Chciałabym zaprezentować fragmenty naszej Kroniki Przedszkolnej, która juz od ....-nastu lat pisana jest ... wierszem.Prezentowane wierszyki pochodzą z zapisów kronikarskich z lat 1990-2003 i są związanw z wydarzeniami w naszej placówce, czyli w Samorządowym Przedszkolu Nr 5 W Tomaszowie Lubelskim. Oto Część I.
Andrzejki, 31 Listopad 1990
Nie czekajmy do pierwszego – zróbmy wszystkie coś śmiesznego – zanuciła sobie Ela.
– Ale co? – spytała zaskoczona reszta pedagogicznego grona.
– Jak to co? O jejku, jejku – zróbmy sobie po „Andrzejku” a potem po „Mikołajku”
– To pomysły niedorzeczne, to dla dzieci niebezpieczne – zaprotestowały panie,
a ta jak nie tupnie na nie:
– A kto mówi, że dla dzieci? – Same to zrobimy przecież...
Ma „derekcja” – klucz i świeczkę – przelejemy przez dziureczkę.
Niech po wodzie się rozniesie,
to co NOWY ROK przyniesie.
Dobry pomysł – ani słowa, powiedziały wszystkie panie,
Jest u Eli – tęga głowa, będzie wielkie – woskowanie...
Pierwsza Lucia Aniołowa –
do roboty się zabrała.
Leje woskiem do dziureczki...
no i ... skrzata wnet ujrzała...
Co za dziwy... skrzat jak żywy.
Martwi się więc Aniołowa –
aż ją rozbolała głowa...
Mam już cztery aniołeczki
– po com lała do dziureczki...
Druga zaś Edytka Działa
wosku przez dziurkę nalała...
że też wnet dzidziusia w beciku ujrzała.
Śmieją się więc panie: tu skrzacik, tam becik...
będzie na Moniuszki coraz więcej dzieci.
Dalej Ela Byra wosk leje po wodzie,
patrzy – no i wyszedł kot na samochodzie.
Tu zaczęło się pań wydziwianie:
chyba nasza Ela – mandacik dostanie...
Ela sobie oczkiem na nas wszystkie zerka...
wzdycha: – No dobrze, że chociaż nie ERKA...
Elunia Kawszyniec – jak zaczęła lać,
to – Boże drogi –
Wyszła z wosku głowa kozła
co ma krzywe rogi.
– Koziołek–Matołek ! – Krzyczą wszystkie panie...
– Tylko nie Matołek – sarka Ela na nie.
Bożenka Terlecka porządnie polała,
Powoli, powoli – ręka jej nie drżała.
I na szczęście – wnet słonia ujrzała...
Z kłami i uszami – słoń jak malowanie...
Tylko patrzeć moi mili, jak mu trąba... stanie...
Teraz ja poleję ! – Krzyczy gromko Władzia.
Patrzą na miednicę wszystkie dookoła,
co to zaraz wyjdzie – to chata... na wodzie.
Cieszy się nam Władzia i wyjmuje stówę.
To nic, że na wodzie – stawiam dziś... parapetówę.
Teraz kolej na Tereskę. Ta namyśla się troszeczkę:
„Czy ta dziurka nie za mała, przez którą wosk będę lała ?”
Leje, leje wosk Tereska i co widzi ? Orzeł, reszka...
– Oj pieniądze by się zdały, bo wydatek mam niemały...
Wosk przez dziurkę leje Grażka,
patrzy. – Co to ? Niby flaszka ?
Zaraz wypić by też chciała...
cały rok na to czekała.
Które wróżby swej nie znają ???
Może Danka, może Maja?
Leją wosk na obie rączki – patrzą ...
dwie papużki – nierozłączki.
Kiedy już każda woskiem polała,
to nam się na końcu „derekcja” – została.
Niech i jej się po wodzie rozniesie
i kluczyk z dziurką szczęście przyniesie.
No i rozniosło się w lot –
Tu Kanada, tam samolot...
Grono podniosło lament niewąski.
– Gdzie to chce lecieć???
w Radzieckie Związki ??
Do Papuasów? Wielkich Brytanów?
Czy też do Zjednoczonych Stanów??
Na to „derekcja” – Sza... miłe panie...
Me serce zawsze z Wami zostanie...
A oto nasz dzień w przedszkolu... 16 październik 1991
Mama prosi Asię wdzięcznie:
„Asiu, grzeczna bądź koniecznie”.
Leje woda się w łazience,
czterolatki myją ręce.
Zaczynamy jeść śniadanie
podane przez panią Anię.
Pani Ela nam się zwierza: „Dziś będziemy lepić jeża”.
Każdy w rękach glinę gniecie,
będą jeże, jak już wiecie.
Mówi Paweł:
– Mój jest rzadki.
Mówi Kuba:
– A mój gładki.
A Małgosia myśli sobie:
– „Ja najładniejszego zrobię”.
Już skończone nasze jeże.
Gosia jeże w dłonie bierze
i je stawia na półeczkę:
„Odpocznijcie tu troszeczkę”.
Po zajęciach i wy, i my
na plac zabaw wychodzimy.
Pani Ela fiki-miki już zapina nam guziki.
W szatni tłok jest o tej porze,
bo lubimy być na dworze.
Na podwórku jak te kawki
„oblepiamy” wręcz huśtawki.
Podwieczorek!
Mus jabłkowy!
Każdy je, bo chce być zdrowy
(zresztą bardzo go lubimy).
Potem troszkę się bawimy,
by znów na słoneczne „Hola!”
wrócić rano do przedszkola.
Telegram 13 czerwiec 1992
Babcie, dzieci, mamy, taty,
zapraszają „Leśne Skrzaty”.
Przyjdźcie – jeśli macie chęć
do Przedszkola nr 5
13 czerwcowego, sobotniego dnia
zapraszamy o 14 00 .
Będzie bal, że ha, ha !!!
Grono pedagogiczne
wraz z rodzicami
Takiej oto treści telegram
zapraszał gości.
Mikołaj w przedszkolu 27 listopad 1992
Pani Grazia z Panią Mają
dziś spotkały Mikołaja,
który człapał: człapu – człap,
więc go za kapotę cap.
– Mikołaju ! Jak ci leci ?
– Czy masz coś dla naszych dzieci ?
– A czy grzeczne są te dzieci ?
Na to panie:
– No, obleci.
– Więc uchylę swego wora,
skoro na prezenty pora.
Stąd się wzięło nam VIDEO, nakręcane lale dwie,
Tiki-Tiki, Myszka Mickey i prezentów innych moc.
Dziękujemy Mikołaju. Niech Ci miło płynie czas.
Za rok znów będziemy grzeczne,
wtedy znów odwiedzisz nas.
Telegram 25 luty 1993
Na przedszkolnym płocie wrona wronie kracze:
– Popatrz kumo ! Kulig jedzie. Chyba się rozpłaczę.
To z przedszkolakami cały kulig jedzie:
dzieci w saniach, panie z tyłu,
a konik na przedzie.
Za saniami jadą doczepiane sanki.
Ale frajda dla dzieciaków:
Łukasza i Anki.
Jedzie sobie kulig, jedzie ulicami,
A na sankach panie z dziećmi machają rękami.
Jechaliśmy leśną drogą i nie było nikogo,
kto nie patrzyłby zdumiony
na ten kulig nasz szalony.
Za kuligiem biegnie Michał:
– Będę panie z sanek spychał.
Nie minęło czasu wiele.
Przewrócili panią Elę.
Potem pan woźnica wymyślił rozrywkę:
– Kto odważny ? Które z dzieci chce jeździć na siwku ?
I oto już konno jadą nasze dzieci,
a obstawę mają taką, że żadne nie zleci.
Wraca do przedszkola
już nasza gromadka.
Kiedyż nam się znowu trafi
taka gratka?
Koniec roku
Dzisiaj jak wieść niesie
koniec przedszkolnego roku.
Zbierzmy się ostatni raz,
już przedszkole żegnać czas !
Bawił się tu każdy z nas,
każdy miło spędzał czas.
Każdy kochał swoją panią,
wszyscy będą tęsknić za nią.
Usiedli konferansjerzy
przy stoliku, jak należy.
Patrzą na nich dzieci, panie,
zaczęło się pożegnanie !
Zasiadł Kuba i z KRONIKI
czytał takie „fiki-miki”.
Rok I pobytu naszego w przedszkolu:
Siedzimy tu sami bez taty, bez mamy
w przerwach między łzami,
słuchamy, co nam śpiewa
jakaś obca pani.
Jesteśmy 3-latki,
mamy mokre gatki.
Jest nas tu bez liku,
dlatego nie wszyscy zdążyli na siku.
Rok II naszego pobytu w przedszkolu:
Już jesteśmy 4-latki,
mamy względnie suche gatki.
Chodzą wśród nas słuchy,
że za ścianą „ryczą”
jakieś nowe maluchy.
Rok III naszego pobytu w przedszkolu:
Pięciolatki z nas cacane,
buzie mamy roześmiane,
co i jak, z kim i gdzie
każdy pięciolatek wie
( a co, może nie ?).
Rok IV naszego pobytu w przedszkolu:
Nie chce nam się iść do szkoły,
bo tam żywot niewesoły.
Podwieczorków ani, ani,
ani naszej starej pani.
W brzuchach nam już burczy
od tych pożegnalnych skurczy.
Wskakujemy więc w pieluchy
i wracamy do przedszkola,
jako nowe WIĘKSZE MALUCHY !
Potem stojąc w dużym kole,
pożegnaliśmy przedszkole
tańcem i piosenką.
Elzbieta Kawszyniec Samorządowe Przedszkole Nr 5
w Tomaszowie Lubelskim.
