Fala akustyczna – to rozchodzące się w ośrodku zaburzenie gęstości (i ciśnienia ) w postaci fali podłużnej, któremu towarzyszą drgania cząsteczek ośrodka.

Falą akustyczną nazywa się zarówno falę, która powoduje wrażenie słuchowe (dźwięk), jak i fale o częstotliwościach i amplitudach przekraczających zakres ludzkich zmysłów, ponieważ właściwości fizyczne tych fal są bardzo podobne.

Źródłem dźwięków słyszalnych są ciała wprawione w drgania , których energia jest dostateczna, aby wywołać w naszym organie słuchu ( uchu ), najsłabsze wrażenia słuchowe. Oznacza to, że natężenie dźwięków słyszalnych musi przekraczać próg słyszalności.

• Wysokość dźwięku zależy od częstotliwości ; (im większa częstotliwość fali, tym wyższy dźwięk)
• Głośność dźwięku zależy od natężenia ; (jeśli rośnie natężenie fali, dźwięk jest głośniejszy , choć zależność między natężeniem a głośnością nie jest liniowa)
• Barwa zależy od składu widmowego fali akustycznej. Pozwala np. odróżniać dźwięki wytwarzane przez różne źródła.

Podział fal akustycznych ze względu na częstotliwość

Dźwięki ze względu na częstotliwość f dzielimy na:

• infradźwięki (f < 16 Hz)
• dźwięki słyszalne (16 Hz < f < 20 kHz)
• ultradźwięki (f > 20 kHz)^[1]
  • hiperdźwięki (f > 1 GHz)

Podział ze względu na widmo fali

Dźwięki można klasyfikować ze względu na widmo

• dyskretne
  • proste – dźwięki, których częstotliwość, a zatem i wysokość, jest ściśle określona
  • harmoniczne – składające się z wielu tonów prostych, przy czym widmo to ma charakter okresowy (np. mowa, śpiew, muzyka); ich wysokość jest również ściśle określona i zgodna z wysokością tonu podstawowego

• o widmie ciągłym – szum , hałas

Źródła

1. Ilustrowana encyklopedia dla wszystkich. Fizyka, Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, Warszawa 1991, wyd.3,
2. Robert Resnick, David Halliday, Fizyka 1, wydanie IX, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1993, , str. 496-
3. I.W. Sawieliew: Wykłady z fizyki 2. Wyd. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1994, ss. 353-. . 

Przypisy