Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Nadpobudliwość psychoruchowa, a trudności szkolne

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1978 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Zjawiskiem, na, które w ostatnich latach często uskarżają się rodzice i nauczyciele jest nadpobudliwość psychoruchowa dzieci.

Według Teresy Bednarskiej i Haliny Spionek z nadpobudliwością psychoruchową mamy do czynienia wtedy, gdy dochodzi do przewagi procesów pobudzania nad procesami hamowania.

Przyczyny nadpobudliwości psychoruchowej:

  • uszkodzenie układu nerwowego dziecka w okresie płodowym (wynikające z picia alkoholu, zażywania narkotyków przez matkę, przechodzenia różyczki, świnki żółtaczki, zatruć ciążowych, niewłaściwego odżywiania, urazów mechanicznych),
  • uszkodzenie układu nerwowego za życia dziecka (urazy mechaniczne czaszki - wstrząs mózgu, upadek, przebycie poważnych chorób jak zapalenie opon mózgowych),
  • błędy wychowawcze, a także nerwowy tryb życia dziecka,
  • wg naukowców z USA bardzo niekorzystnie wpływają na organizm pola magnetyczne o małych siłach pochodzące np. z komputerów, wideo, telefonów komórkowych, kuchenek mikrofalowych.

    Powyższe przyczyny mogą zaburzać dynamikę procesów nerwowych, a tym samym wpływać na opóźnienie kształtowania się mowy, pisania, czytania oraz myślenia.

    Nadpobudliwość przejawia się w trzech sferach:

  • sfera ruchowa - objawia się wzmożoną ekspansją i niepokojem ruchowym (dzieci biegają, krzyczą, wyrywają się do odpowiedzi, są pełne energii, nie potrafią zapanować nad własnym pobudzeniem, wykonują wiele niepotrzebnych ruchów np. bazgrzą po zeszycie, obgryzają ołówek, niszczą znajdujące się wokół nich rzeczy; w domu bywają spokojniejsze, a przy tym, podczas indywidualnej rozmowy nadpobudliwość może się nie ujawnić,
  • sfera poznawcza - dziecko nie może się skupić na jednej rzeczy, odwraca się, rozmawia z kolegami, nie słucha co się mówi na lekcji, każdy szmer głośno komentuje, często nie kończy rozpoczętej czynności, prace pisemne nie mają logiczne sensu, są chaotyczne, odpowiedzi ustne są niepełne i niepoprawne, gdyż dziecko nie dokonuje dostatecznej analizy myślowej, sprawia wrażenie mniej spostrzegawczego i inteligentnego niż jest w rzeczywistości, zdarza się, że świat fantazji przeważa nad rzeczywistością gdyż może występować wzmożona wyobraźnia, dziecko często jest zamyślone, pogrążone we własnym świecie, nie śledzi tematu lekcji i nie uważa, odrabianie zadań domowych trwa bardzo długo i z małymi efektami,
  • sfera emocjonalna - przejawia się występowaniem silnych i nieopanowanych reakcji na bodźce otoczenia, dzieci z nadpobudliwością w tej sferze są drażliwe, łatwo się obrażają, wybuchają płaczem lub złością, silnym i nieopanowanym reakcjom emocjonalnym, często towarzyszy im agresja słowna, a nawet fizyczna przez co popadają w konflikty z rówieśnikami lub dorosłymi, kłótliwość i agresywność bywa przyczyną odrzucenia ich przez grupę.

    Nadpobudliwość emocjonalna może się objawiać wzmożoną lękliwością - pojawia się lęk, strach przed różnymi sytuacjami np. przy odpowiedzi dzieci takie pocą się, czerwienią lub bledną. Bardzo przeżywają cudzą krzywdę, własne niepowodzenia, nieporozumienia w domu lub wśród rówieśników.

    Wielu autorów, m.in. H. Spionek, H. Nartowska podkreślają, że nieprawidłowe reakcje na objawy nadpobudliwości u dzieci prowadzą jedynie do nasilenia zaburzonych zachowań. Aby tego uniknąć należy wybrać i zastosować właściwą terapię.

    Pomoc dziecku nadpobudliwemu psychoruchowo:

    W literaturze psychologicznej wymieniane są trzy źródła prawidłowego rozwoju dziecka, a także zaburzeń w jego zachowaniu - rodzina, szkoła i dziecko.

    Właściwa profilaktyka i szeroko rozumiana terapia możliwa jest po całościowym poznaniu funkcjonowania dziecka we wszystkich trzech aspektach.

    Główne zasady postępowania z dzieckiem nadpobudliwym:
    1. Konsekwencja w postępowaniu, stawianie jasnych granic, co dziecku wolno, a czego nie może wykonywać.
    2. Należy wyznaczać niezbyt odległe cele działania i dokładnie określać sposób ich realizacji, gdyż wtedy jest większa pewność, że polecenie zostanie wykonane, a praca zakończona.
    3. Systematyczne przyzwyczajanie i wdrażanie dziecka do finalizowania rozpoczętego działania.
    4. Stała kontrola i przypominanie o obowiązkach oraz udzielanie dziecku pomocy w ich realizacji.

    Jak postępować z dzieckiem nadpobudliwym - wskazówki do pracy w szkole:

  • zachować spokój i rozsądek, nie można pozwolić, aby niepokój i nadpobudliwość dziecka udzielały się dorosłym,
  • w trakcie wykonywania czynności dziecko powinno siedzieć jak najbliżej nauczyciela,
  • nowe lub trudne zadania należy zademonstrować jasno i łagodnie wyjaśnić, oddziaływać na dziecko powoli, bez pośpiechu, jakby w zwolnionym tempie,
  • nadmierną ruchliwość na lekcji ukierunkowywać pozytywnie np. prosić o rozdanie pomocy, wytarcie tablicy, wykonanie innej pożytecznej czynności,
  • stopniowo wydłużać czas trwania zadania i nasilać stopień trudności,
  • W zabawach ruchowych jasno określać zasady oraz czas zakończenia, eliminować chaos i niekontrolowany bezładny ruch,
  • W czasie odpytywania dawać dziecku więcej czasu na sformułowanie odpowiedzi,
  • na zajęciach wymagających aktywności plastyczno-technicznej pozostawiać na stoliku dziecka tylko potrzebne przedmioty, by odgrodzić go od niepotrzebnych bodźców, umożliwić mu wyciszenie i relaksację w trakcie kolorowania, wydzierania, lepienia z plasteliny,
  • należy zwracać uwagę na staranne wykonanie i ukończenie pracy - zawsze wracamy do pracy rozpoczętej i niedokończonej,
  • nagradzać dziecko za dokończenie rozpoczętych czynności.

    Wskazówki do postępowania w domu:

  • należy być konsekwentnym w ustalaniu reguł postępowania, obowiązków, nagradzaniu i karceniu,
  • dziecko nadpobudliwe psychoruchowo powinno mieć zapewnioną w domu atmosferę spokoju i akceptacji,
  • osoby dorosłe w kontrakcie z dzieckiem powinny kontrolować swoje emocje,
  • zapewnić dziecku poczucie bezpieczeństwa i dać mu do zrozumienia, że jest kochany,
  • jasno i przejrzyście stawiać dziecku wymagania, określać jego obowiązki i sposoby zachowania w danej sytuacji,
  • obowiązki dostosowywać do możliwości ich wykonania, doceniać trud, pochwalić za dobre i dokładne wykonanie,
  • dziecko powinno mieć uporządkowany rozkład zajęć w ciągu dnia - porę wstawania, posiłków, odrabiania lekcji, zabawy, wypoczynku, snu,
  • należy ograniczyć czas oglądania telewizji, eliminować programy agresywne i z dużym ładunkiem emocji,
  • w trakcie odrabiania lekcji dbać, by dziecko nie rozpraszały dodatkowe bodźce zewnętrzne z otoczenia np. telewizja, muzyka, zabawki, głośne rozmowy,
  • osoby opiekujące się dzieckiem nadpobudliwym powinny nauczyć się odczytywać sygnały poprzedzające wybuch i spokojnie interweniować odwróceniem uwagi od problemu,
  • liczbę dzieci biorących udział w zabawie należy ograniczyć do minimum ze względu na duże rozproszenie oraz możność obserwacjidziecka nadpobudliwego,
  • w sytuacji konfliktowej nie zostawiać dziecka zbyt długo w napięciu emocjonalnym lecz rozwiązywać konflikt bezpośrednio po jego wystąpieniu,
  • opiekunowie powinni odnosić się do dziecka ciepło, z wyrozumiałością i cierpliwością, ponieważ jego zachowanie nie wynika ze złości, ale z braku umiejętności kontrolowania swego zachowania.

    Jeśli mimo poczynionych wysiłków ze strony domu rodzinnego i szkoły nie udaje się pomóc dziecku nadpobudliwemu psychoruchowo, wtedy niezbędna jest systematyczna terapia dobrana przez specjalistę.

    Bibliografia:
    1. T. Bednarska "Nadpobudliwość psychoruchowa", Kraków 1982
    2. H. Spionek "Psychologiczna analiza trudności i niepowodzeń szkolnych", Warszawa 1970
    3. M. Bogdanowicz "Psychologia kliniczna dziecka w wieku przedszkolnym", Warszawa 1985

    Krystyna Dąbrowska
    Szkoła Podstawowa w Zalesiu

  • Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

    X


    Zarejestruj się lub zaloguj,
    aby mieć pełny dostęp
    do serwisu edukacyjnego.




    www.szkolnictwo.pl

    e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
    - największy w Polsce katalog szkół
    - ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




    Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

    Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




    Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie