Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Agresja w przedszkolu

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 1886 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

 

Agresja - zachowanie się zmierzające do wyładowania niezadowolenia lub gniewu na pewnych osobach lub przedmiotach. Występuje w różnych formach, wyrażać się może w stosunku do osób m.in. w biciu, znęcaniu się (agresja fizyczna), wymyślaniu, wyśmiewaniu się (agresja słowna), ignorowaniu (agresja pośrednia), w stosunku do przedmiotów - w ich niszczeniu. Postawy agresywne są najczęściej następstwem doznanych zawodów (frustracja) w dążeniu do określonych celów, poczucia zagrożenia lub projekcji poczucia winy.

Samo zjawisko - agresji jest nam dobrze znane na co dzień, choćby z obserwacji tego, co się dzieje we współczesnym świecie. Sporo agresji dostarczają nam media, głównie telewizja, która w programach przeznaczonych dla dzieci serwuje często dużą porcję agresji choćby w filmach, bajkach. Podobnie ma się rzecz z tak bardzo rozpowszechnionym wśród dzieci sposobem na relaks - zabawami dostarczanymi przez programy komputerowe. Oprócz tego, dzieci widzą zachowania agresywne u osób dorosłych, słyszą niektóre komentarze jakie mają miejsce w ich domach między rodzicami, starszym rodzeństwem, sąsiadami. Obserwując i słuchając tego typu wypowiedzi, uczą się jak mają postępować, aby osiągnąć zamierzony cel, tzn. iść przed siebie rozpychając się łokciami, radzić sobie siłą, gdy ktoś nie chce mi ustąpić. Takie i podobne sytuacje pokazują dzieciom, że świat i ludzie wokół tak właśnie postępują, myślą więc, że to musi być dobre, bo jest skuteczne. Wszystkie te formy nieprawidłowych zachowań przenoszą dzieci do przedszkola, szkoły, i we wszystkie środowiska rówieśnicze.

Co oznacza pojęcie "agresja w przedszkolu"? To nic innego jak: kłótnie, sprzeczki, przezwiska, obraźliwe słowa, ciągnięcie za włosy, prowokacja, popychanie, bicie szczypanie, gryzienie, kopanie, zabieranie i niszczenie zabawek, wyśmiewanie, drwienie, dokuczanie, a także brak przyzwolenia na przyłączenie się do zabawy, wykluczenie kogoś z rozmowy, zabawy, zemsta, groźba, dręczenie, onieśmielanie. Dziecko celowo czasami prowokuje reakcje, aby przetestować typową dla wieku przestrzeń działania: np. jak daleko mogę posunąć się w moim marudzeniu, aby przeforsować moje życzenie, na ile mogę sobie bezkarnie pozwalać u taty, jak długo mogę rozkazywać mojej grupie. Do nas dorosłych należy więc wytyczanie rozsądnych granic zachowania dziecka, poprzez właściwe konsekwentne reakcje. Pozwalanie dziecku na wszystko uniemożliwia mu poznanie zachowań akceptowanych społecznie. Bardzo ważne, by wszyscy z góry wiedzieli, jakie działania uważane są za niewłaściwe oraz co się stanie, gdy postąpimy wbrew ustanowionym regułom (umowy zawarte z dziećmi - kodeks zachowań). Jeśli jest to jasne, często wystarczy groźne spojrzenie albo jednoznaczny sygnał ostrzegawczy. Nigdy nie wmawiajmy dziecku, że powinno oddać cios czy zawsze się bronić. Pokażmy mu, że brutalność, chamstwo, podłość nie są tylko drobnymi przewinieniami, ale czymś, co zasługuje na pełną dezaprobatę. Uczmy nasze dziecko, by zawsze otwarcie mówiło o tym, co je zabolało czy zraniło. Brońmy naszych argumentów przeciw agresji, by pomóc dziecku zorientować się na dobro. Gdy dziecko dokucza innym w czasie wspólnej zabawy, odsuńmy je, ale bez krzyków, porównywania czy gróźb. Pamiętajmy, by zawsze reagować z opanowaniem. No i by zawsze wiedziało, że choć nie tolerujemy jego zachowania, to kochamy je miłością niezmienną.

Oto kilka akceptowanych społecznie form pozbywania się, odreagowywania złości znanych dzieciom, zanim złość je ogarnie:

  • skrzynia złości lub pudełko z gazetami, które można gnieść do woli,
  • malowanie jaskrawymi farbami na dużych arkuszach papieru,
  • "ludzik złości" - skarpeta z namalowaną twarzą, do której można włożyć rękę i powiedzieć jej o swoim zdenerwowaniu,
  • spłukiwanie złości wraz z wodą w toalecie,
  • wczołganie się do namiotu złości i leżenie na poduszkach,
  • woreczek złości, w którym zamykamy złość.
  • możliwość wykrzyczenia całej swojej złości, pokazania rozczarowania,
  • relaksacja

    Czego potrzebują dzieci, by móc się duchowo, umysłowo i społecznie jak najlepiej rozwijać? Odpowiedzią będzie "Dziesięć przykazań wychowania dzieci"
    1. Okaż twojemu dziecku trwałą nieustającą miłość i opiekę - jest to tak ważne dla jego umysłowego i duchowego zdrowia, jak pożywienie dla ciała.
    2. Bądź hojny w poświęcaniu dziecku swojego czasu i okazywaniu mu twojego zrozumienia - bawienie się z dzieckiem lub czytanie na głos liczy się o wiele więcej niż uporządkowane, funkcjonujące bez zakłóceń gospodarstwo domowe.
    3. Umożliwiaj twojemu dziecku zdobywanie nowych doświadczeń i już od pierwszych dni jego życia "zanurz" je w mówionym języku - wzbogaca to jego duchowy rozwój.
    4. Zachęcaj dziecko do zabawy w każdej formie: w pojedynkę i z dziećmi, do badania świata, eksperymentowania, budowania, kreatywnego tworzenia.
    5. Chwal częściej i głośniej wysiłki niż osiągnięcia.
    6. Powierzaj dziecku stale rosnącą odpowiedzialność - podobnie jak i inne umiejętności trzeba ją stale trenować.
    7. Pamiętaj o tym, że każde dziecko jest wyjątkowe, jedyne w swoim rodzaju - sposób w jaki traktujesz jedno i który jest dla niego zupełnie w porządku dla drugiego może być niewłaściwe.
    8. Pokazuj swoją dezaprobatę i niezadowolenie w taki sposób, który nie będzie oznaczał dla wieku, osobowości i rozumienia dziecka zbyt wygórowanych wymagań.
    9. Nigdy nie używaj groźby pozbawienia dziecka miłości albo że je komuś oddasz. Możesz odrzucać i nie akceptować jego zachowania, ale nie pozwól nigdy, by zrodziło się w nim podejrzenie, że możesz odrzucać jego osobę.
    10. Nie oczekuj wdzięczności. Twoje dziecko nie prosiło się, żeby przyjść na świat - to była twoja decyzja.

    Bibliografia:

  • Gabriele Hang-Schnabel, Agresja w przedszkolu, Kielce 2001
  • Peter Pauling, Szczęśliwe dzieci, czyli udane wychowanie, Kielce 2000
  • Anna Kozłowska, O trudnościach w wychowaniu dziecka, Warszawa 1991
  • Thomas Gordon, Wychowanie bez porażek, Warszawa 1991
  • Maria Caiati, Angelika Muller, Czy wszystko mi wolno?, Kielce 2003
  • Encyklopedia Popularna PWN, Warszawa 1982

    mgr Barbara Błatoń

  • Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

    X


    Zarejestruj się lub zaloguj,
    aby mieć pełny dostęp
    do serwisu edukacyjnego.




    www.szkolnictwo.pl

    e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
    - największy w Polsce katalog szkół
    - ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




    Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

    Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




    Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie