Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie

Nie znaleziono szukanej frazy! Poniżej znajduje się fraza najbardziej przypominająca szukaną.

Alaksandr Łukaszenka

Alaksandr Łukaszenka

Alaksandr Łukaszenka
Аляксандр Рыгоравіч Лукашэнка
Александр Григорьевич Лукашенко
Data i miejsce urodzenia 30 sierpnia 1954
Kopyś , Białoruska SRR , ZSRR
1. Prezydent Republiki Białorusi
Okres urzędowaniaod 10 lipca 1994
Poprzednik Miaczysłau Hryb
Przewodniczący Rady Najwyższej Rady Państwowej Związku Rosji i Białorusi
Okres urzędowaniaod 20 stycznia 2000

Alaksandr (Alaksandar[1]) Ryhorawicz Łukaszenka ( biał. Алякса́ндр (Алякса́ндар[1]) Рыго́равіч Лукашэ́нка, Alaksandr (Alaksandar[1]) Ryhoravič Łukašenka[2], [alʲaˈksandr rɨˈɣoravʲɪtʃ ɫukaˈʂɛnka] ; ros. Алекса́ндр Григо́рьевич Лукаше́нко, Aleksandr Grigorjewicz Łukaszenko, [alʲɪˈksandr ɡrʲiˈɡorjɪvʲɪtɕ ɫukaˈʂɛnkə] ; ur. 30 sierpnia 1954 ( 31 sierpnia wg oficjalnych danych[3]) w Kopysiu ) – białoruski polityk , prezydent Białorusi od 1994 roku[4]. Prezydent Białoruskiego Komitetu Olimpijskiego od 1997.

Spis treści

Młodość

Aleksander Łukaszenka był wychowywany samotnie przez matkę. Nie wiadomo dokładnie kto był jego ojcem, poczęcie nastąpiło najprawdopodobniej w mieście Orsza gdzie matka Łukaszenki przez pewien czas pracowała. Z powodu niepewnego pochodzenia Łukaszenka był w dzieciństwie obiektem docinków ze strony rówieśników[5].

Wychowywał się we wsi Aleksandria, oddzielonej rzeką od Kopysi , miasteczka w którym się urodził i w którym uczęszczał do kołchozowej szkoły.

W 1975 ukończył Mohylewski Instytut Pedagogiczny , w 1985 Białoruską Akademię Rolniczą w Horkach , uzyskując dyplom nauczyciela historii, nauk społecznych i ekonomii. W latach 1975–1977 i 1980–1982 służył w oddziałach ochrony pogranicza KGB jako instruktor polityczny .

Po odbyciu służby wojskowej i wstąpieniu do KPZR został zastępcą, a później dyrektorem sowchozu na wschodzie kraju.

Działalność polityczna przed prezydenturą

W 1990 został wybrany do Rady Najwyższej BSRR [6].

W 1991 popierał puczystów Janajewa przeciwko legalnemu prezydentowi ZSRR Michaiłowi Gorbaczowowi . Opowiadał się zdecydowanie przeciwko likwidacji Związku Radzieckiego , zwolenników niepodległości Białorusi nazywając zdrajcami i agentami imperializmu . Deklaruje, że jako jedyny deputowany Rady Najwyższej Białoruskiej SRR głosował przeciwko ratyfikacji układu białowieskiego z 8 grudnia 1991[7].

W latach 1991–1994 pełnił dalej funkcję deputowanego do Rady Najwyższej, zasłynął z bezpardonowej walki z prawdziwą i wyimaginowaną korupcją na szczytach władzy.

Prezydent Białorusi

W lipcu 1994 wybrano go na prezydenta Białorusi. W pierwszej turze zdystansował kandydatów niepodległościowych: Stanisława Szuszkiewicza i Zianona Paźniaka , w drugiej rundzie uzyskał 80% głosów wygrywając z premierem Wiaczasłauem Kiebiczem . Zbiedniałą część społeczeństwa Białorusi przekonał do siebie obietnicą zakończenia tzw. złodziejskiej prywatyzacji, rozliczenia afer gospodarczych z lat 1991–1994 oraz zacieśnieniem związków politycznych i ekonomicznych z Rosją .

Polityka zagraniczna

Polityka zagraniczna pierwszych miesięcy po objęciu rządów nie dała się zakwalifikować jako szczególnie prorosyjska. Na wiosnę 1995 Łukaszenka zarządził jednak referendum, w którym ludność miała się opowiedzieć za: prowadzeniem ścisłej integracji gospodarczo-politycznej z Moskwą , likwidacją niepodległościowych symboli Białorusi i zastąpieniem ich sowiecką symboliką, jak również równouprawnieniem języka białoruskiego i rosyjskiego . Na wszystkie pytania społeczeństwo odpowiedziało, nie bez fałszerstw wyborczych, twierdząco. Zaznacza się jednak, że fałszerstwa nie wpłynęły na sam wynik głosowania.

2 kwietnia 1997 Łukaszenka i Borys Jelcyn podpisali Umowę o Powstaniu Związku Białorusi i Rosji (ZBiR) , w której zaznaczono dążenia obu krajów do bliskiej integracji politycznej i gospodarczej. Kolejną inicjatywą zjednoczeniową była Umowa o Powstaniu Wspólnego Państwa z 26 grudnia 1999.

Od 2002 datuje się ochłodzenie stosunków białorusko-rosyjskich, co znalazło m.in. wyraz w ostrej reakcji Łukaszenki na propozycję Putina włączenia Białorusi jako guberni do Federacji Rosyjskiej .

Na arenie międzynarodowej Łukaszenka znany jest jako skandalista . W 1998 doprowadził do znacznego ochłodzenia stosunków z krajami zachodnimi swą nieustępliwą postawą wobec remontu osiedla dyplomatów "Drazdy". Większość dyplomatów zagranicznych, w tym przedstawicieli Polski , opuściła wówczas Białoruś. W 1999 wystąpił zdecydowanie jako obrońca Slobodana Miloševicia przed, jak to określił, bezprawną agresją państw NATO . Wypowiadał się nie tylko przeciwko sposobowi rozwiązania konfliktu przez kraje Zachodu, ale w ogóle kwestionował fakt czystek etnicznych w Kosowie . Był jednym z inicjatorów przyłączenia Jugosławii do inicjatywy ZBiR . W trakcie swej kadencji pozytywnie wyrażał się także o Saddamie Husajnie , Muammarze Kaddafim oraz przywódcach komunistycznej Korei Północnej . W 2005 obradujący w Mińsku IX Zjazd Wszechsłowiański wybrał go honorowym przewodniczącym Międzynarodowego Komitetu Słowiańskiego.

Patrząc długofalowo na rezultaty działań prezydenta Białorusi , trzeba przyznać, że odniósł on duże sukcesy w osiąganiu korzyści ze związków gospodarczych z Rosją i tranzytowego położenia państwa. Dzięki umiejętnemu prowadzeniu polityki zagranicznej Białoruś otrzymywała najtańszy gaz z krajów europejskich (w przybliżeniu sześć razy tańszy niż Polska ). Cena 46,68 $/1000 m³ była ceną niewiarygodnie niską nawet jak na dawne kraje radzieckie (WNP), nie mówiąc już o Europie, gdzie cena gazu dochodziła do 300 $/1000 m³. W głównej mierze dzięki bardzo niskim cenom zakupu surowców energetycznych białoruska gospodarka osiągała przez wiele lat bardzo wysoki wzrost gospodarczy. W 2007 swoje apogeum osiągnął kryzys na linii MińskMoskwa , który trwał od ponad roku i miał wymiar konfliktu surowcowo-energetycznego. Reperkusją było narzucenie przez Rosję na początku 2007 wyższych stawek za import gazu przez Białoruś . Zważywszy na skutki konfliktu można uznać, iż Łukaszenka osiągnął w nim sukces na płaszczyźnie gospodarczej. W dalszym ciągu Białoruś będzie przez Rosję dofinansowana. W samym gazie ziemnym jest to kwota 3,3 miliarda $ w ciągu roku (w ropie naftowej podobnie). W czasie kryzysu Łukaszenka przez swe (z pewnością – nieeleganckie) zachowanie uniknął szokowego wzrostu cen surowców, który mógłby spowodować kryzys gospodarczy . Dzięki tym działaniom rozłożono wzrost kosztów dla gospodarki i dla ludności na kilka lat, co zmniejszyło siłę uderzenia i pozwoliło na przystosowanie się przedsiębiorstw do nowych warunków gospodarczych[8].

Łukaszenka ostro sprzeciwił się amerykańskiej inwazji na Afganistan i Irak , nazywając je zbrodnią przeciwko ludzkości i porównując do ataków Hitlera na Czechosłowację i Związek Radziecki . W 2003 przez pewien moment rozważana była możliwość emigracji Saddama Husajna do Mińska , co spotkało się z kpiną mediów europejskich oraz zaniepokojeniem USA . Z drugiej strony w wywiadzie udzielonym w 1995 chwalił politykę wewnętrzną w hitlerowskich Niemczech.

Jesienią 2008 Unia Europejska wznowiła kontakty dyplomatyczne z Białorusią, uzasadniając to "pewnym postępem" w procesie demokratyzacji kraju. W marcu 2009 Zachód zadecydował o zawieszeniu na kolejne dziewięć miesięcy sankcji wizowych wobec niektórych przedstawicieli władz. Łukaszenka został zaproszony również na Szczyt UE, by zdecydować o włączeniu Białorusi do europejskiej inicjatywy Partnerstwo Wschodnie . 27 kwietnia 2009 Łukaszenka odbył swoją pierwszą od 14 lat wizytę na zachodzie. Odwiedził Włochy i Watykan , gdzie spotkał się m.in. z papieżem Benedyktem XVI oraz premierem Silvio Berlusconim .[9]

Polityka wewnętrzna

W 1996 doszło na Białorusi do zmiany konstytucji . Rozwiązano dotychczasową Radę Najwyższą XIII Kadencji, zastępując ją całkowicie posłusznym Łukaszence dwuizbowym parlamentem. Deputowani Rady nie pogodzili się z ewidentnym złamaniem zasad konstytucyjnych i nadal uważają siebie za legalnie wybranych posłów. W tym samym roku bezprawnie przedłużono również kadencję Łukaszenki do 2001. Konstytucyjnie wybory powinny były się odbyć w 1999.

Przez opozycję Łukaszenka oskarżany jest o utworzenie tzw. "szwadronów śmierci", nieformalnej struktury MSW, odpowiedzialnej za zamordowanie i zniknięcie kilku czołowych opozycjonistów. Łukaszenkę oskarża się o zamordowanie byłych deputowanych do Rady Najwyższej Białorusi Wiktara Hanczara i Anatola Krasouskiego , byłego szefa MSW Jurego Zacharanki , Hienadzia Karpienki , operatora telewizji ORT Dzmitryja Zawadskiego . Pułkownik białoruskiego MSW Aleh Ałkajew, po ucieczce do Niemiec potwierdził przypuszczenia opinii międzynarodowej, że w Białorusi, z polecenia prezydenta Łukaszenki powstała specjalna jednostka likwidująca białoruskich opozycjonistów. Ałkajew przez ostatnie dziesięć lat sprawował funkcje naczelnika więzienia śledczego w Mińsku, był odpowiedzialny za wykonanie wyroków kary śmierci (obecny podczas 130 egzekucji dokonanych strzałem w tył głowy z wyposażonego w tłumik pistoletu PB-9).

Głosowanie prezydenckie z września 2001 odbyło się w cieniu ataku islamistów na Stany Zjednoczone , stąd więc nie spotkało się z należytą uwagą ze strony Zachodu. Łukaszenka wygrał wybory już w pierwszej turze, zdobywając 76% głosów i pokonując dwóch kandydatów opozycyjnych. Niezależne ośrodki badania opinii publicznej na Białorusi orzekły, że gdyby wybory odbywały się bez fałszerstw, Łukaszenka uzyskałby najwyżej 52-55% w pierwszej turze i niewykluczone byłoby przeprowadzenie dogrywki.

W październiku 2000 miały miejsce wybory do Izby Reprezentantów i Rady Republiki , w których opozycja zdobyła jedynie paręnaście mandatów. Wynika to prawdopodobnie również z masowych fałszerstw wyborczych oraz większościowej ordynacji do izby niższej.

17 października 2004 miały miejsce kolejne wybory, w wyniku których zlikwidowano całkowicie przedstawicielstwo parlamentarne opozycji. Wraz z wyborami odbyło się tzw. referendum konstytucyjne, w którym naród uroczyście pozwolił Łukaszence na startowanie w następnych wyborach prezydenckich w 2006 . Pozwolił mu je także wygrać po raz trzeci. Przed kolejnymi wyborami, na początku marca 2006, Instytut Gallupa przeprowadził sondaż, w którym poparcie dla Łukaszenki wyraziło 49% Białorusinów. Oficjalnie w wyborach 20 marca Aleksander Łukaszenka zdobył (według Białoruskiej Centralnej Komisji Wyborczej) 82,6% głosów, pokonując tym samym demokratycznego kandydata Alaksandra Milinkiewicza (zdobył on 6% poparcia). Po ogłoszeniu wyniku w Mińsku odbyła się manifestacja kilkunastu tysięcy osób, oskarżających Łukaszenkę o sfałszowanie wyborów. Według różnych niezależnych ośrodków badań opinii publicznej, Łukaszenka, w rzeczywistości otrzymał poniżej 50%. M.in. według rosyjskiego Centrum im. Jurija Lewady na Łukaszenkę zagłosowało 47% uprawnionych, zaś na Milinkiewicza 25,6% (oficjalnie 6%)[10]. Do opozycjonistów został wysłany anonimowy list, którego autorem mieli być funkcjonariusze służb specjalnych, podpisani jako "patrioci". Autorzy listu dla uwiarygodnienia siebie podali informacje, które dostępne powinny być tylko dla bezpieki. Według nich Łukaszenka w rzeczywistości otrzymał 49% głosów[11].

Odznaczenia

26 września 2006 podlegający Patriarchatowi Moskiewskiemu Białoruski Kościół Prawosławny przyznał prezydentowi Łukaszence Order św. Cyryla Turowskiego[12]. Jest doktorem honoris causa Narodowego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki w Kijowie [13].

Przypisy

  1. 1,0 1,1 1,2 Według klasycznego wariantu zapisu języka białoruskiego ( taraszkiewicy ).
  2. Zapis białoruską łacinką , użyty m. in. w: Pod redakcją Mariusza Maszkiewicza : Białoruś − w stronę zjednoczonej Europy. Wrocław : Kolegium Europy Wschodniej im. Jana Nowaka-Jeziorańskiego , 2009 , s. 7. . 
  3. Биография. ( ros. ). W: Официальный интернет-портал Президента Республики Беларусь [on-line]. Пресс-служба Президента Республики Беларусь. [dostęp 2010-09-02].
  4. Belarus - Government ( ang. ). W: The World Factbook [on-line]. [dostęp 2010-07-06].
  5. Michał Kacewicz: Łukaszenko. Dyktator w kołchozie Białoruś. Warszawa: Axel Springer Polska, 2007, ss. 5-6. . 
  6. jw., strona 17
  7. Zob. też Włodzimierz Marciniak , Rozgrabione imperium, Kraków 2001, s. 187
  8. Energetyczny konflikt Rosji i Białorusi (analiza), Andrzej Szczęśniak szczesniak.pl
  9. Prezydent Łukaszenka przybył do Rzymu
  10. Białoruś: Łukaszenko wygrywa; opozycja protestuje
  11. Łukaszenko zdobył mniej niż 50 proc. głosów
  12. News za KAI
  13. Лукашэнка стаў доктарам, "Nasza Niwa" z 6 listopada 2009

Bibliografia

  • Kacewicz M., Łukaszenko. Dyktator w kołchozie Białoruś. Wyd. Axel Springer Polska, Warszawa 2007, ss. 150. Seria: Pod lupą Newsweek Polska. (dodatek do tygodnika Newsweek Polska , nr 38, z 17 września 2007 r.)

Zobacz też

Linki zewnętrzne


Inne hasła zawierające informacje o "Alaksandr Łukaszenka":

Lata 90. XX wieku ...

Alaksandr Łukaszenka Alaksandr ŁukaszenkaАляксандр Рыгоравіч ЛукашэнкаАлександр Григорьевич ЛукашенкоData i miejsce urodzenia 30 sierpnia 1954 Kopyś , ...

2010 ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 2009 Zillur Rahman   PremierBangladeszu 2009 Sheikh Hasina Wajed   PremierBarbadosu 2008 David Thompson   Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 2008 Herman Van Rompuy   PremierBelize 2008 Dean Barrow   PrezydentBeninu 2006 Yayi Boni   PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 2006 Evo Morales  Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 2008 Nebojša Radmanović   Premier Bośni i Hercegowiny 2007 Nikola Spirić   PrezydentBrazylii 2003 Luiz ...

1998 Khalifah 1999 PremierBahrajnu 1970 Khalifah ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 1996 Shahabuddin Ahmed 2001 PremierBangladeszu 1996 Hasina Wajed 2001 PremierBarbadosu 1994 Owen Arthur 2008 Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 1992 Jean-Luc Dehaene 1999 PremierBelize 1993 Manuel Esquivel19981998 Said Musa 2008 PrezydentBeninu 1996 Mathieu Kérékou 2006 PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 1997 Hugo Banzer Suárez 2001 Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 1990 Alija Izetbegović 19981998Zivko Radisić 1999 Premier Bośni i ...

1999 Khalifah 2002 PremierBahrajnu 1970 Khalifah ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 1996 Shahabuddin Ahmed 2001 PremierBangladeszu 1996 Hasina Wajed 2001 PremierBarbadosu 1994 Owen Arthur 2008 Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 1992 Jean-Luc Dehaene 19991999 Guy Verhofstadt 2008 PremierBelize 1998 Said Musa 2008 PrezydentBeninu 1996 Mathieu Kérékou 2006 PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 1997 Hugo Banzer Suárez 2001 Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 1998 Zivko Radisić19991999Ante Jelavić 2000 Premier Bośni i ...

2006 ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 2002 Iajuddin Ahmed 2009 PremierBangladeszu 2001 Khaleda Zia 20062006 Iajuddin Ahmed 2007 PremierBarbadosu 1994 Owen Arthur 2008 Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 1999 Guy Verhofstadt 2008 PremierBelize 1998 Said Musa 2008 PrezydentBeninu 1996 Mathieu Kérékou 20062006 Yayi Boni   PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 2005 Eduardo Rodríguez Veltzé 20062006 Evo Morales  Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 2005 Ivo Jović20062006 Sulejman Tihić 20062006Haris Silajdzić 2007 Premier ...

Kult jednostki ...

2000 Al Khalifah 2002 PremierBahrajnu 1970 Khalifah ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 1996 Shahabuddin Ahmed 2001 PremierBangladeszu 1996 Hasina Wajed 2001 PremierBarbadosu 1994 Owen Arthur 2008 Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 1999 Guy Verhofstadt 2008 PremierBelize 1998 Said Musa 2008 PrezydentBeninu 1996 Mathieu Kérékou 2006 PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 1997 Hugo Banzer Suárez 2001 Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 1999 Ante Jelavić20002000 Alija Izetbegović 20002000Zivko Radisić 2001 Premier Bośni ...

Borys Jelcyn ...

2003 Al Khalifah   PremierBahrajnu 1970 Khalifah ibn Sulman al-Khalifah  PrezydentBangladeszu 2002 Iajuddin Ahmed 2009 PremierBangladeszu 2001 Khaleda Zia 2006 PremierBarbadosu 1994 Owen Arthur 2008 Król Belgii 1993 Albert II   PremierBelgii 1999 Guy Verhofstadt 2008 PremierBelize 1998 Said Musa 2008 PrezydentBeninu 1996 Mathieu Kérékou 2006 PrezydentBiałorusi 1994 Alaksandr Łukaszenka   PrezydentBoliwii 2002 Gonzalo Sánchez de Lozada20032003 Carlos Mesa Gisbert 2005 Przew. Prezydium Bośni i Hercegowiny 2002 Mirko Sarović20032003 Borislav ...


Inne lekcje zawierające informacje o "Alaksandr Łukaszenka":

Hasło nie występuje w innych lekcjach!





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie