Wiktor II -
papież
w okresie od 13 kwietnia
1055
do 28 lipca
1057
.
Właściwie Gebhard, hrabia Calw, Tollenstein i Hirschbergu, ur. ok. 1018. Według danych, będących w posiadaniu
Watykanu
, Gebhard urodził się w Bawarii. Źródła niemieckie wymieniają natomiast Szwabię, jako miejsce jego narodzin. Jego rodzicami byli hrabia Hartwig i hrabina Baliza, był krewnym cesarza
Henryka III
. Jego wujem był biskup
Ratyzbony
Gebhard III.
W
1042
roku biskup Ratyzbony zaproponował, wówczas jeszcze królowi, Henrykowi kandydaturę Gebharda na urząd
biskupa Eichstätt
. Henryk początkowo się wahał, gdyż Gebhard miał jedynie 24 lata, lecz uległ namowom sędziwego arcybiskupa Bardo z Moguncji. Wybór okazał się trafny. Gebhard był dobrym biskupem i stronnikiem cesarza. Był wśród osób, które pojechały z nim na koronację do
Rzymu
w 1046 roku, brał udział w synodzie w
Moguncji
w październiku
1049
roku, któremu przewodniczył papież
Leon IX
. Gebhard był również obecny przy spotkaniach cesarza z papieżem w Ratyzbonie i
Bambergu
w
1053
roku. W tym czasie był już najbardziej wpływowym doradcą Henryka III. To właśnie za jego sprawą niemiecka armia, która w 1053 roku szła, by połączyć się z wojskami papieża Leona IX w wojnie przeciwko
Normanom
, została zawrócona. Później Gebhard, już jako papież, żałował, że doradził cesarzowi takie posunięcie. W tym samym 1053 roku Gebhard został, w imieniu trzyletniego
Henryka IV
, regentem Bawarii. Miał wówczas okazję, by udowodnić swoją lojalność, broniąc tronu Bawarii przed zakusami księcia Konrada, hrabiów z Scheyern oraz swojego własnego wuja, biskupa Gebharda z Ratyzbony.
Po śmierci Leona IX (
19 kwietnia
1054
) na dwór w Moguncji przybył we wrześniu 1054 roku, na czele rzymskiej legacji,
kardynał
Hildebrand
. Posłowie prosili cesarza, by desygnował Gebharda na papieża. Henryk wyraził zgodę, lecz Gebhard odmówił przyjęcia godności. W marcu 1055 roku Gebhard uzależnił swą zgodę od zwrócenia Stolicy Apostolskiej wszystkich odebranych jej dóbr.
13 kwietnia
1055 roku Gebhard został formalnie obrany papieżem i przyjął imię Wiktor II.
Jako papież kontynuował walkę swojego poprzednika z
symonią
i
konkubinatem
wśród duchownych. Cieszył się poparciem cesarza, dlatego też uzyskał o wiele więcej, niż udało to się Leonowi IX.
4 czerwca
1055 roku Wiktor II zwołał synod we
Florencji
. Uczestniczył w nim sam cesarz oraz 120 biskupów. Synod potwierdził dawne dekrety przeciwko symonii, a nieprzestrzegający ich biskupi zostali usunięci ze stanowisk. Wiktor wysłał również list do króla
Leónu
(w Hiszpanii),
Ferdynanda I
, w którym groził mu ekskomuniką, jeśli ten nie uzna praw Henryka do cesarskiego tronu. Ferdynand spełnił żądania papieża.
W początkach
1056
roku Wiktor odesłał Hildebranda do Francji z zadaniem kontynuowania walki z symonią i konkubinatem. Ustanowił również dwóch legatów papieskich, arcybiskupów Raimbauda z
Arles
i Pontiusa z
Aix
, którzy mieli wspomagać Hildebranda w południowej
Francji
. Wezwany pilnie przez cesarza do Niemiec, przybył Wiktor do
Goslar
we wrześniu 1056 roku. Towarzyszył cesarzowi do Botfield, gdzie Henryk zmarł. Przed śmiercią cesarz potwierdził prawa sześcioletniego Henryka IV oraz ustanowił papieża regentem cesarstwa.
28 października
odbył się pogrzeb Henryka III. Tego samego dnia papież dopilnował, by Henryk IV został koronowany na cesarza. Wiktor umacniał prawa Henryka do tronu, biorąc udział w obradach rady cesarskiej i pilnując, by możni byli posłuszni małoletniemu władcy.
W końcu papież przekazał regencję matce Henryka i powrócił w lutym 1057 roku do Rzymu. 14 czerwca powołał Fryderyka na stanowisko kardynała San Crisogono, zyskując w ten sposób przyjaźń jego brata, potężnego księcia Godefreya z Lorraine. Następnie udał się do Toskanii, gdzie rozsądzał spory. Zmarł tam
28 lipca
.
Zgodnie z życzeniem papieża, jego szczątki wieziono do Eichstatt, gdzie miał zostać pochowany. Po drodze jednak mieszkańcy
Rawenny
odebrali przemocą ciało wiozącym je osobom i pochowali papieża w kościele Santa Maria Rotonda, gdzie spoczął obok
Teodoryka Wielkiego
, króla
Ostrogotów
.
Linki zewnętrzne
