Kronika Wiosen i Jesieni (
chiń.
春秋,
pinyin
: Chūnqiū, niekiedy nazywana także 麟經 Línjīng) – oficjalna kronika państwa Lu obejmująca okres od
722
do
481 p.n.e.
Najwcześniejszy z zachowanych chińskich tekstów mających postać
rocznika
opisującego wydarzenia historyczne. Tekst Kroniki jest niezwykle lakoniczny i liczy zaledwie 16 tys. znaków. Oznacza to, że żeby pojąć sens opisywanych wydarzeń niezbędna jest lektura Kroniki łącznie ze starożytnymi komentarzami, z których za najważniejszy uznawany jest
Zuozhuan
.
Ponieważ tradycyjnie jej redakcję przypisywano
Konfucjuszowi
, została ona zaliczona do pięciu najważniejszych
ksiąg konfucjańskich
. Obecnie jednak większość badaczy sądzi, że Konfucjusz miał co najwyżej niewielki wpływ na kształtowanie się jej tekstu, a autorami byli różni anonimowi kronikarze z państwa Lu.
Treść i struktura
W starożytnych Chinach wyrażenie "wiosny i jesienie" było powszechnie stosowaną
metonimią
na oznaczenie roku jako całości i było stosowane jako tytuł kronik różnych ówczesnych chińskich państw. Np. rozdział "Oczywistość istnienia duchów" w traktacie
Mozi
wymienia "Kroniki Wiosen i Jesieni" państw
Zhou
, Yan, Song i Qi. Ze wszystkich tych kronik przetrwała jedynie kronika państwa Lu.
Zakres opisywanych wydarzeń jest stosunkowo wąski i obejmuje przede wszystkim stosunki dyplomatyczne pomiędzy feudalnymi państwami, sojusze i działania wojenne, oraz narodziny i śmierć członków rodzin panujących. Odnotowane są także klęski żywiołowe: powodzie, trzęsienia ziemi, plagi szarańczy i zaćmienia słońca, ponieważ ich występowanie było uważane za przejawy działania Niebios.
Poszczególne wydarzenia są zapisane w kolejności chronologicznej i datowane według lat panowania kolejnych książąt Lu, pory roku, miesiąca i dnia. Struktura rocznika zachowana jest w ścisły formalny sposób, do tego stopnia, że wymienione jest wystąpienie kolejnych pór roku, nawet jeśli w danym czasie nie zanotowano żadnych zdarzeń.
Styl jest zwięzły i bezosobowy, i nie daje żadnych wskazówek odnośnie autorstwa.