Michèle Alliot-Marie (ur.
10 września
1946
w
Villeneuve-le-Roi
) –
francuska
prawnik
i polityk, minister sprawiedliwości, była minister spraw wewnętrznych i obrony.
Życiorys
Z wykształcenia
etnolog
oraz prawnik. Obroniła
doktoraty
z zakresu
prawa
i
nauk politycznych
. Pracowała jako
adwokat
, a także jako starszy wykładowca na Uniwersytecie
Paryż
I.
Działalność publiczną w samorządzie rozpoczęła w 1983, kiedy to została radną miasta
Ciboure
, później zasiadała też w radzie miasta
Biarritz
. W okresie 1992-2002 sprawowała urząd
mera
Saint-Jean-de-Luz
, następnie objęła stanowisko zastępcy mera tego miasta.
W 1981 powołano ją na funkcję sekretarza neogaullistowskiego
Zgromadzenia na rzecz Republiki
, weszła później w skład biura politycznego tej partii
Od 1986 w każdych kolejnych wyborach uzyskuje mandat posłanki do
Zgromadzenia Narodowego
. Była m.in. wiceprzewodniczącą poselskiej grupy RPR.
W 1986 została także po raz pierwszy powołana na stanowisko w administracji rządowej jako sekretarz stanu w Ministerstwie Edukacji Narodowej, którym była przez dwa lata. Od 1993 do 1995 sprawowała urząd ministra do spraw młodzieży i sportu w rządzie
Édouarda Balladura
.
W 1999 wybrano ją do
Parlamentu Europejskiego
, w którym zasiadała przez trzy lata. W tym samym roku została przewodniczącą Zgromadzenia na rzecz Republiki. W 2002 doprowadziła do zjednoczenia się RPR z innymi ugrupowaniami i utworzenia na tej podstawie
Unii na rzecz Ruchu Ludowego
.
7 maja 2002 objęła tekę ministra obrony w nowo powołanym gabinecie
Jean-Pierre'a Raffarina
. Urząd ten sprawowała także w rządzie, na czele którego stał
Dominique de Villepin
. Od 18 maja 2007 wchodziła w skład rady ministrów premiera
François Fillona
jako minister spraw wewnętrznych, będąc pierwszą kobietą na tym stanowisku.
W 2009 została wiceprzewodniczącą UMP. 23 czerwca tego samego roku po dokonanej rekonstrukcji w rządzie powierzono jej tekę ministra stanu, ministra sprawiedliwości i Strażnika Pieczęci[1].
Życiorys
Jej partnerem życiowym jest
Patrick Ollier
, były przewodniczący Zgromadzenia Narodowego.
Przypisy
Źródła