Antropocentryzm (z gr. anthropos - człowiek i łac. centrum - środek) - pogląd filozoficzny i religijny , według którego człowiek stanowi centrum i cel wszechświata.

W znaczeniu teoriopoznawczym termin ten oznacza styl filozofowania polegający na przyjmowaniu ludzkiej perspektywy – tzn. analizowaniu wszystkich zjawisk z punktu widzenia odbioru ich przez człowieka i odrzucaniu rozumowań wychodzących poza ludzką percepcję jako poznawczo nieuprawnionych lub pozbawionych praktycznego znaczenia.

W znaczeniu ontologicznym antropocentryzm zakłada, że człowiek jest centrum wszechświata, który jest celowo tak skonstruowany, aby umożliwić istnienie człowieka. W skrajnej postaci antropocentryzm przyjmuje, że celem istnienia wszechświata jest człowiek, i że stanowi on ostateczny i najdoskonalszy produkt ewolucji wszechświata.

Prekursorami antropocentryzmu poznawczego byli sofiści , od których pochodzi określenie, że " człowiek jest miarą wszechrzeczy ".

Formy antropocentryzmu

• metafizyczny (ontologiczny) – człowiek wyłącznym obiektem i perspektywą poznania ( Max Scheler , Martin Heidegger , Jean-Paul Sartre )
• gnozeologiczny (epistemologiczny) – (ludzka) świadomość jest źródłem wiedzy ( Kartezjusz , Johann Gottlieb Fichte , Friedrich Wilhelm Joseph von Schelling , Edmund Husserl )
• aksjologiczny – człowiek to wartość bezwzględna i nadrzędna wobec pozostałych wartości ( Arthur Schopenhauer , Ludwig Feuerbach , Fryderyk Nietzsche )
• teologiczny – człowiek zajmuje szczególne miejsce w historii zbawienia i w zbawczym planie Boga . Teologia ukazując w sposób zobiektywizowany Boga, Chrystusa i inne treści, przedstawia te zagadnienia w odniesieniu do człowieka, jego sposobu percepcji, jego egzystencji itd. Propagatorem "zwrotu antropologicznego" w teologii był Karl Rahner
• kosmologiczny – człowiek jako najważniejsze, końcowe ogniwo ewolucji

Zobacz też

• Humanizm
• Szowinizm gatunkowy