Apeniny Środkowe (
wł.
Appennino Centrale) – najbardziej rozległa część młodych
gór
fałdowych
–
Apeninów
, rozciągają się mniej więcej od okolic
Perugii
i
Tybru
do okolic
Neapolu
. W północnej części (Góry Sabińskie) najwyższym szczytem jest
Monte Vettore
(2476 m). W południowej części Apeninów Środkowych można wyróżnić 3 równoległe mniejsze łańcuchy, zachodni (Góry Sabińskie) z kulminacją Monte Viglio (2156 m), centralny
Monte Terminillo
(2217 m) i
Monte Velino
(2486) oraz wschodni z najwyższym szczytem całych Apeninów
Corno Grande
(2912 m) i grupą Majella z (Monte Amaro 2793 m).
Między łańcuchami zachodnim i centralnym leży równina
Rieti
, dolina Salto i jezioro Fucine. Między wschodnim i centralnym łańcuchem leżą doliny
L'Aquila
i
Sulmona
. Główne rzeki to
Nera
, z dopływami Velino i Salto, oraz Aniene. Zarówno Nera jak i Aniene zasilają Tyber.
Apeniny Środkowe przecięte są liniami kolejowymi z
Rzymu
do Castelammare Adriatico przez Avezzano i Sulmonę; linia z Orte do Terni przebiega przez dolinę
Nery
. W starożytności
Via Salaria
, Via Caecilia i Via Valeria-Claudia biegły tutaj z Rzymu do wybrzeża Adriatyku. Wulkaniczne wzgórza Rzymu oddzielone są od Apeninów rzeką Tyber.
Bibliografia
- Encyklopedia Audiowizualna Britannica – Geografia I –
- G. de Lorenzo Studi di geologia nell'Appennino Meridionale Naples vol. VIII 1896
- Sacco, F. (1893-1899). "L'Appennino settentrionale". Bollettino della Società geologica Italiana.
