisk na świętość Chrystusa.

Apolinaryzm doprowadził do sprecyzowania pojęć takich jak:

• physis - natura
• hypostasis - hipostaza
• ousia - substancja, istota
• prosopon - osoba

Określenia te w apolinaryzmie były praktycznie synonimami .

Apolinaryzm został potępiony przez Sobór konstantynopolitański I ( 381 ).