Aerofony - grupa instrumentów muzycznych w systematyce instrumentologicznej Curta Sachsa , w których wibratorem (źródłem dźwięku) jest drgający słup powietrza, zamknięty w przestrzeni rezonansowej , pobudzony do wibracji za pomocą zadęcia. W przypadku aerofonów wolnych źródłem dźwięku jest powietrze znajdujące się na zewnątrz instrumentu. Część instrumentu zamykająca słup powietrza nazywana jest piszczałką i od jej długości zależy wysokość dźwięku. Barwa dźwięku zależy od materiału, z którego wykonano piszczałkę, jej kształtu i menzury .

Wysokość dźwięku zmieniana jest poprzez:

• zamykanie lub otwieranie otworów bocznych,
• zmianę wysokości piszczałki suwakiem lub wentylami,
• zmianę ciśnienia powietrza (tzw. przedęcia).

Ze względu na sposób zadęcia aerofony dzielą się na:

• aerofony wargowe (fletowe) - np. piszczałka ;
• aerofony stroikowe ze stroikiem
  • pojedynczym - np. klarnet , saksofon
  • podwójnym - np. obój , rożek angielski , sarusofon , fagot
• organicznostroikowe
  • ustnikowe - np. róg , trąbka
  • bezustnikowe

Aerofony wolne (takie jak: czurynga , wirujący bąk dziecięcy, bicz, szabla) poprzez szybki ruch powodują zmiany ciśnienia otaczającego powietrza i w efekcie drgania akustyczne.

W praktycznym, potocznym podziale instrumentów muzycznych aerofony nazywane są instrumentami dętymi i wyróżnia się pośród nich trzy grupy:

• drewniane - np. saksofon , klarnet , obój , flet , fagot , sarusofon ,
• blaszane - np. trąbka , róg , puzon ,
• klawiszowe - np. organy .

Źródło

Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydaw. Naukowe PWN, 1995, s. 15. . 

Zobacz też

• instrument muzyczny