Węgiel-14 lub poprawniej ¹⁴C, to promieniotwórczy izotop węgla , odkryty 27 lutego 1940 roku przez Martina Kamena i Sama Rubena. Jądro atomowe ¹⁴C zawiera 6 protonów i 8 neutronów .

Węgiel-14 powstaje w górnych warstwach troposfery i w stratosferze w wyniku pochłonięcia neutronu przez atom azotu . Neutrony powstają w wyniku oddziaływania promieniowania kosmicznego z atomami atmosfery. Reakcja powstawania izotopu węgla-14:

Powstały węgiel jest utleniany do dwutlenku węgla , który wchodzi poprzez fotosyntezę do organicznego obiegu węgla w przyrodzie . Jego rozpad promieniotwórczy sprawia, że jego udział w tkankach w momencie ich powstawania jest największy, a z czasem maleje, ulegając rozpadowi beta i tworząc niepromieniotwórczy azot ¹⁴N, antyneutrino oraz elektron o średniej energii 0,156476 MeV, zgodnie z równaniem:

Czas połowicznego rozpadu wynosi 5730 ± 40 lat.

Zawartość izotopu ¹⁴C w pozostałościach zawierających węgiel jest używana do szacowania wieku przedmiotów metodą datowania radiowęglowego . Jego naturalny udział względem pozostałych izotopów węgla to 0,00000000012%.

Zobacz też

• Datowanie radiowęglowe