Kōbō Abe ( jap. 安部公房, Abe Kōbō, właśc. Kimifusa Abe; ur. 7 marca 1924 w Tokio , zm. 22 stycznia 1993 w Tokio) - japoński prozaik , dramaturg i autor scenariuszy. Jeden z najbardziej innowacyjnych autorów w powojennej Japonii.

Życie

Abe urodził się w tokijskiej dzielnicy Takanogawa (obecnie dzielnica Kita ). Dorastał w Mukdenie (obecnie Shenyang ) w Mandżurii , gdzie jego ojciec pracował jako lekarz nauczający w szkole medycznej. W 1941 wrócił do Japonii, a w 1943 rozpoczął studia medyczne w Tokijskim Uniwersytecie Cesarskim (obecnie Uniwersytet Tokijski ). Dyplom zdobył w 1948 , jednak nigdy nie podjął praktyki lekarskiej, poświęcając się wyłącznie karierze literackiej.

W 1947 poślubił graficzkę Machiko Yamada (pseudonim Machi Abe), z którą miał córkę. W tym samym roku został współzałożycielem grupy Seiki (Stulecie), skupiającej pisarzy i dziennikarzy.

W latach 1951 - 1962 był członkiem Japońskiej Partii Komunistycznej . Lata 50. to okres jego radykalizmu politycznego, który powstał na tle rozczarowania porządkiem społecznym powojennej Japonii i niechęci do starszego pokolenia pisarzy, preferującego styl realistyczny. Został wyrzucony z partii komunistycznej za sprzeciw wobec metod działania kierownictwa partii, które uznawał za niedemokratyczne.

W latach 1955 - 1961 był członkiem Japońskiej Akademii Literatury. W latach 1973-1979 prowadził własną grupę teatralną, Abe Kōbō Studio. Zmarł na zawał mięśnia sercowego .

Twórczość

Uważany jest za czołowego reprezentanta japońskiego modernizmu powojennego. W swoich utworach nawiązywał do twórczości Franza Kafki . W późniejszych powieściach można odnaleźć wpływy francuskiej nowej powieści . Jego twórczość porównuje się także z teatrem absurdu i iberoamerykańskim realizmem magicznym . Bohaterowie Kōbō Abe pozostają zagubieni we współczesnym świecie, nie potrafią się po nim poruszać, są bezbronni wobec otaczającej ich rzeczywistości - osaczają ich własne lęki i wątpliwości. W latach 50. interesował się surrealizmem , co wpłynęło na późniejsze zainteresowanie fantastyką naukową . Powieść Daiyon-kanpyōki (Czwarta epoka), w której komputer steruje procesem ewolucji, uznawana jest za pierwszą japońską powieść science-fiction.

Japoński pisarz sławę na Zachodzie zdobył przede wszystkim wydaną w 1962 powieścią Kobieta z wydm , za którą otrzymał nagrodę Yomiuri . Powieść została przetłumaczona na wiele języków i sfilmowana przez Hiroshi Teshigahara . Autorem scenariusza adaptacji był sam Kōbō Abe, który współpracował ze swym rodakiem także przy kilku innych filmach. Był wydawany także w krajach komunistycznych, ze względu na ideowe związki z komunizmem .

Wybrane dzieła

• Zbiór wierszy bez tytułu (Mumei-Shishū, 1947)
• Przy drogowskazie na końcu drogi (Owari-shi michi-no shirube-ni, 1948)
• Dendrocacalia (Dendorokakariya, 1949)
• Czerwony kokon (Akai mayu, 1949)
• Ściana-zbrodnia p.S.Karuma (Kabe-S. Karuma-shi-no hanzai, 1951) - nagroda Akutagawa
• Nieproszony gość (Chinnyūsha, 1952)
• Liga głodnych (Giga dōmei, 1954)
• Bilioner (Okuman choja, 1954, scenariusz filmowy)
• Pokój o grubych ścianach (Kabe atsuki heya, 1954, scenariusz filmowy)
• Zielone pończochy (Midoriiro-no suttokingu, 1954, sztuka teatralna)
• Mundur (Seifuku 1954, sztuka teatralna)
• Polowanie na niewolników (Doreigari, 1955, sztuka teatralna)
• Zwierzęta podążają w strony rodzinne (Kemonotachi wa kokyō-o mezasu, 1957)
• To ja jestem duchem (Yūrei wa koko-ni iru, 1958; wyd. pol. 1972, sztuka teatralna) - nagroda Kishidy
• Czwarta epoka (Daiyon Kampyōki, 1959; wyd. pol. 1995, opowiadanie SF)
• Kamienne oko (Ishi-no me, 1960)
• Legenda o olbrzymach (Kyojin-densetsu, 1960, sztuka teatralna)
• Jama-pułapka (Otoshiana 1961, scenariusz filmowy)
• Kobieta z wydm (Suna-no onna, 1962; wyd. pol. 1968) - japońska nagroda literacka
• Obca twarz (Tanin-no kao, 1964)
• (Suichū-toshi, 1964, opowiadanie)
• Nazwisko i imię (Enomoto takeaki, 1965)
• Ty też jesteś winny (Omae-ni mo tsumi-ga aru, 1965, sztuka teatralna)
• Spalona mapa (Moetsukita-chizu, 1966)
• Przyjaciele (Tomodachi, 1967; wyd. pol. 1975, sztuka teatralna)
• Niepewne intencje (Mihitsu-no koi, 1971, sztuka teatralna)
• Guidebook (Gaidobukku, 1971, sztuka teatralna)
• Mężczyzna w pudełku (Hako'otoko, 1973)
• Okulary miłości-kolorowe szkła (Ai-no megane-wa irogarasu, 1973, sztuka teatralna)
• Schadzka (Mikkai, 1977)
• Arka Sakura (Hakobune Sakura-maru, 1984)

Źródła

• Sandra Buckley: The Encyclopedia of Contemporary Japanese Culture, Taylor and Francis, 2009

Linki zewnętrzne

• Profil Kōbō Abe w serwisie ibiblio ( ang. )