Obstrukcja parlamentarna jest to stosowanie przez parlamentarzystów wszelkich środków prawnych, przewidzianych w Konstytucji lub ustawach , w celu uniemożliwienia prowadzenia obrad lub uchwalenia ustawy przez parlament .

Ma ona dwie formy: formę „obstrukcji niewłaściwej", która powoduje fizyczne zakłócenie pracy izby oraz formę „obstrukcji technicznej", która ma na celu zamanifestowanie tego, iż ktoś pełni mniejszą funkcje o opozycji parlamentarnej . Jest używany jako instrument mniejszości przeciw większości parlamentarnej poprzez używanie wszelkich praw danych parlamentarzystom zgodnie z konstytucją lub innymi regulaminami.

W skład owych uprawnień należy zaliczyć:

• możliwość dojścia do głosu we wszystkich etapach ustalania pewnych rzeczy w parlamencie (np. uchwalanie ustawy)
• możliwość zgłaszania poprawek
• możliwość uzupełniania porządku obrad
• możliwość wnoszenia pytań.

Oficjalnie sformułowanie to po raz pierwszy ujawniło się w Wielkiej Brytanii w 1877 roku, gdy Izba Gmin ustanowiła, iż mogą być karani posłowie, którzy przerwą obrady bez żadnej uzasadnionej przyczyny. W Polsce pojawiło się to pod nazwą liberum veto , które pozwalało jednemu posłowi na przerwanie i zerwanie prac całego sejmu. W 1652 roku w Polsce liberum veto zostało użyte po raz pierwszy przez posła W. Sicińskiego .

W USA owe zjawisko znane jest pod nazwą filibustering. Charakterystyczna jest w tym względzie procedura, polegająca na tym, że aby w Senacie zainicjować zamknięcie debaty, potrzebny jest wniosek minimum 16 senatorów, wniosek ten może być głosowany po upływie 48 godzin, zaś do jego uchwalenia potrzebna jest większość 2/3 głosów, jeśli wniosek ten zostanie uchwalony, możliwe jest jednak zarządzenie 100 godzin debaty, po godzinie dla każdego senatora

W Polsce zjawisko to jest pod kontrolą poprzez:

1. uchwalanie projektów pilnych
2. skrócenie czasu pracy nad projektami w Sejmie i Senacie
3. zamknięcie dyskusji
4. głosowanie w Sejmie nad „tekstem jednolitym" projektu ustawy, przygotowanym przez komisje, nie zaś nad poszczególnymi poprawkami zgłoszonymi przez posłów w trakcie debaty
5. odpowiednią kolejność głosowania wniosków w Senacie, która zostanie przyjęta
6. przyjęcie lub odrzucenie większości wniosków formalnych