Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Współoddziaływanie autodetekcji i humanizacji

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 4029 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Współczesna szkoła stoi wobec konieczności wprowadzenia w niej istotnych przemian. Z myślą o tym, aby mogła sprostać wyzwaniom teraźniejszości i przyszłości, powinna być przekształcona i stać się podstawowym instrumentem zmiany w modelach myślenia, jak też działania jednostki rozumianej jako byt indywidualny i społeczny. Szkoła jako organizacja powinna przeobrazić się w szkołę wychowującą, będącą także autonomicznym podmiotem zdolnym do samoregulacji. Postulaty te są bardzo istotne w perspektywie obecnych przemian społecznych i tempa życia cechującego większość polskich rodzin, kiedy to „byt określa świadomość” i najpierw trzeba myśleć o tym, aby „mieć”, żeby później „być”.

     Dotyczy to również kształcenia i wychowania fizycznego dzieci i młodzieży. Dzieje się tak, ponieważ, jak zauważa H. Grabowski nawet najbardziej wyszukane środki edukacji (tzn. metody, formy organizacyjne, urządzenia i sprzęt) nie gwarantują od razu nadążania za postępem w danej dziedzinie. Postęp ten, rozumiany jako dostosowanie zadań doraźnych danego procesu do wymagań przyszłości z jednoczesnym wykorzystaniem doświadczeń wyniesionych z przeszłości, jest zarazem oznaką nowoczesności. Dla M. Demela nowoczesność ta powinna współgrać z następującymi trendami rozwojowymi oświaty kryjącymi się pod hasłami (postulatami):

  • edukacji permanentnej,
  • prospekcji,
  • autoedukacji,
  • intelektualizacji,
  • humanizacji,
  • indywidualizacji.
      W związku z powyższym, bez względu na aktualną politykę edukacyjną i stan prawno-ustrojowy systemu szkolnego, obiektywne przemiany dzisiejszego świata nie pozostawiają żadnej szkoły na uboczu. Logiczną konsekwencją tego faktu jest to, że trzeba po prostu być przygotowanym na ich zrozumienie i sprostanie pojawiającym się wyzwaniom. Praktyka edukacyjno – wychowawcza uświadamia nam bowiem ciągle, iż to co w systemie oświaty nowe i twórcze, co bierze się z tempa rozwoju współczesności, jest w pierwszej kolejności adresowane bezpośrednio do wszystkich placówek szkolnych, do wszystkich nauczycieli i pedagogów.

     Jak dodaje trafnie H. Grabowski pogłębiający się wraz z postępem cywilizacji deficyt obciążenia roboczego układu ruchu oraz wzrost zakresu czasu wolnego podnoszą znaczenie poruszanego tutaj problemu do rangi jednego z istotnych czynników wyznaczających kierunek dalszej biologicznej i społecznej egzystencji człowieka. Jeżeli chodzi o zagadnienie autoedukacji, to z kolei M. Demel pisze, iż: „Należy oczyścić wychowanie fizyczne z pierwiastków tresury, podnieść ucznia do rangi czynnego podmiotu, postawić go w roli współtwórcy własnego rozwoju, przesuwając akcent na samowychowanie (autoedukację) i zastępując sukcesywnie kontrolę – samokontrolą, ocenę – samooceną”. Autoedukację możemy uznać więc za wyższą formę pracy dydaktyczno-wychowawczej, mającą na celu przygotowanie jednostki do przyjęcia na siebie odpowiedzialności za dalszy rozwój, po wygaśnięciu stosunku wychowawczego. Samokształcenie i samowychowanie fizyczne służy nie tylko przygotowaniu do roli współtwórcy własnego rozwoju fizycznego, motorycznego i zdrowia w przyszłości, lecz dodatkowo „sprzyja realizacji aktualnych potrzeb ruchowych dziecka, których żadna realna liczba (...) zajęć obowiązkowych nie jest w stanie całkowicie zaspokoić”.

     Pamiętajmy przy tym, iż rola nauczyciela wychowania fizycznego, podobnie jak inne role zawodowe, to według S. Kowalskiego – system norm i wzorów zachowań społecznie utrwalonych, tzn. takich, które przypisywane są nauczycielowi przez ogół członków grupy a przyswajanych sobie przez kandydata na nauczyciela w procesie uspołecznienia przez uczestnictwo w życiu społecznym i planowe kształcenie. Współczesne społeczeństwo narzuca nauczycielowi wiele różnorodnych funkcji i zadań dalece wykraczających poza tradycyjny zakres obowiązków dydaktyczno-wychowawczych, wiele funkcji społecznych wychodzących poza teren szkoły.

     Nie wszyscy nauczyciele w pełni identyfikują się z tymi zasadami. Stąd w dzisiejszych warunkach obserwuje się rosnącą rozbieżność między oczekiwaniami a rzeczywistą rolą społeczną. Teoria ról w odniesieniu do nauczyciela głosi, że na jego zawód składa się szereg ról ujętych w rozmaite kategorie.

     Nauczyciel nie może być tylko „maszyną do dyktowania lekcji”, musi też być dla swych uczniów kimś w rodzaju „mistrza”, a to pociąga za sobą wymóg dysponowania predyspozycjami z dziedziny szeroko rozumianej humanistyki. Jest o tyle istotne, gdyż wdrażanie do autoedukacji wymaga upodmiotowienia wychowanka, a zarazem wyposażenie go w określone wiadomości i umiejętności dotyczące metod pracy nad sobą oraz samokontroli jej efektów. „Upodmiotowienie wychowanka wiąże się z humanizacją tego procesu, a przekazywanie wiedzy i umiejętności wymaga jego intelektualizacji”. Jak już zasygnalizowano humanizacja wychowania fizycznego polega na „uczłowieczeniu ciała”, dostosowania go do norm społecznych. W opinii M. Demela ciało bowiem i zdrowie człowieka, nie przestając być kategoriami biologicznymi, są równocześnie kategoriami społecznymi, są uwikłane w skomplikowany układ wartości kulturowych, a nawet ekonomicznych. W kulturze fizycznej przełamują się „dwie natury człowieka”: potrzeby biologiczne występują w kostiumach kulturowych i odwrotnie. Zaniedbanie aspektu humanistycznego mści się na wychowaniu fizycznym, „stwarzając wokół niego atmosferę niechęci i lekceważenia”.

      Humanizacja łączy się więc z szeroko rozumianą intelektualizacją (w sensie oddziaływania na samoświadomość potrzeb i możliwości własnego ciała). Postulat ten, w obrębie kształcenia i wychowania fizycznego, oznacza poszanowanie prawa ucznia do:
  • świadomego udziału w procesie pedagogicznej ingerencji w przebieg jego biologicznego rozwoju;
  • współuczestnictwa w programowaniu tego procesu;
  • współodpowiedzialności za jego rezultaty.
       Zgodnie z tezą wyartykułowaną przez B. Suchodolskiego, że „(...) ciało ludzkie nie przestając być kategorią biologiczną jest równocześnie kategorią społeczną”, humanizacja oznacza również, że prawa biologicznego rozwoju nie mogą być wyznacznikiem celów kształcenia i wychowania fizycznego, a jedynie instrumentem ich racjonalnej realizacji, w dostosowaniu do norm społecznych, „w ramach akceptowanego przez jednostkę systemu wartości”.

LITERATURA:
  1. Demel M. Szkice krytyczne o kulturze fizycznej. Warszawa 1973. „Sport i Turystyka”.
  2. Grabowski H. Teoria fizycznej edukacji. Warszawa 1997. WSiP.
  3. Kowalski S. Socjologia wychowania w zarysie. Warszawa 1979. PWN.
Opracował: Krzysztof Sadło
Nauczyciel wychowania fizycznego
Krasnystaw 10. 01. 2007r.

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie