Język indonezyjski (Bahasa Indonesia) - od 1949 język urzędowy w Indonezji . Języka indonezyjskiego używa około 163 mln. osób, z czego dla 23 mln. jest to język ojczysty ^[1].

Powstał w 1928 przez deklarację o stworzeniu nowego języka (obok malajskiego ). W związku z tym jest do niego silnie zbliżony, wyróżnia się zaś m.in. większą liczbą zapożyczeń z języka niderlandzkiego . Zapisywany jest przy pomocy alfabetu łacińskiego . Wśród interesujących cech języka indonezyjskiego wymienić można m.in. tendencje do silniejszego odróżniania wieku od płci (np. kakak - starszy brat lub siostra, adik - młodszy brat lub siostra) i sposób wyrażania "wiele" poprzez powtórzenie danego słowa: kucing - kot, dua kucing - dwa koty itd., ale: kucing-kucing - wiele kotów (zapisywane często jako: kucing2). Dominuje szyk SVO , choć w konstrukcjach biernych używa też OSV .

Fonetyka

Indonezyjski posiada także dwugłoski / ai /, / au / i / oi /. W sylabach zamkniętych, tak jak w wyrazie air "woda", dwie samogłoski są wymawiane oddzielnie.

Spółgłoski w nawiasach występują tylko w zapożyczeniach

Przypisy