Roger Federer
Roger Federer
Państwo	Szwajcaria
Miejsce zamieszkania	Bazylea
Data i miejsce urodzenia	8 sierpnia 1981 Bottmingen
Wzrost	185 cm
Masa ciała	85 kg
Gra	praworęczna, jednoręczny backhand
Status profesjonalny	1998
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Paul Annacone
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	64
Najwyżej w rankingu	1 (4 lutego 2004)
Australian Open	W (2004, 2006, 2007, 2010)
Roland Garros	W (2009)
Wimbledon	W (2003, 2004, 2005, 2006, 2007, 2009)
US Open	W (2004, 2005, 2006, 2007, 2008)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	8
Najwyżej w rankingu	24 (9 czerwca 2003)
Australian Open	3R (2003)
Roland Garros	1R (2000)
Wimbledon	QF (2000)
US Open	3R (2002)
Strona internetowa

Tenis ziemny
złoto	Pekin 2008	debel

Roger Federer (ur. 8 sierpnia 1981 w Bazylei ) – tenisista szwajcarski , były lider rankingu ATP Tour, obecnie plasuje się w nim na drugiej pozycji.

Najprawdopodobniej najlepszy tenisista w historii, rekordzista pod względem triumfów – 16, jak i finałów – 22, w turniejach Wielkiego Szlema . Lata 2004-2007 w jego wykonaniu są największą dominacją w historii męskiego tenisa. W tym czasie triumfował w 11 z 16 turniejów Wielkoszlemowych występując dodatkowo w 2 finałach, łącznie w tym okresie wystąpił w 65 turniejach rangi ATP osiągając 51 finałów, z czego triumfował w 42. Rozegrał razem 339 spotkań z czego kończył zwycięsko 315, co daje 92,9% zwycięskich pojedynków. W całej dotychczasowej karierze wystąpił 92 finałach kończąc zwycięsko 64, daje to mu 4 miejsce w historii.

Rys kariery (szkic)

Federer ma za sobą bogatą karierę juniorską, z tytułem mistrza wielkoszlemowego ( Wimbledon 1998 : przeciwko Iraklim Labadze w finale w singlu oraz w parze z Olivierem Rochusem w deblu). Jako junior szczyci się także finałem na US Open (1998, porażka z Davidem Nalbandianem ) oraz mistrzostwem prestiżowego turnieju Orange Bowl (1998, w finale pokonał Guillermo Corię ).

Od 1998 jest tenisistą zawodowym. Wygrał 16 turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej:

• Wimbledon 2003 , w finale z Markiem Philippoussisem ,
• Australian Open 2004 , w finale z Maratem Safinem ,
• Wimbledon 2004 , w finale z Andym Roddickiem ,
• US Open 2004 , w finale z Lleytonem Hewittem ,
• Wimbledon 2005 , w finale z Andym Roddickiem ,
• US Open 2005 , w finale z Andre Agassim ,
• Australian Open 2006 , w finale z Marcosem Baghdatisem ,
• Wimbledon 2006 , w finale z Rafaelem Nadalem ,
• US Open 2006 , w finale z Andym Roddickiem ,
• Australian Open 2007 , w finale z Fernando Gonzálezem ,
• Wimbledon 2007 , w finale z Rafaelem Nadalem ,
• US Open 2007 , w finale z Novakiem Đokoviciem ,
• US Open 2008 , w finale z Andym Murrayem ,
• French Open 2009 , w finale z Robinem Söderlingiem ,
• Wimbledon 2009 , w finale z Andym Roddickiem ,
• Australian Open 2010 , w finale z Andym Murrayem .

Łącznie do końca października 2010 zwyciężył w 64 turniejach z cyklu ATP.

Sezon 2003 zakończył na 2. miejscu rankingu światowego. Na pierwsze miejsce awansował po zwycięstwie w Australian Open 2004. Seria sukcesów w 2004, w tym trzy tytuły wielkoszlemowe oraz turniej Masters, zapewniły mu miejsce lidera na koniec sezonu. W roku 2005 wygrał łącznie 11 turniejów z cyklu ATP, a Międzynarodowa Federacja Tenisowa przyznała mu tytuł Mistrza Świata.

Sezon 2006 sam Federer uważa za najlepszy w karierze. Wygrał 3 turnieje wielkoszlemowe Australian Open 2006 , Wimbledon i US Open. Na kortach Roland Garos dotarł aż do wielkiego finału, gdzie jednak musiał uznać wyższość najlepszego wtedy na tej nawierzchni Rafaela Nadala. Do zdobycia klasycznego Szlema zabrakło Federerowi 2 setów. Tego roku pobił kilka rekordów.

Medialnie został okrzyknięty następcą Pete'a Samprasa (pokonał siedmiokrotnego mistrza Wimbledonu na korcie centralnym w 2001 w 1/8 finału, kiedy Sampras bronił tytułu). Jest ceniony za niezwykle urozmaiconą grę, ogromną szybkość, zwinność, świetną technikę oraz umiejętność adaptacji stylu do nawierzchni. Chwali się go także za roztropność i ekonomiczne szafowanie siłami, co szczególnie pod koniec wyczerpujących turniejów daje mu przewagę w starciu ze światową czołówką. Jeden poważniejszy zarzut dotyczący jego gry odnosi się do okresowej utraty koncentracji, co przyczyniło się szereg razy do przegrania skądinąd wygranych meczów, ostatnio przeciwko Nadalowi w finale Australian Open 2009 .

Jest pierwszym zawodnikiem, któremu udało się wygrać dwa turnieje wielkoszlemowe pięć razy z rzędu (Wimbledon 2003-2007 oraz US Open 2004-2008), jest 6. zawodnikiem w historii i trzecim w Erze Open, który zdobył karierowego Wielkiego Szlema ,wygrywając Roland Garros 2009. Ten rekord i inne oraz jego technika gry skłaniają coraz większą rzeszę fanów i ekspertów do przyznania mu miana tenisisty wszech czasów. Do historii tenisa przeszła już jego rywalizacja o prymat w światowym tenisie z wybitnym hiszpańskim tenisistą Nadalem (patrz Federer kontra Nadal ).

Kariera

Pierwsze lata

Roger Federer zaczął grać w wieku 8 lat. Jego kariera juniorska zaowocowała m.in. zwycięstwem w juniorskim Wimbledonie. Już wówczas był bardzo utalentowanym zawodnikiem. W wieku 17 lat zagrał w drużynowych mistrzostwa Europy w Zabrzu . W 1999 nastąpił debiut Federera w Pucharze Davisa . Na koniec roku wskoczył do pierwszej setki rankingu ATP i jako najmłodszy wówczas zawodnik zadomowił się tam. W następnym roku osiągnął półfinał na Igrzyskach Olimpijskich w Sydney .

W 2001 wygrał swój pierwszy turniej ATP w Mediolanie . W tym samym sezonie osiągnął także ćwierćfinały French Open i Wimbledonu, a także finał imprezy rozgrywanej w jego rodzinnej Bazylei.

2001

Na początku roku w parze z Martiną Hingis wygrał rywalizację par mieszanych w Pucharze Hopmana . Podczas Australian Open dotarł do 3 rundy, gdzie przegrał z późniejszym finalistą, Francuzem Arnaud Clément . W lutym w Miami wygrał swój pierwszy zawodowy turniej ATP. W tym samym miesiącu wygrał 3 mecze Szwajcarii w wygranym meczu Pucharu Davisa z USA , 3-2. Na kortach imienia Rolanda Garrosa po raz pierwszy w karierze osiągnął ćwierćfinał turnieju wielkoszlemowego, nie sprostał tam jednak Hiszpanowi Àlexowi Corretji . Miesiąc później dotarł do tej samej fazy podczas Wimbledonu , gdzie nie dał rady faworytowi gospodarzy, Timowi Henmanowi . Rundę wcześniej odniósł jednak swoje pierwsze wielkie zwycięstwo – wyeliminował obrońcę tytułu i 7-krotnego triumfatora turnieju, Pete'a Samprasa . Po tym wyczynie zaczęto upatrywać w Federerze potencjalnego następcę amerykańskiego gwiazdora. Podczas US Open dotarł do 4 rundy, gdzie gładko uległ Andre Agassiemu . Rok ukończył na 12 pozycji w rankingu.

2002

Na początku sezonu dotarł do 4 rundy Australian Open , gdzie przegrał z "siódemką" światowego rankingu, Tommy Haasem . W marcu osiągnął swój pierwszy finał turnieju z serii Masters – w Miami . Pokonał tam m.in. lidera światowego rankingu, Lleytona Hewitta by w finale ulec Andre Agassiemu. W Hamburgu zanotował swoje pierwsze zwycięstwo w zawodach tej rangi, pokonując w finale Rosjanina Marata Safina . Nie powiodły mu się występy na Roland Garros i Wimbledonie – w obydwu turniejach odpadł w pierwszej rundzie, przegrywając odpowiednio z Marokańczykiem Hichamem Arazi i Chorwatem Mario Ančiciem . W US Open dotarł do czwartej rundy, gdzie dość niespodziewanie uległ Białorusinowi Maksowi Mirnemu . Pod koniec sezonu po raz pierwszy wziął udział w turnieju Masters Cup, gdzie przegrał w półfinale w trzech setach z późniejszym triumfatorem imprezy, Lleytonem Hewittem. W rankingu ATP osiągnął 6 miejsce.

2003

Rok rozpoczął 4 rundą Australian Open gdzie jego pogromcą okazał się największy rywal z czasów juniorskich, Argentyńczyk David Nalbandian . Po wygranych w Dubaju , Marsylii i Monachium wziął udział w turnieju French Open, gdzie po raz kolejny zawiódł, przegrywając w pierwszej rundzie z Peruwiańczykiem Luisem Horną . Jednak potem osiągnął pierwsze sukcesy na kortach trawiastych: W Halle Federer wygrał turniej, a na Wimbledonie dotarł do wielkiego finału, gdzie w 3 setach wygrał z Markiem Philippoussisem , odnosząc pierwsze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym. Podczas US Open znów pokrzyżował mu plany Nalbandian, po raz kolejny eliminując Szwajcara w czwartej rundzie. Jesienią Federer triumfował w halowym turnieju w Wiedniu i do kończącego sezon turnieju Masters Cup w Houston przystąpił zajmując 3 miejsce w światowym rankingu. W grupie ograł Agassiego, Nalbandiana i Ferrero , w półfinale rozprawił się z numerem 1 rankingu, Andym Roddickiem , a w finale nie dał szans Andre Agassiemu. Zwycięstwo w turnieju dało mu awans na 2 miejsce na koniec sezonu.

2004

Przed sezonem Federer rozstał się ze swoim coachem Peterem Lundgrenem, co spowodowało falę spekulacji, w jak dużym stopniu wpłynie to na jego grę. Odezwały się głosy krytyki, uciszone jednak po wygraniu turnieju Australian Open. W finale Federer pokonał Marata Safina w 3 setach, dzięki czemu zmienił Andy'ego Roddicka na prowadzeniu w rankingu ATP. W tym roku Federer zaliczył jeden z najlepszych sezonów tenisowych w erze open . Wygrał kolejne turnieje i miał na koniec sezonu aż 11 wygranych. Obronił tytuł na kortach Wimbledonu (zwycięstwo z Roddickiem) i wygrał US Open, a więc skompletował wygrane w 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych. W finale US Open pokonał Lleytona Hewitta w 3 setach, dwa z nich wygrywając 6-0. W Nowym Jorku zachwycił kibiców i ekspertów^[1]. Jedyny słabszy występ zanotował we French Open, przegrywając już w 3 rundzie z trzykrotnym triumfatorem tej imprezy, Gustavo Kuertenem . W kończącym sezon turnieju Masters Cup Federer ponownie triumfował (pokonując w finale Hewitta) i skończył rok na 1. miejscu w rankingu z wielką przewagą nad innymi rywalami, bijąc przy tym ówczesne rekordy punktacji rankingów ATP "Entry System" i "Champions Race".

2005

W styczniu nie obronił tytułu w Australii, przegrywając w półfinale z Maratem Safinem po 5-godzinnej walce. Jednak sezon rozpoczął bilansem 35 wygranych i 1 przegranej. Tylko John McEnroe mógł poszczycić się lepszym startem w erze Open. W kolejnych turniejach wygrywał ponownie i rzadko kiedy znajdował pogromcę. Na kortach French Open dotarł do półfinału, gdzie przegrał z Rafaelem Nadalem, późniejszym zwycięzcą. Druga część sezonu okazała się jednak nieustającą passą zwycięstw. W wielkim stylu po raz 3. z rzędu wygrał Wimbledon. W finale z Andym Roddickiem rozegrał jeden z najlepszych swoich meczów w karierze wg swojej oceny zacytowanej przez BBC^[2]. Zaczęto mówić, że to najbardziej utalentowany zawodnik wszech czasów^[3]. Na kortach Flushing Meadows w Nowym Jorku grał również świetnie i obronił tytuł US Open. Po finale, Andre Agassi stwierdził, że z nikim nie grało mu się przez 20 lat tak trudno jak z Federerem. Seria zwycięstw Federera trwała dalej, aż do turnieju Masters Cup, gdzie w finale nie wytrzymał trudów meczu z Davidem Nalbandianem (narzekał na lekki uraz) i przegrał w pięciu setach, pierwszy raz po serii 35 wygranych. Zanotował bilans 81 wygranych i 4 przegrane na koniec roku, drugi taki wynik w dziejach ery Open. Na koniec roku był zdecydowanym liderem obu rankingów ATP.

2006

Na początku roku w Australian Open wygrywał z trudem, zwłaszcza w meczach 1/8 finału z Tommy Haasem i w 1/4 finału z Nikołajem Dawydienko . Jednak, dotarł do finału, gdzie po niemałych kłopotach w pierwszym i drugim secie wygrał ten turniej z Marcosem Baghdatisem . Mógł być drugim mężczyzną w erze Open, który wygra Szlema, od czasów Rod Lavera , jednak na drodze ku temu stanął Rafael Nadal, wygrywając z Federerem finały w Dubaju, Monte Carlo, Rzymie i French Open. To był najlepszy występ Federera we Francji, ale zaczęto mówić o pewnym 'kompleksie gry z Nadalem' w odniesieniu do Federera^[]. W Dubaju przegrana z Nadalem nastąpiła korcie twardym i skończyła rekordową serię 56 wygranych Federera na tej nawierzchni. Na trawiastych kortach Wimbledonu Nadal nieoczekiwanie dotarł do finału i doszło tam do powtórki ich pojedynku z French Open. Jednak tym razem Federer wygrał, triumfując po raz 4 z rzędu na Wimbledonie, osiągając rekordową serię 48 zwycięstw na trawie. Zaczęto mówić o wielkiej rywalizacji tych dwóch tenisistów, także podczas US Open.^[] Jednak Nadal odpadł w ćwierćfinale, a Federer w wielkim finale zmierzył się z Andym Roddickiem, wracającym do formy pod opieką trenera Jimmy'ego Connorsa . Kolejna wygrana Federera i już 3 z rzędu triumf w Nowym Jorku przypieczętował najlepszy rok w jego karierze. Wygrał 3 z 4 turniejów wielkoszlemowych, a w czwartym dotarł do finału. Jesienią był jeszcze skuteczniejszy: nie przegrał żadnego meczu, wygrywając w Tokio , Madrycie i Bazylei, pieczętując sezon wygraniem turnieju Masters Cup. Pobił przy tym wszelkie rekordy punktowe w rankingu ATP.

2007

Roger Federer w turnieju w Cincinnati 2007

Nie zagrał w Ad-Dausze , odpoczywając po zeszłorocznym sezonie. Zagrał tylko nieliczący się do rankingu, pokazowy turniej Kooyong Classic, gdzie uległ Roddickowi. Jednak w Australian Open pokazał wielki poziom, wygrywając cały turniej bez straty seta. W półfinale rozgromił Andy'ego Roddicka, a w finale pokonał świetnie grającego Fernando Gonzáleza, wygrywając 7-6 6-4 6-4.

27 lutego 2007 Roger Federer poprawił rekord Jimmy'ego Connorsa, najdłużej panującego numer 1 w tenisie bez przerwy. Passa Federera jako numeru 1 rozpoczęła się 2 lutego 2004 i trwała 237 tygodni (do 17 sierpnia 2008; wynik Connorsa to 160 tygodni). Na przełomie lutego i marca wygrał w Dubaju, bijąc rekord zwycięskich meczów z rzędu. Jednak, jego passa 41 meczów została przerwana przez Guillermo Cañasa , który pokonał Federera w turniejach w Indian Wells i Miami.

W Monte Carlo Federer doszedł do finału, gdzie przegrał z Rafaelem Nadalem , a potem w turnieju w Rzymie odpadł bardzo wcześnie. Sezon na kortach ziemnych wydawał się być ponad jego siły, a Nadal gromił wszystkich. Jednak po rozstaniu z trenerem Tonym Rochem , Federer zaczął tenisowe mecze bez trenera i wygrał w Hamburgu pokonując wreszcie na korcie ziemnym (mączce) Rafaela Nadala. Doświadczenie wyniesione z tego zwycięstwa nie pozwoliło mu pokonać Rafaela Nadala ponownie, we French Open 2007 , gdzie uległ po 4 setowej walce 6-3 4-6 6-3 6-4.

Wimbledon 2007 okazał się owocny dla Federera. Do finału stracił tylko jednego seta w pojedynku z Juanem Carlosem Ferrero. Finał z Rafaelem Nadalem okazał się prawdziwym pojedynkiem: 7-6(7) 4-6 7-6(3) 2-6 6-2 i wykazał, że różnice poziomu pomiędzy obu zawodnikami na jakiejkolwiek nawierzchni się mocno zmniejszyły. Sezon na amerykańskim twardych kortach zaczął od przegranego finału w Montrealu z Novakiem Đokoviciem , kolejnym nowym rywalem Federera o prymat w tenisie światowym. Jednak, tydzień później wygrał turniej w Cincinnati , a z kolei tydzień później wygrał US Open 2007 . W finale zwyciężył nad Novakiem Đokoviciem 7-6 7-6 6-4. Po finale US Open Federer nie grał aż do turnieju w Madrycie, w którym doszedł do finału bez straty seta, gdzie przegrał z Nalbandianem 6-1 3-6 3-6. Następnie zagrał w turnieju w Bazylei, gdzie obronił wywalczony przed rokiem tytuł, pokonując w finale Jarkko Nieminena 6-3 6-4. Następnie Federer zagrał, po raz pierwszy od 2003, w halowym turnieju w Paryżu , gdzie po raz kolejny musiał uznać wyższość Nalbandiana, z którym przegrał w 3. rundzie wynikiem 4-6 6-7(3). Przyjeżdżając do Szanghaju na kończący sezon turniej Masters Cup, Federer był uznany za faworyta, jednak obronę tytułu rozpoczął od porażki z Gonzálezem wynikiem 6-3 6-7(1) 5-7. Federer wygrał dwa następne mecze grupowe z Dawydienką, 6-4 6-3, i Roddickiem, 6-4 6-2. Z pierwszego miejsca w grupie awansował do finału, gdzie trafił na Nadala, którego pokonał 6-4 6-1. W finale Federer łatwo poradził sobie z Davidem Ferrerem , 6-2 6-3 6-2.

W 2007 Federer miał więcej potknięć i słabszych momentów (zwłaszcza w turniejach Masters Series), ale wciąż przeważnie grał na poziomie nieosiągalnym dla innych. Po zakończeniu sezonu Federer wziął udział w meczach pokazowych z legendą tenisa Pete'em Samprasem , którego pokonał w dwóch pierwszych meczach (6-4 6-3 w Seulu ; 7-6(6) 7-6(5) w Kuala Lumpur ) i przegrał w trzecim meczu, 6-7 4-6.

Roger Federer w Monte Carlo 2007

2008

Po kłopotach żołądkowych zrezygnował z turnieju przygotowawczego Kooyong Classic, a zamiast tego odpoczywał. W Australian Open 2008 po początkowych łatwych zwycięstwach, wygrywał mniej przekonywająco w kolejnych meczach, zwłaszcza w III rundzie z nierozstawionym Janko Tipsareviciem . Ostatecznie przegrał w półfinale z rozstawionym z nr 3 Novakiem Đokoviciem. Następnie po dłuższej przerwie wrócił do rywalizacji na turnieju w Dubaju, gdzie niespodziewanie odpadł w 1 rundzie z Andym Murrayem. Następnie grał w Indian Wells (przegrana w 1/2 finału z Mardy Fishem ) i w Miami (pierwsza od niemal 5 lat przegrana z Andym Roddickiem w 1/4 finału).

Federer nie wygrał żadnego turnieju w tej pierwszej części sezonu, co zdarzyło się w jego karierze po raz pierwszy od 2000. W międzyczasie okazało się, że zawodnik zimą cierpiał na mononukleozę. Wobec jego słabszej postawy i świetnej formy rywali (przede wszystkim chodzi o Novaka Đokovicia) zaczęto spekulować, czy dominacja Federera na światowych kortach już dobiega końca^[4][5]. Dopiero w kwietniu zwyciężył pierwszy turniej w sezonie. Dokonał tego w Estoril na ziemnych kortach pokonując w finale Nikołaja Dawydienkę (krecz). W kolejnym turnieju w Monte Carlo pokonał Davida Nalbandiana i Novaka Đokovicia, by w finale po raz trzeci z rzędu ulec Rafaelowi Nadalowi.

W Rzymie niespodziewanie przegrał w ćwierćfinale z Radkiem Štěpánkiem , natomiast w Hamburgu zmierzył się znów z Nadalem w powtórce finału z 2007. Nadal wygrał 7:5, 6:7, 6:3.

Na French Open 2008 doszedł do finału. Tam po raz trzeci z rzędu zmierzył się z Nadalem i poniósł jedną z najdotkliwszych porażek w karierze 1:6, 3:6, 0:6.

Na trawie grał pewniej. Wygrał turniej w Halle bez straty seta, a następnie również nie tracąc seta w świetnym stylu doszedł do finału Wimbledon 2008 , gdzie w finale po raz kolejny zmierzył się z Rafaelem Nadalem, przegrywając 4:6, 4:6, 7:6(5), 7:6(8), 7:9. Nadal przerwał tym samym serię zwycięstw Federera na trawiastych kortach Wimbledonu, gdzie ten nie przegrał od 2002 roku (porażka z Anciciem). Mecz finałowy został okrzyknięty medialnie kolejnym meczem wszech czasów.

Na amerykańskich kortach twardych przegrał już w 2 rundzie turnieju Rogers Cup z Gillesem Simonem , a w 3 rundzie turnieju w Cincinnati z Ivo Karloviciem .

14 sierpnia 2008 przegrał mecz ćwierćfinału turnieju olimpijskiego w Pekinie z Amerykaninem Jamesem Blake'em 4:6, 6:7(2) i tym samym stracił prowadzenie w klasyfikacji ATP na rzecz Rafaela Nadala. Za to 16 sierpnia 2008 w parze z krajanem Stanislasem Wawrinką wygrał złoty medal olimpijski dla Szwajcarii , w czterech setach, przeciwko szwedzkiej parze .

Federer wystartował jako zawodnik rozstawiony z numerem dwa w US Open 2008 i odnotował piąte z rzędu zwycięstwo w Nowym Jorku. Było to też pierwsze zwycięstwo wielkoszlemowe w nieudanym sezonie i dopiero trzeci turniej wygrany w 2008 w singlu (Federer nie startuje zazwyczaj w deblu). Mimo paru słabszych występów (stoczył m.in. zażarty pięciosetowy bój w 1/8 finału z Rosjaninem Igorem Andriejewem , w którym popełnił wiele niewymuszonych błędów, ale ostatecznie wygrał) doszedł do półfinału, w którym wygrał z Novakiem Đokoviciem w czterech setach. W finale pokonał wynikiem 6-2, 7-5, 6-2 Andy'ego Murraya, nieoczekiwanego półfinałowego pogromcę rozstawionego z jedynką Hiszpana Rafaela Nadala, prezentując formę z najlepszych swoich lat i ustanawiając tym rezultatem kolejny rekord ery open : wielkoszlemowy turniej US Open wygrany pięć razy z rzędu. Federer jest jak dotąd jedynym zawodnikiem, który wygrał pięć razy z rzędu dwa turnieje wielkoszlemowe.

W październiku Federer zagrał w turnieju z cyklu Masters Series w Madrycie, gdzie w drodze do półfinału w niezłym stylu pokonał Radka Štěpánka , Jo-Wilfrieda Tsongę i Juana Martína Del Potro . W półfinale poległ jednak z Andym Murrayem. Po turnieju w Madrycie Federer wygrał tydzień później swój czwarty turniej w sezonie, tym razem w Bazylei w rodzinnej Szwajcarii, pokonując w finale Davida Nalbandiana . Wycofał się z ćwierćfinału turnieju w Paryżu z powodu kontuzji pleców.

W Masters Cup w Szanghaju został rozlosowany w grupie czerwonej wraz z Andym Murrayem, Gillesem Simonem i Andym Roddickiem, który wycofał się po pierwszym meczu z powodu kontuzji kostki. Za Roddicka wszedł rezerwowy Radek Štěpánek . Pierwszy mecz Federer grał z Gillesem Simonem . Przegrał niespodziewanie po raz drugi w tym sezonie z Francuzem. Drugi mecz z Radkiem Štěpánkiem wygrał. Ostatni mecz, który musiał wygrać, aby wyjść z fazy grupowej, grał z Andym Murrayem. Przegrał jednak 6:4, 6:7(3), 5:7 i tym samym odpadł z kończącego sezon turnieju Masters Cup.

Sezon 2008 przyniósł niekorzystną zmianę w stylu gry Federera. Jego tenis stał się bardzo kapryśny i rozchwiany. Świetne występy przeplatał bardzo słabymi, w których popełniał bardzo dużo niewymuszonych błędów, zwłaszcza z forehandu. Jego dotąd zabójcze ataki przy siatce często były nieprzemyślane i nieskuteczne. Dodatkowo pogłębił się ewidentny kompleks gry z Rafą Nadalem. Federer nie wygrał z nim w 2008 ani jednego meczu, przegrywając w finałach w Hamburgu, Monte Carlo, Rolanda Garrosa (tu przegrał wyjątkowo łatwo, ugrał ledwo 4 gemy) oraz na trawiastych kortach Wimbledonu. Federer wygrał w 2008 tylko 4 turnieje, w tym ani jednego z serii Masters. Wielką formą błysnął właściwie tylko podczas US Open, gdzie w ćwierćfinale, półfinale, a zwłaszcza w finale tej imprezy (w meczu z Murrayem) zaimponował niezwykłą determinacją i tenisową maestrią, którą zachwycał w poprzednich sezonach. W 2008 pojawiło się również kilku graczy, którzy są w stanie ograć Federera, nawet gdy ten był podobno w optymalnej formie. Do Rafaela Nadala dołączyli Novak Đoković i Andy Murray (ten ostatni pokonał Federera w 2008 trzykrotnie, ale w najważniejszym meczu, w finale US Open, przegrał), oraz także Francuz Gilles Simon. Wszyscy trzej wygrali w 2008 również z Nadalem przynajmniej po raz.

2009

Rozpoczął sezon od występu w pokazowym turnieju w Abu Zabi, w którym doszedł do półfinału (porażka z Andym Murrayem). W Ad-Dausze w I rundzie rozstawiony z nr 2 Federer wygrał z Włochem Potito Starace , a w II z kolejnym Włochem Andreasem Seppim . W ćwierćfinale ograł Philippa Kohlschreibera . W półfinale przegrał jednak po raz trzeci z rzędu z Andym Murrayem, obrońcą tytułu sprzed roku. Tuż przed Australian Open Federer wygrał turniej pokazowy Kooyong Classic, pokonując w finale rodaka Wawrinkę.

Australian Open

Federer w III rundzie pokonał byłego mistrza Marata Safina a w IV wygrał z Tomášem Berdychem w pięciu setach. W ćwierćfinale wygrał z Juanem Martinem Del Potro , a w półfinale z Andym Roddickiem. Tym samym Federer przeszedł po raz 4 w karierze do finału Australian Open: był to zarazem jego 18 wielkoszlemowy finał.

W finale po raz kolejny przegrał z Rafaelem Nadalem wynikiem 7-5, 3-6, 7-6(3), 3-6, 6-2 i tym samym po raz pierwszy przegrał finał Australian Open. Po raz piąty uległ też Nadalowi w wielkoszlemowym finale. Po meczu nie mógł powstrzymać łez. Na konferencji prasowej swoją porażkę tłumaczył słabą dyspozycją serwisową tego dnia (zaledwie 51% skuteczności pierwszego podania).

Federer tuż po AO wycofał się z turnieju na kortach twardych w Dubaju. Jako przyczynę podał niewyleczoną kontuzje barku, której doznał jeszcze na jesieni ubiegłego roku.

Pierwszym turniejem Federera po wyleczeniu kontuzji był turniej na kortach twardych w Indian Wells. W drodze do półfinału pokonał m.in. Ivo Karlovicia , Chilijczyka Fernando Gonzáleza oraz Hiszpana Fernanda Verdasco . W półfinale przegrał ze Szkotem Andym Murrayem 6-3, 4-6, 6-1 i odpadł z turnieju ATP 1000 w Indian Wells w Kalifornii. Na tej samej rundzie zakończył kolejne dwa turnieje z serii Masters w Miami i Rzymie (za każdym razem przegrywał w trzech setach z Novakiem Đokoviciem), natomiast z turnieju w Monte Carlo (na który początkowo się nie wybierał i w którym ostatecznie wystąpił tylko dzięki przyznanej mu przez organizatorów dzikiej karcie) odpadł już w trzeciej rundzie po przegranej z rodakiem Wawrinką. Federer pierwszy znaczący sukces w sezonie osiągnął na mączce w Madrycie, pokonując zdecydowanego faworyta gospodarzy i numer 1 na świecie Rafaela Nadala w dwóch setach 6-4, 6-4, po drodze eliminując m.in. Jamesa Blake'a, Andy'ego Roddicka i Juana Martína del Potro. Był to pierwszy wygrany przez Federera turniej z serii Masters od 2007 roku, kiedy to pokonał w finale turnieju w Cincinnati Amerykanina Jamesa Blake'a.

Roland Garros

Federer zaczął paryski turniej od łatwego zwycięstwa nad Alberto Martínem , jednak w kolejnych rundach toczył ciężkie pojedynki, m.in. z José Acasuso w drugiej rundzie czy z Tommy Haasem w czwartej rundzie (w tym meczu Federer przegrywał już 2-0 w setach, ale ostatecznie wygrał). W ćwierćfinale pokonał faworyta gospodarzy Gaëla Monfilsa 7-6 (6), 6-2, 6-4, a w półfinale po dramatycznym meczu pokonał Juana Martína del Potro 3-6, 7-6 (2), 2-6, 6-1, 6-4. W finale Federer łatwo ograł rewelacyjnego Szweda Robina Söderlinga , pogromcę Rafaela Nadala z czwartej rundy 6-1, 7-6 (1), 6-4 i tym samym po raz pierwszy zdobył upragniony Puchar Muszkieterów oraz skompletował karierowego Wielkiego Szlema jako szósty zawodnik w historii i trzeci w Erze Open (po Rodzie Laverze i Andre Agassim ).

Po zwycięstwie na French Open Roger zrezygnował z występu na trawiastych kortach w Halle, gdzie dotąd pięciokrotnie triumfował. Jako powód podał zmęczenie wyczerpującym turniejem w Paryżu oraz chęć wypoczęcia przed Wimbledonem.

Wimbledon

Federer rozpoczął turniej wimbledoński w wielkim stylu, w drodze do ćwierćfinału tracąc tylko jednego seta w meczu z Philippem Kohlschreiberem . W ćwierćfinale ponownie bez straty seta pokonał Chorwata Ivo Karlovicia , a w półfinale wyeliminował wracającego do wielkiej formy Niemca Tommy'ego Haasa 7-6(3), 7-5, 6-3. W finale, po niewiarygodnie zaciętym i wyrównanym spotkaniu, pokonał Amerykanina Andy'ego Roddicka 5:7, 7:6(6), 7:6(5), 3:6, 16:14. Dzięki temu zwycięstwu, Federer pobił rekord wszech czasów należący do Pete'a Samprasa , który w całej swojej karierze wygrał 14 turniejów Wielkiego Szlema . Szwajcar w niedzielę, 5 lipca 2009, wygrywając w Londynie 6 raz, zwyciężył w turnieju wielkoszlemowym po raz 15, awansując po 46 tygodniach przerwy na 1. miejsce w rankingu ATP.

Pierwszym turniejem Rogera po Wimbledonie był turniej Rogers Cup na twardych kortach w Montrealu, w którym dotarł do ćwierćfinału. Tam zmierzył się z Francuzem Jo-Wilfriedem Tsongą i niespodziewanie z nim przegrał 6-7(5), 6-1, 6-7(3), mimo wysokiego prowadzenia 5-1 w trzecim secie.

Kolejny turniej bezpośrednio poprzedzający US Open był rozgrywany w Cincinnati. Roger doszedł do półfinału eliminując po drodze m.in. Hiszpana Davida Ferrera w stosunku 3-6, 6-3, 6-4 i Australijczyka Lleytona Hewitta 6-3, 6-4. W półfinale wygrał z Andym Murrayem 6-2, 7-6(8), a w finale z Serbem Novakiem Đokoviciem 6-1, 7-5, tym samym wygrywając swój 4 turniej w sezonie, 61 w karierze i 16 turniej z serii Masters. Federer po tym zwycięstwie ma tylko jedną wygraną mniej w turniejach tej rangi od lidera wszech czasów Andre Agassiego , który triumfował 17 razy.

US Open

W ostatnim turnieju wielkoszlemowym US Open Roger Federer doszedł do ćwierćfinału tracąc tylko jednego seta w meczu z Lleytonem Hewittem . W ćwierćfinale po bardzo emocjonującym meczu ograł w czterech setach Szweda Robina Söderlinga 6-0, 6-3, 6-7(6), 7-6(6), a w półfinale po zaciętym spotkaniu wyeliminował Novaka Đokovicia , wygrywając w trzech setach 7-6(3), 7-5, 7-5. W finale Szwajcar musiał uznać wyższość Juana Martína del Potro , który po wyrównanym pięciosetowym meczu zwyciężył 6-3, 6-7(5), 6-4, 6-7(4), 2-6. Była to pierwsza przegrana Federera na US Open od 2003 roku, kiedy w czwartej rundzie pokonał go inny gracz z Argentyny David Nalbandian .

Po US Open Federer zagrał w Pucharze Davisa przeciwko reprezentacji Włoch na mączce w Valletta Cambiasso Club w Genui. Wraz z rodakiem Stanislasem Wawrinką zapewnił Szwajcarii zwycięstwo, ogrywając w dwóch meczach singlowych Simone Bolelliego i Potito Starace . Tydzień po zwycięstwie Federer ogłosił, że wycofuje się z powodu drobnych urazów i zmęczenia wyczerpującym sezonem z turniejów ATP 500 w Tokio i ATP Masters 1000 w Szanghaju . Federer powrócił na korty w rodzinnej Bazylei. Dotarł do finału, gdzie przegrał w trzech setach z Novakiem Đokoviciem . W ostatnim turnieju przed turniejem mistrzów w Londynie (rangi Masters Series , rozgrywanym w Paryżu w hali Bercy) Federer dość nieoczekiwanie przegrał już w pierwszym meczu z Julienem Benneteau 6-3, 6-7(4), 4-6.

W kończącym sezon turnieju Masters Cup rozgrywanym po raz pierwszy w Londynie Federer radził sobie ze zmiennym szczęściem. Wygrał dwa pierwsze mecze z Fernando Verdasco (4-6, 7-5, 6-1) i Andym Murrayem (3-6, 6-3, 6-1), przegrał z Juanem Martinem del Potro w stosunku 2-6, 7-6(5), 3-6. W półfinale Federer przegrał niespodziewanie po raz pierwszy w karierze ze świetnie dysponowanym w całym turnieju Dawidienką 2-6, 6-4, 5-7. Dochodząc jednak do półfinału osiągnął swój cel – odzyskał pozycję nr 1 na koniec roku (jako drugi gracz w historii po Ivanie Lendlu ). Tym samym wyrównał wynik Jimmiego Connorsa , który również pięć razy kończył rok na pierwszej pozycji. Rekordzistą nadal pozostaje Pete Sampras (sześciokrotnie kończył sezon na pierwszym miejscu listy ATP).

2010

Federer rozpoczął sezon ponownie od pokazówki w Abu Zabi, gdzie przegrał półfinał z Soderlingiem i wygrał mecz o trzecie miejsce z Davidem Ferrerem. W turnieju rangi ATP 250 w Ad-Dausze Federer doszedł tak jak przed rokiem do półfinału, gdzie przegrał po raz drugi w karierze z Dawydienką 6-4, 6-4. Tuż przed pierwszym wielkoszlemowym turniejem Australian Open w Melbourne Federer zrezygnował z obrony tytułu wywalczonego rok wcześniej podczas turnieju pokazowego AAMI Kooyong Classic. Oznajmił również, że nie będzie uczestniczył w marcu w meczu pucharu Davisa przeciwko Hiszpanii.

Turniej Australian Open Federer rozpoczął od ciężkiego pojedynku z Rosjaninem Igorem Andrejewem , który ostatecznie rozstrzygnął na swoją korzyść w stosunku 4-6, 6-2, 7-6(2), 6-0. W następnych rundach wygrywał już łatwo do trzech setów kolejno z Victorem Hănescu , Albertem Montanesem i Australijczykiem Lleytonem Hewittem . W ćwierćfinale pokonał jednego z faworytów do wygranej Rosjanina Nikołaja Dawydienkę 2-6, 6-3, 6-0, 7-5 (mimo iż przegrywał już 2-6 i 1-3). W półfinale Federer rozgromił w niecałe półtorej godziny Francuza Jo-Wilfrieda Tsongę 6-2, 6-3, 6-2. W finale zmierzył się ze Szkotem Andym Murrayem i wygrał w trzech setach 6-3, 6-4, 7-6(11), wygrywając tym samym po raz szesnasty turniej Wielkiego Szlema. Wyrównał też rekord Ery Open Andre Agassiego w liczbie zwycięstw w Melbourne .

Po zwycięstwie w Melbourne Federer podobnie jak rok temu wycofał się z turnieju w Dubaju, tym razem z powodu przewlekłej infekcji płuc. Powrócił do gry na twardych kortach w Indian Wells w pierwszym w sezonie turnieju rangi Masters Series . Niespodziewanie przegrał w trzeciej rundzie po raz pierwszy w karierze z Marcosem Baghdatisem po dramatycznym trzysetowym meczu, zakończonym wynikiem 7-5, 5-7, 6-7(4) (Federer nie wykorzystał trzech piłek meczowych).

Federer następnie doszedł do czwartej rundy turnieju rangi Masters Series na kortach twardych w Miami , gdzie po trzysetowej walce przegrał z Tomášem Berdychem 4-6, 7-6(3), 6-7(6), ponownie nie wykorzystując piłki meczowej. Wcześnie zakończył również rywalizację na ceglanych kortach w Rzymie, przegrywając już w drugiej rundzie po bardzo słabym występie z ambitnym Łotyszem Gulbisem 6-2, 1-6, 5-7. Nie powiodło mu się również w Estoril , gdzie nieoczekiwanie przegrał w półfinale z Hiszpanem Albertem Montanesem .

Federer odzyskał formę na ostatnim w sezonie wiosennym turnieju rangi Masters Series w Madrycie , gdzie bronił tytułu wywalczonego przed rokiem. W ćwierćfinale zrewanżował się Gulbisowi za porażkę w Rzymie, a w półfinale pokonał Davida Ferrera . W finale po zaciętym i wyrównanym meczu przegrał z Nadalem w dwóch setach 4-6, 6-7(5).

Na drugim turnieju wielkoszlemowym w sezonie rozgrywanym na mączce w Paryżu Federer bez straty seta doszedł do ćwierćfinału, gdzie uległ po raz pierwszy w karierze Szwedowi Robinowi Soderlingowi w czterech setach. Federerowi tym samym po raz pierwszy od turnieju French Open w 2004 roku nie udało się osiągnąć półfinału w turnieju wielkoszlemowym (jego rekord to 23 półfinały z rzędu), kiedy to przegrał z Gustavo Kuertenem .

Federer rozpoczął sezon na trawie od turnieju w Halle, gdzie zgodnie z oczekiwaniami doszedł do finału. Tam niespodziewanie przegrał po raz pierwszy od 15 spotkań ze zdeterminowanym Australijczykiem Lleytonem Hewittem w trzech zaciętych setach 6-3, 6-7(4), 4-6. Była to druga porażka Federera na trawie od 2002 roku, kiedy przegrał w pierwszej rundzie Wimbledonu z Mario Anciciem.

Równie niespodziewanie dla Federera rozpoczęła się kampania na Wimbledonie. Już w pierwszej rundzie Szwajcar niemal odpadł z rozgrywającym doskonałe zawody Alejandro Fallą (Federer pokonał tego samego zawodnika tydzień wcześniej w Halle 6-1, 6-2), który wygrał dwa pierwsze sety i miał przewagę przełamania w secie trzecim (przy stanie 5-4 Falla serwował na mecz). Federer uniknął jednak sensacyjnej porażki i ostatecznie wygrał w pięciu setach dramatyczne spotkanie 5-7, 4-6, 6-4, 7-6(1), 6-0. Po raz pierwszy Federerowi udało się na Wimbledonie wyjść ze stanu 0-2 w setach (ostatni taki mecz, finał w 2008 roku z Nadalem, przegrał). Federer doszedł następnie do ćwierćfinału, gdzie uległ drugi raz w sezonie Czechowi Berdychowi w czterech setach (6-4, 3-6, 6-1, 6-4).

Pod koniec lipca Federer nawiązał współpracę z wieloletnim trenerem Pete'a Samprasa (znanym również ze współpracy z Timem Henmanem ), Paulem Annaconem. Annacone, związany kontraktem z Brytyjską Federacją Tenisową do października 2010, został do czasu wygaśnięcia umowy zatrudniony na okres próbny^[6].

Na turnieju rangi Masters 1000 w Toronto Federer doszedł po raz czwarty do finału, eliminując po drodze kilku groźnych przeciwników, m.in. zrewanżował się Berdychowi za porażkę z ćwierćfinału Wimbledonu, a w półfinale pokonał Novaka Djokovicia. W finale przegrał z broniącym tytułu Andym Murrayem w dwóch setach 7-5, 7-5. Tydzień później Federer triumfował po raz czwarty w Cincinnati, zdobywając 17 tytuł Masters. W finale pokonał po wyrównanym pojedynku Amerykanina Mardy'ego Fisha, zdobywając drugi tytuł w sezonie i 63 w karierze (w liczbie zdobytych tytułów zrównał się z Bjornem Borgiem ).

Federer na ostatnim turnieju wielkiego szlema w sezonie doszedł bez straty seta do półfinału. Tam przegrał po emocjonującym spotkaniu z Novakiem Đokoviciem 7-5, 1-6, 7-5, 2-6, 5-7, nie wykorzystując dwóch piłek meczowych w piątym secie.

Następnie wystąpił w turnieju rangi Masters na twardych kortach w Shanghai -Masters gdzie doszedł do finału wygrywając po drodze m inn z Novakiem Djokoviciem przegrywając w finale w 2 setach z Andym Murrayem 3-6,2-6.

Następnie wystąpił w turnieju na kortach twardych w Sztokholmie gdzie doszedł do finału w którym pokonał Niemca Floriana Mayera w 2 setach 6-4,6-3 tym samym wygrał swoj 3 turniej w tym roku i swój 64 w karierze czym zrównał sie na liscie wszechczasów z Petem Samprasem obaj zajmują teraz 4 miejsce.

Styl gry

Federer jest uważany za jednego z najbardziej wszechstronnych graczy w historii tenisa. Jego urozmaicona technika, płynny styl gry oraz umiejętność wygrywania na każdej nawierzchni została najzwięźlej podsumowana przez Jimmiego Connorsa : "W erze specjalistów jesteś albo ekspertem od mączki albo od trawy albo od nawierzchni twardych... albo jesteś Rogerem Federerem"^[7]. Federer opiera swoją grę na doskonałej pracy nóg, szybkości oraz silnych i precyzyjnych uderzeniach z głębi kortu, zwłaszcza z forehandu, który może zagrywać płasko, jak i również z dużą rotacją^[8]. John McEnroe uznał forehand Federera za "najlepsze uderzenie w historii dyscypliny"^[9], David Foster Wallace natomiast próbując opisać szybkość, niezwykłą siłę i naturalność tego uderzenia porównał go do "płynnego uderzenia biczem"^[10]. Federer zazwyczaj atakuje piłkę wznoszącą, żeby skrócić czas reakcji przeciwnika i następnie wypycha go z kortu dzięki precyzyjnym zagraniom kątowym. Federer dysponuje również doskonałym, klasycznym, jednoręcznym backhandem, którym zagrywa piłkę topspinem bądź trudnym do odbioru slicem. Backhand uważany jest jednak za słabsze uderzenie w jego repertuarze^[11]. Federer zazwyczaj gra ofensywnie z tyłu kortu dążąc do jak najszybszego zakończenia wymiany, dysponuje jednak nieprzeciętnymi umiejętnościami wolejowymi i potrafi skutecznie grać przy siatce. Jego serwis nie jest zbyt silny (pierwsze zagranie oscyluje w granicach 190 – 204 km/h), ale Federer uczynił z niego groźną broń, gdyż brak szybkości nadrabia doskonałym plasowaniem^[12].

Poza kortem

Matka Rogera Federera, Lynette, pochodzi z RPA . Ojciec, Robert, jest rodowitym Szwajcarem . Rodzice poznali się podczas podróży służbowej: oboje pracowali dla tej samej firmy farmaceutycznej. Federer ma starszą o dwa lata siostrę, Dianę. Ożenił się z byłą tenisistką, Mirką Vavrinec , z którą reprezentował Szwajcarię w Pucharze Hopmana 2002. Para poznała się podczas letnich igrzysk olimpijskich w Sydney w 2000 roku. 12 marca 2009 Federer poinformował na swojej stronie internetowej, iż latem spodziewają się narodzin dziecka. 2 tygodnie później Roger wział ślub z Mirką. 23 lipca 2009 roku Federer został ojcem bliźniaczek – Charlene Riva'i i Myla'i Rose. W 2003 tenisista założył fundację pomagającą chorym dzieciom z Republiki Południowej Afryki i promującą tamże sport wśród młodzieży.

Rekordy

Turnieje

• Wygrywając w 4 kolejnych latach 2004-2007 Wimbledon i US Open Federer stał się pierwszym zawodnikiem w historii, który dokonał tej sztuki, wcześniej nikt nie wygrał tych dwóch turniejów nawet 3 lata z rzędu.
• W 2006 osiągnął finały wszystkich turniejów wielkiego szlema, po raz pierwszy od czasów Roda Lavera, w 2007 i 2009 powtórzył ten wynik.
• W ciągu 3 lat (2005-2007) Federer wygrał 8 turniejów wielkoszlemowych. Nikt w dziejach nie dokonał tego w 3 lata. W ciągu 4 lat (2004-2007) wygrał 11 tytułów wielkiego szlema (kolejny rekord). Ostatnie lata jego kariery stanowią największą dominację jednego tenisisty w historii męskiego tenisa.
• Dochodząc do finału US Open 2007 Federer osiągnął 10 finałów turniejów wielkoszlemowych z rzędu, co jest najlepszym wynikiem zarówno w erze Open i jak i w historii.
• Wygrywając Australian Open 2007 bez straty seta został 4. w dziejach, który tego dokonał w turnieju wielkoszlemowym, pierwszym od 27 lat (od czasu Björna Borga w 1980).
• Półfinał Australian Open w 2010 to 23 z rzędu półfinał Federera w imprezie wielkoszlemowej, co jest absolutnym rekordem ery Open
• Jest jedynym zawodnikiem w historii, któremu trzykrotnie udało się wygrać przynajmniej 3 turnieje wielkiego szlema w jednym roku (2004, 2006, 2007).
• Jedyny zawodnik w erze open, który wygrał dwukrotnie 3 turnieje wielkoszlemowe z rzędu (Wimbledon 2005,2006; US Open 2005, 2006; Australian Open 2006, 2007).
• Jest jedynym zawodnikiem w dziejach, który w trzech różnych turniejach wielkiego szlema ma przynajmniej po 4 wygrane (Australian Open: 4; Wimbledon: 6; US Open: 5).
• Wygrywając Wimbledon 5 razy z rzędu (2003-2007) stał się drugim zawodnikiem w erze Open (po Björnie Borgu (także mistrz Wimbledonu 5 razy z rzędu) który tego dokonał.
• Wygrywając 5 razy z rzędu US Open (2004-2008), Federer dokonał tego jako pierwszy zawodnik w erze Open (poprzedni najlepsi to ex aequo John McEnroe i Ivan Lendl : 3 razy z rzędu).
• Dotychczas Federer wygrał 16 turniejów wielkiego szlema, co znaczy, że jest jedynym tenisistą w historii tenisa, który dokonał tej sztuki.
• Federer jest jedynym zawodnikiem w historii tenisa, który wygrywał w czterech kolejnych latach po co najmniej 2 Turnieje Wielkiego Szlema.
• Federer jest jedynym zawodnikiem w historii tenisa, który wygrywał 5 razy z rzędu 2 turnieje Wielkiego Szlema (Wimbledon 2003-2007, US Open 2004-2008)
• Roger Federer dochodząc do finału Australian open 2010 zaliczył 22 finał Wielkiego Szlema, co jest rekordem pod tym względem (poprzedni rekord należał do Ivana Lendla 19 finałów Wielkiego Szlema).
• Roger Federer był liderem Rankingu ATP łącznie 285 tygodni Jest to drugi wynik w historii, na pierwszym miejscu jest Amerykanin Pete Sampras , który spędził 286 tygodni jako lider rankingu ATP .

Serie zwycięstw

• Do Rogera Federera należy najdłuższa seria zwycięstw na kortach trawiastych: 65 meczów (od czerwca 2003 do lipca 2008), wynik znacznie lepszy od poprzedniego rekordu 41 wygranych po rząd Björna Borga.
• Jako drugi w erze Open po Borgu osiągnął 5-krotnie serie zwycięstw ponad 20 meczów.
• Najdłuższa seria zwycięstw na kortach twardych: 56 meczów (styczeń 2005-marzec 2006) to wyczyn Federera.
• Wygrał 55 meczów z rzędu na terenie Ameryki Północnej – kolejny rekord.
• W latach 2003-2005 wygrał 27 meczów z rzędu z zawodnikami z pierwszej dziesiątki rankingu ATP – kolejny rekord.
• Od sierpnia 2006 do marca 2007 Federer wygrał 41 meczów z rzędu. To najlepszy wynik ostatnich dwudziestu kilku lat. Rekord należy do Guillermo Vilasa i wynosi 46 meczów. Do Federera należy też druga co do długości seria zwycięstw w ostatnich latach – 35 (od czerwca do listopada 2005)
• Bilans meczów 81-4 (95,3 procent wygranych). Jest to 3. osiągnięcie w erze Open po Johnie McEnroe , 82-3 (96,5 procent wygranych) i Jimmim Connorsie , 89-4 (95,7 procent wygranych) .

Ranking

• Przez 237 tygodni był numerem jeden rankingu ATP bez przerwy (od 2 lutego 2004 do 17 sierpnia 2008). Jest to najlepszy wynik w dziejach (pobił wynik Connorsa, 160). To najbardziej prestiżowy rekord Federera. Jednak, jest to mniej od rekordu całkowitej liczby tygodni na 1. miejscu rankingu ATP Samprasa (286 tygodni). Federer pobił również rekord pań i panów należący do Steffi Graf , która była liderką światowego rankingu przez 186 tygodni bez przerwy. Po powrocie 6 lipca 2009 r. na 1. miejsce w rankingu tenisistów, utrzymał swoją pozycję już do końca sezonu. Na jego zakończenie łączny okres przewodzenia Federera w rankingu wzrósł do 258 tygodni.
• Osiągnął najwyższy ranking ATP od wprowadzenia punktacji: 8370 pkt (20 listopada 2006).
• Federer posiada rekord liczby punktów na koniec roku kalendarzowego: 8370 pkt (na koniec 2006).
• W innym rankingu ATP, "Champions Race", który jest wszczynany co rok w styczniu i trwa do grudnia, Federer posiada kilka najwyższych wyników m.in. w 2005 osiągnął 1345 pkt; w 2006 roku ten rekord znów pobił: 1674 pkt.
• Posiadał na koniec 2006 największą w dziejach przewagę nad rywalami, nad drugim w rankingu ATP Nadalem: niemal 3900 pkt.

Sponsorzy i zarobki poza kortem

Wg magazynu Forbes Federer zarobił w 2006 roku 29 mln dolarów (razem z zarobkami na korcie). W 2007 roku zarobił najwięcej spośród tenisistów w historii w jednym roku na korcie ponad 10 mln dolarów amerykańskich. Ma 10-letni kontrakt z firmą Nike opiewający na 130 mln dolarów. Związany także z producentem sprzętu tenisowego firmą Wilson. Inni sponsorzy: ambasador marki Rolex, Gillette, koncern spożywczy Emmi, ubezpieczyciel szwajcarski Nationale Suisse, Jura, NetJets, liniami lotniczymi Swiss, Mercedes benz. Do 2009 roku na korcie i poza nim zarobił łącznie ponad 200 milionów dolarów amerykańskich.

Finały

Gra pojedyncza

Mistrz (64)

Finalista (28)

Gra podwójna

Mistrz

• 2001 Rotterdam, Gstaad
• 2002 Moskwa, Rotterdam
• 2003 Wiedeń, Miami
• 2005 Halle
• 2008 Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008 (Pekin)

Statystyki

Legenda osiąnięć

     zielony: W, wygrał turniej seniorski

     żółty : F, przegrał w finale w turnieju seniorskim

      ciemnobrązowy : SF, odpadł w półfinale w turnieju seniorskim

     jasnobrązowy: QF, odpadł w ćwierfinale w turnieju seniorskim

     różowy: 4R, 3R, 2R, 1R, odpadł w IV, III, II, I rundzie w turnieju seniorskim

     biały: LQ, odpadł w kwalifikacjach w turnieju seniorskim

     biały: –, nie startował

Osiągnięcia

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa Rogera Federera ( ang. )
• Roger Federer sylwetka na stronie ATP Tour ( ang. )
• Roger Federer sylwetka na stronie Pucharu Davisa ( ang. )
• Roger Federer Fansite