Widok na Alfamę

Uliczka Alfamy, w oddali rzeka Tag

Alfama (z arabskiego ألحمّة / al-ḥamma – źródło, łaźnie^[1]) – najstarsza dzielnica Lizbony , zbudowana na skalistym podłożu nad brzegiem Tagu . Administracyjnie należy do kilku dzielnic.

W okresie panowania Maurów obszar ten stanowił centrum miasta. Po przejęciu terenu przez chrześcijan stopniowo (w obawie przez trzęsieniami ziemi) zaczęto przeprowadzać się do innych dzielnic, w tym m.in. do Baixa. Alfama stała się wówczas dzielnicą zamieszkaną przez najniższą warstwę społeczną, m.in. rybaków. Jednak charakterystyczne położenie Alfamy przyczyniło się do tego, że w czasie wielkiego trzęsienia ziemi w 1755 roku zabudowania Alfamy przetrwały praktycznie w nienaruszonym stanie.

Na terenie Alfamy nie zachowała się zabudowa mauretańska, z wyjątkiem planu ulic, który przypomina stare dzielnice Maghrebu ^[2]. Zabytki ulokowane są jedynie na obrzeżach Alfamy, są to m.in: Zamek św. Jerzego (zbudowany w czasach mauretańskich ), katedra św. Antoniego z XII w. i kościół św. Michała (Igreja de São Miguel).

Kronikarz Alfonsa I Zdobywcy opisuje Alfamę następującymi słowami:

W dzielnicy tej narodziła się pod koniec XIX wieku muzyka portugalska – fado . Współcześnie na obrzeżach Alfamy mieści się m.in. muzeum poświęcone fado (Casa do Fado e da Guitarra Portuguesa).

Przypisy

Bibliografia

• Sławomir Adamczak, Katarzyna Firlej, Portugalia. Wydawnictwo Pascal, Bielsko-Biała 2007.