Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Dzieci i telewizja

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 10630 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Opracowała: Anna Adamiec

     Dzieci bardzo lubią oglądać telewizję i robią to każdego dnia. Mają wówczas kontakt z ogromną ilością programów pochodzących z kilku stacji telewizyjnych. Tak więc oferta programowa z jaką się stykają, jest bardzo obszerna i zróżnicowana.

     Wyniki badań przeprowadzonych przez Iwonę Samborską ujawniają fakt, że dzieci mają jasno określone upodobania telewizyjne. Największą popularnością wśród nich cieszy się kanał Cartoon Network, lubią też oglądać audycje w telewizji publicznej (Dobranocka) a także stację polsat. Wśród oglądanych przez dziecko programów telewizyjnych największą popularnością cieszą się bajki(ponad 40% badanych). Oprócz nich dzieci lubią oglądać reklamy (ok. 25%), teleturnieje i różnego rodzaju filmy( również dla dorosłych), w tym seriale.

Przedszkolak i bajki telewizyjne

     Filmy animowane to najbardziej atrakcyjna oferta proponowana przez telewizję dla młodych widzów. Stanowią one ważne źródło rozrywki i dostarczają silnych przeżyć. Ten rodzaj treści telewizyjnych w największym stopniu dociera do młodych odbiorców i ma na nich najsilniejszy wpływ zarówno w zakresie zachowań werbalnych, jak i pozawerbalnych. Obserwując zachowanie dzieci podczas zabawy z łatwością można dostrzec, że poruszają się, bawią i wypowiadają jak postacie z oglądanych przez siebie kreskówek. Ich zachowania werbalne charakteryzują się szeregiem uproszczeń gramatycznych. Zapamiętują wprawdzie wiele słów, często nowych, ale nie potrafią budować z nich wypowiedzi, gdyż nie mają doświadczenia w mówieniu, którego nabywa się podczas codziennych konwersacji i kontaktów z mową potoczną, podczas zadawania pytań i otrzymywania odpowiedzi.

      Dzieci w wieku przedszkolnym oglądają różne bajki, a ich upodobania w tym zakresie są bardzo różnorodne. Typowania dzieci w tym zakresie dotyczą zarówno bajek tzw. "łagodnych" o ciepłym, pogodnym nastroju, jak i bardziej dynamicznych, z elementami walki. Dzieci zwracają w nich uwagę na dynamiczną akcję, humor i oryginalność pomysłów bohaterów. Do ulubionych należy zaliczyć również bajki, które pokazują przemoc i różnego rodzaju agresję. Dużo scen przemocy zawierają nawet niewinne z pozoru kreskówki Walta Disneya, w których skutki agresji są dla ofiary przejściowe, a jako negatywne następstwo dla agresora bardzo często występuje zorganizowany lub przypadkowy odwet. Te dwie cechy powodują, że omawiane filmy dobrze pełnią funkcję rozrywkową, a wadliwie - wychowawczą. Mały telewidz, oglądając takie kreskówki, widzi tyle przemocy, że w efekcie przyzwyczaja się do myśli, że jest ona powszechna także wśród ludzi w świecie rzeczywistym. Do bajek nasyconych przemocą i agresją, a najczęściej wskazywanych przez dzieci w badaniach Iwony Samborskiej należą: Power Rangers, Jonny Bravo, Atomówki, Gwiezdne wojny. Dziecko oglądając powyższe kreskówki telewizyjne, styka się zarówno z agresją fizyczną w postaci używania broni oraz walki wręcz, jak również z agresją werbalną.

      Dzieci bardzo rzadko oglądają telewizję z rodzicami. Najczęściej czas przed ekranem spędzają w samotności, czasami towarzyszy im rodzeństwo lub koledzy. Ponieważ dziecko najbardziej utożsamia się z matką, to ona powinna uczestniczyć w przyswajaniu przez nie treści płynących z ekranu, wcześniej oczywiście przeprowadziwszy selekcję programów.

      Przedszkolaki chętnie naśladują bohaterów bajek telewizyjnych zarówno w ich działaniu, jak i wypowiadaniu się. Wkraczając w świat zmysłowej fantazji i wyobraźni, nieświadomie naśladują swoich ulubieńców z ekranu, utożsamiają się z nimi i używają stosowanych przez nich określeń. Przez takie naśladownictwo uczą się zachowań społecznych w dorosłym życiu. Dzieci "udają" podczas samodzielnych zabaw w swoim pokoju lub podczas pobytu w przedszkolu. Najbardziej widoczne są zachowania wyrażające się w postaci różnych przejawów walki i agresji skierowanej na członków rodziny. Najczęściej przeciwnikiem w tej walce, zainicjowanej przez bohatera telewizyjnego, staje się rodzeństwo albo rówieśnicy w przedszkolu. Tego typu zachowania przejawiają głównie chłopcy, widać też duże różnice w nasileniu, zależne od wieku. Dzieci starsze nie reagują tak spontanicznie i żywiołowo na prezentowane w telewizji wydarzenia jak pięciolatki, które wykazują dużą kumulację tego typu zachowań.

      Dzieci spędzają mnóstwo czasu przed telewizorem i narażone są na oddziaływanie specyficznego języka telewizji. Język bajek telewizyjnych można określić jako połączenie języka pisanego artystycznego i języka mówionego potocznego. Nadawca wygłasza tekst językowy czytany, dla którego podstawą jest tekst pisany. Najbardziej typową formą tekstów bajek telewizyjnych jest dialog. Ważną rolę spełniają także: akcent, melodia i rytm. Teksty bajek nasycone są olbrzymią ilością wykrzykników. Występują również określenia wyrażające emocje.

      Do najczęściej powtarzających się form grzecznościowych wg. badań Iwony Samborskiej należą wyrażenia typu: proszę, dziękuję, przepraszam, a więc wyrażenia bardzo potrzebne w codziennym życiu i niezbędne w słowniku każdego dziecka. W wypowiedziach bohaterów bajek zauważalny jest należny szacunek dla osób starszych i zwierząt. Określenia w pozytywnym znaczeniu pojawiają się znacznie częściej niż te, które mogłyby dawać nie najlepszy przykład, zawierające przezwiska czy przekleństwa.

      Treści bajek zawierają dużo określeń wyrażających uczucia i emocje, które sygnalizują dziecku, że inni ludzie też maja uczucia. Ukazywanie mu, że inni ludzie też odczuwają i mówienie dziecku o tym, jest dużym krokiem w kierunku rozwoju empatii.

      Zdecydowanie ujemną stroną języka bajek telewizyjnych jest duże natężenie głosu mówiących, który niekiedy przeobraża się w język piskliwy, a nawet wrzaskliwy.

      Pod wpływem zaobserwowanych na ekranie zjawisk dzieci czasami prowadzą różnego rodzaju doświadczenia. Jest to wszelkiego rodzaju działalność plastyczno konstrukcyjna, mająca na celu wyrażenie przeżyć i wiedzy o świecie zaczerpniętej z telewizji. Wyrażenie różnymi środkami ekspresji nastroju i ukazanie wcześniej obejrzanych scen wymaga również wypowiadania się na temat projektowanych i wykonywanych prac. Dzieci podczas swoich zabaw opartych na tematyce bajek telewizyjnych potrafią wskazać różne rodzaje zjawisk, które miały miejsce jedynie w tle głównego wątku akcji. Potrafią dostrzec zachodzące między nimi związki przyczynowe (zabawy z wodą, zabawy z wiatrem, zjawiska akustyczne, świetlne, elektryczne i elektroniczne).

      Innym przykładem są zachowania prezentujące magiczne, nadprzyrodzone zdolności, którymi nasycony jest nierealny świat bajek. Przemawiają one do wyobraźni dziecka, wywołują zaciekawienie światem i pobudzają do myślenia. Bardziej podekscytowane tymi zjawiskami są dzieci młodsze. U sześciolatków poszerza się krąg zainteresowań poznawczych, wzrasta chęć obserwacji otoczenia w realnym życiu i zdobywanie wiedzy o nim. Dlatego dzieci sześcioletnie identyfikując się z bohaterami bajek i naśladując ich fikcyjne przygody, przenoszą je do świata rzeczywistego ( nie zawsze zdajac sobie z tego sprawę).

      Wśród magicznych czynności, które dzieci chętnie naśladują, znajdują się takie ich rodzaje, jak: latanie, czarowanie, zmiana kształtu, wyglądu własnego ciała.

      O charakterze zachowania dziecka decyduje np. treść oglądanej przez niego bajki. Należy ciągle przypominać rodzicom i opiekunom o konieczności sprawowania kontroli nad doborem odpowiednich treści programowych dla dzieci, wzorowania się na modelach prezentujących zachowania społecznie akceptowane.

Przedszkolak i reklama

     Dzieci i młodzież są atrakcyjną grupą odbiorców różnorodnych strategii marketingowych. Prawie w każdej fazie swojego życia mają kontakt z reklamą. Na placu zabaw, na ulicy, w miejscach publicznych, jak również w domu mogą oglądać różne formy reklamy, takie jak spoty reklamowe, bilboardy, broszury reklamowe. W telewizji reklamy kierowane do nich mają formę filmów fabularnych, teledysków, filmów animowanych, muzycznych. Wykorzystuje się w nich różne motywy nacisku, takie jak: motyw szczęśliwej rodziny, dobrego zdrowia, popularności, wesołej zabawy. Motywy te okazują się skuteczne, bowiem dla dzieci coraz większe znaczenie odgrywa marka produktów, które noszą lub używają. To właśnie dzieci potrafią nakłonić rodziców do zakupu słodyczy, kolejnej maskotki, książeczki itp. Z tych powodów to one są bardzo atrakcyjną grupą odbiorców dla specjalistów z branży reklamowej.

      Analiza treści reklamy dla dzieci wykazuje, że przekazują one zniekształcony obraz rzeczywistości, odwrócony obraz stosunków panujących w rodzinie. Dziecko jest ukazane jako osoba dorosła, mądra i kompetentna. Z kolei reklamowane produkty dla dzieci są przedstawione jako niezastąpione i konieczne w świecie dziecka. Nawet wtedy, jeżeli dziecko odgrywa główną rolę w reklamie, to także reklamowany produkt jest na pierwszym miejscu.

      Reklama tworzy świat iluzji i fikcji, świat, który nie istnieje. Tymczasem przekonane o prawdziwości tego świata małe dzieci myślą, że każda zachcianka może zostać szybko zaspokojona bez pieniędzy i pracy. Są pewne, że oba światy - ten na ekranie telewizora i ten na zewnątrz ekranu powinny być takie same. Dziecko przypisuje temu co widzi wartość prawdziwą, konkretną, rzeczywistą i jeśli rodzice w porę nie pokażą mu istotnych i zrozumiałych różnic, mogą pojawić się problemy wychowawcze.

      Reklama wszechstronnie wpływa na osobowość i zachowanie dzieci. Kształtuje przekonania, np. o tym, co jest modne i dobre. Wyzwala określone motywy posiadania: jak będę to miał, to będę szczęśliwy, lubiany przez kolegów, zdrowy itp. Pozwala poznać świat i dobrze się bawić. W opinii dzieci reklama jest ciekawa, śmieszna, użyteczna i ważna.

      Pokazane w reklamie produkty w rzeczywistości rozczarowują. Zadaniem rodziców jest wytłumaczenie dzieciom, na czym polegają chwyty reklamowe, mimo, że nie jest to łatwe zadanie, gdyż małe dzieci są bezkrytyczne wobec reklamy.

Telewizja w przedszkolu

     Dzieci czerpiąc wzory z najbliższego otoczenia przyswajają sobie niewłaściwe postawy korzystania z telewizji. Prawidłowy sposób odbioru telewizji przez dzieci to nie tylko oglądanie, ale także wykorzystanie treści oglądanego programu w dalszych zabawach i zajęciach różnego typu w domu i poza nim. Telewizja może bowiem dostarczać wiele pomysłów do twórczości słownej, konstrukcyjnej, plastycznej, muzycznej, ruchowej itp. Chcąc przeciwdziałać wytworzeniu się negatywnych przyzwyczajeń oraz ukierunkować pozytywny wpływ telewizji na rozwój dzieci, należy rozpocząć pracę w tej dziedzinie jak najwcześniej, a więc w wieku przedszkolnym.

      Ważnym zadaniem przedszkola staje się przełamanie złego nawyku biernego i powierzchownego oglądania telewizji przez stosowanie wybranych pozycji programu telewizyjnego w pracy wychowawczo-dydaktycznej z dziećmi. Istotna staje się współpraca przedszkola z rodziną. Służy temu szeroko pojęta "pedagogizacja telewizyjna" rodziców. Obejmuje ona rozmowy indywidualne na zebraniach dotyczących problematyki telewizyjnej, a więc roli telewizji w życiu dziecka, konieczności konsekwentnej kontroli oglądanych przez dzieci programów, organizowania warunków dobrego odbioru itp. Współpraca z rodzicami przedszkolaków może przybierać także inne formy, takie jak:

  • Prelekcje specjalistów nt. "Telewizja a osobowość dziecka", "Telewizja a zdrowie dziecka";
  • Wyświetlanie filmów edukacyjnych;
  • Zorganizowanie kącika "Telewizja a dziecko" z eksponowaniem materiałów ilustracyjnych;
  • Wypożyczanie książek z biblioteki przedszkolnej o tematyce dotyczącej omawianego zagadnienia.
Na wyrobienie u przedszkolaków umiejętności właściwego i aktywnego odbioru programów telewizyjnych wpływa:
  • Przygotowanie się nauczyciela do organizowania zajęć przy udziale telewizji;
  • Zapewnienie zewnętrznych warunków dobrego odbioru programów telewizyjnych;
  • Właściwa i sprawna organizacja odbioru telewizji;
  • Przygotowanie dzieci do zaangażowanego oglądania wybranej audycji telewizyjnej;
  • Dokładne opracowanie tematu po obejrzeniu;
  • Zakres wykorzystania materiału z programu w dalszych zabawach i zajęciach dzieci.
     Najlepsze warunki odbioru istnieją wówczas, gdy program ogląda jedna grupa przedszkolna pod opieką nauczyciela. W czasie projekcji zezwala dzieciom na swobodne zachowanie się, jeśli nie przeszkadza ono innym w odbiorze. Dopiero po emisji nauczyciel zapewnia dzieciom możliwość wyładowania zahamowanej w czasie odbioru aktywności w różnorodnych formach. Ważne jest również wdrażanie przedszkolaków, aby nie łączyły oglądania telewizji z innymi czynnościami, takimi jak: spożywanie posiłków, oglądanie książek, rysowanie itp. W czasie odbioru nauczyciel kieruje uwagę dzieci na najważniejsze momenty, wyjaśnia niezrozumiałe terminy, stosuje się do wskazówek prowadzącego program, natomiast dłuższy komentarz nauczyciela jest niewskazany.

     Ważne jest przygotowanie dzieci do uważnego oglądania wybranego programu. Po rozmowie nawiązującej dzieci uświadamiają sobie, że wielu szczegółów na dany temat nie znają. W ten sposób przystępują do odbioru programu z wyraźnym celem znalezienia odpowiedzi na nurtujące je pytania. Po obejrzeniu pozwalamy dzieciom na swobodne uwagi, wypowiadanie wrażeń, a następnie na przedstawienie własnych spostrzeżeń dotyczących rozwiązania szczegółowych problemów. Następnie zmierzamy do zebrania podanych w programie wiadomości, omówienia problemów poznawczych, wychowawczych i estetycznych. Potem następuje podsumowanie zdobytych wiadomości i sformułowanie odpowiedzi dotyczących głównego problemu wysuniętego na początku zajęć.

     Po programie dzieci będą odczuwać potrzebę wyjaśniania sobie nowych, ciekawych problemów poprzez inne formy ekspresji. Dzieci pragną bawić się, rysować, malować, lepić, konstruować. Oto przykłady zabaw i zajęć związanych z obejrzanym programem telewizyjnym:
  • rysunek dowolny, samorzutne wypowiedzi dziecka na temat treści pracy;
  • opowiadanie dzieci i demonstracja postaci występujących w programie;
  • zabawa tematyczna z wykorzystaniem rekwizytów, pomocy, strojów;
  • inscenizacja do fragmentu lub całości programu;
  • układanie dialogów i odgrywanie scenek z użyciem pacynek, kukiełek;
  • układanie i opowiadanie historyjki obrazkowej;
  • rysowanie, malowanie, wycinanie, lepienie postaci z programu lub ciekawej scenki;
  • wykonanie modeli zabawek przedstawionych w programie;
  • konstruowanie według pomysłu z teleprogramu;
  • konkurs polegający na rozpoznawaniu odtworzonej z taśmy magnetofonowej melodii, głosów z telewizyjnych bajek;
  • naśladowanie głosów, sposobu poruszania się postaci z telewizji;
  • śpiewanie telewizyjnych piosenek;
  • taniec przy muzyce z programu telewizyjnego itp.
     Nauczyciel ma do dyspozycji trzy możliwości wykorzystania telewizji w pracy przedszkola:
  • oglądanie programów telewizyjnych w przedszkolu;
  • nawiązanie do programów odbieranych przez dzieci w domu;
  • opracowywanie wybranych programów proponowanych do oglądania przez dzieci w domu.
     Należy pamiętać, że stosowanie programów telewizyjnych w pracy przedszkola nie wystarcza, aby zapewnić dobre warunki dla spontanicznej i kierowanej edukacji telewizyjnej dzieci w wieku przedszkolnym. Równolegle staramy się zachęcać rodziców, aby czuwali nad odbiorem telewizji w domu. Pomogą w tym poniższe rady:

DRODZY RODZICE!
  • Ograniczcie swoim dzieciom dostęp do telewizji. Dziecko powinno tyle czasu poświęcać na telewizję, na ile pozwala jego wiek i stopień rozwoju. 3- 5 - latki mogą oglądać krótkie programy, najlepiej tylko dobranocki, 6 - 9 - latki mogą oglądać telewizję do 45 minut, Ograniczając dzieciom dostęp do telewizji musimy zaproponować im coś w zamian. I tu jest klucz do sukcesu.... coś w zamian. I tu jest problem... co w zamian? Z telewizji wiele można przenieść do świata zabaw i własnych działań dziecka, czerpiącego z ekranu inspiracje , wzory i przykłady. Teatrzyk zrobiony z warzyw ( albo z innego tworzywa ) da dziecku twórczą satysfakcję, jakiej się rodzice nawet nie spodziewają. Rysowanie, malowanie, lepienie pozytywnych bohaterów ulubionych programów czy bajek - to rozwijanie zdolności manualnych, kształcenie twórczej wyobraźni.
  • Kontrolujcie co oglądają. Dziecko powinno oglądać programy przede wszystkim dla niego przeznaczone, zaczynając od dobranocek - poprzez łatwe programy, filmowe seriale dla dzieci, a w miarę rozwoju inne programy ( przyrodnicze, historyczne, geograficzne ). Wiek określa przydatność programów, ale także z wieku mogą wynikać zagrożenia dla młodziutkiego telewidza. Dlatego wspólnie z dzieckiem przestudiujmy program telewizyjny i zaplanujmy odpowiednie audycje.
  • Oglądajcie z dziećmi wspólnie i potem komentujcie, wyjaśniajcie, przedstawiajcie własny punkt widzenia. Dzieci lubią oglądać telewizję z rodzicami. Wykorzystajmy to, poświęćmy im swój czas. Oglądnijmy wspólnie, niektóre z zaplanowanych wcześniej programów. Można wtedy zadawać im pytania w rodzaju: “ Czy to ma sens?, Czy ludzie naprawdę tak postępują?, A czy powinni tak postępować?" .Dziecko jest istotą przede wszystkim naśladującą, chłonie całym sobą obrazy jakie przedstawia mu otoczenie i te obrazy będą stanowić fundament jego zdrowej lub niezdrowej postawy życiowej w przyszłości.
  • Spróbujcie w spokoju i życzliwości zjeść wspólny posiłek w domu przy wyłączonym odbiorniku telewizyjnym. Telewizja zawładnęła życiem nie tylko wielu dzieci, ale i ich rodziców. Jako integralna część życia rodzinnego, towarzyszy stale rodzicom i ich dzieciom w chwilach odpoczynku, relaksu, podczas zajęć domowych, potrafi podporządkować sobie rozkład zajęć w ciągu dnia, burząc niejednokrotnie jego strukturę. Łatwo zauważyć, że telewizor często znajduje się w najbardziej centralnym miejscu w domu, pokoju, co świadczy jaki jest dla nas ważny.
    • Czy włączamy go już rano lub zaraz po przyjściu z pracy ?
    • Czy oglądamy wszystko “ jak leci"?
    • Czy naszym ulubionym zajęciem jest pstrykanie pilotem?
    • Czy tłem dla naszego życia rodzinnego jest ścieżka dźwiękowa z TV a jeśli jej nie słyszymy to uważamy, że w domu jest głucho i jakoś nieswojo?
    • Czy oglądamy telewizję zamiast rozmawiać podczas wspólnych niedzielnych obiadów?
    Jeśli na te pytania odpowiemy sobie pozytywnie, to możemy być pewni, że przyczyniamy się do uzależnienia naszego dziecka od telewizora i trudno od niego wymagać aby oglądało go z umiarem. Codzienne wielogodzinne spędzanie czasu przed odbiornikiem telewizyjnym nie może pozostawać bez określonych skutków na jego odbiorców.
      Zagadnienia oddziaływania telewizji na dziecko, na jego rozwój psychiczny, emocjonalny, a nawet fizyczny, doczekało się wielu naukowych opracowań. We wszystkich odnajdujemy to samo stwierdzenie: telewizja jest niezmiernie ważnym środkiem oddziaływania na psychikę i emocje dziecka; jest jednym z bardzo ważnych czynników jego wychowania. Zetknięcie dziecka z programem telewizyjnym następuje bardzo wcześnie. Niektórzy nazywają nawet telewizor “ nianią idealną". Włączamy odbiornik kiedy musimy coś zrobić, porozmawiać ze spokojem. gdy przyjdą znajomi. Jest też środkiem zaradczym na takie rodzicielskie zmartwienia , jak brak apetytu, zły humor, płaczliwość, popularnym sposobem nagradzania lub karania. Jest też sposobem na nudę. Kiedy zapytamy dzieci, dlaczego tyle przesiadują przed telewizorem, odpowiedzą, że ....z nudów.

     O przeżyciach małego dziecka, wywołanych przez oglądane filmy możemy dowiedzieć się najczęściej drogą pośrednią, po pewnym czasie np. mają trudności w zasypianiu, w nocy budzą się przerażone, widzą w ciemności jakieś zjawy, zaczynają się jąkać, itp. Sygnałów tego rodzaju dociera do lekarzy i psychologów coraz więcej. Można więc przypuszczać, że telewizja jest jednym z ważnych czynników lękotwórczych, że może przyczynić się do kształtowana postaw lękowych, do zachwiania poczucia bezpieczeństwa itp.

     Dziecka nie wychowa nam maszyna nawet z najlepszym programem. Musi ono od małego czerpać żywe wzorce ze swojego otoczenia, od swoich najbliższych. Zacznijmy od dawania przykładu. Pokażmy, że i my potrafimy ograniczyć oglądanie telewizora, wybierając tylko programy dla nas interesujące. Rada bez przykładu jest dla dziecka bezwartościowa. Przykład bardziej zachęca, pokazuje, co się od niego żąda.

     Bogate i dobrze zaopatrzone na przyszłość będą te dzieci, którym kochający rodzice nie żałują troski, a nie te, którym rodzice pozwalają na wszystko czego zapragną, lecz nie ofiarują im swojego czasu, uwagi i ciepłej więzi rodzinnej, czyli wartości stanowiących podstawę wychowania.

Pamiętajmy, że czas na wychowanie dziecka jest bardzo krótki!

BIBLIOGRAFIA:
  • I. Samborska "Przedszkolak i bajki telewizyjne" w "Wychowanie w Przedszkolu" maj 2003
  • I. Samborska " O języku bajek w telewizji" w "Wychowanie w Przedszkolu" grudzień 1999
  • M. Sitarczyk, M. Łukasik "Reklama i dziecko" w "Wychowanie w Przedszkolu" październik 2005
  • M. Szkop "Jak przygotować dzieci do odbioru programów telewizyjnych" w "Wychowanie w Przedszkolu" styczeń 1999
  • A. Skorupka "Telewizja a wychowanie dziecka" publikacja w internecie

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie