Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Autorytet rodziców i nauczyciela w sukcesie wychowawczym

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 3205 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Wpływ jaki wywiera rodzina na dziecko jest najwcześniejszy i cechuje go znaczna trwałość. Rodzina jest potrzebna człowiekowi zawsze – nie istnieje po to, by tylko wychować i doprowadzić do samodzielności. Jest po to, by dać człowiekowi najtrwalszą i największą z możliwości zaspokajania jego odwiecznych potrzeb: bezpieczeństwa i miłości – bez względu czy będzie to człowiek dorosły czy maluch stawiający pierwsze kroki. Rodzaj autorytetu zdecyduje, jak trwałą będzie więź łącząca dzieci z rodzicami.
W młodszym wieku szkolnym każdego dziecka znaczącą rolę odgrywa również autorytet nauczyciela. Jeżeli nauczyciel okaże się wysokim autorytetem moralnym, potrafi stworzyć nić porozumienia z uczniem, posiada zdolność empatii i zapewnia uczniom poczucie bezpieczeństwa to z łatwością zauważy efekt pracy wychowawczej.

 Doniosła rola rodziny i szkoły w procesie wychowania wynika z faktu, iż stanowią one dwa podstawowe środowiska wychowawcze, liczące się w sposób istotny w życiu dzieci i młodzieży.

     Zręby wychowania zakłada rodzina. Rodzice bowiem dzięki utrzymywaniu określonych relacji z dzieckiem (np. poprzez akceptację, obojętność lub odrzucenie) stosowanym przez siebie metodom i wymaganiom kształtują u dzieci taki, a nie inny stosunek, do siebie, do bliskich i do pracy. Nie zawsze przebieg procesu wychowania w rodzinie jest prawidłowy. Dlatego konieczne stają się częste kontakty nauczyciela z rodzicami w celu lepszego poznania i podnoszenia ich kultury pedagogicznej rozumianej jako zdolność do reagowania w sytuacjach wychowawczych zgodnie z potrzebami dziecka. A więc takie oddziaływanie na rodziców, które będzie miało na względzie przede wszystkim dobro dziecka. Na nic się zdają wszelkie materialne wyrazy uczuć rodzicielskich, jeżeli nie są oni pierwszymi, najwierniejszymi, mądrymi i wymagającymi przyjaciółmi. Z tej przyjaźni wynika tak potrzebny autorytet, prawdziwy autorytet; owa przyjaźń pozwala na przyjmowanie od rodziców wartości moralnych, służy dążeniu do wzbogacania własnej osobowości. Parafrazując włoskie przysłowie można powiedzieć, że tylko ten ma dobry cień, kto się opiera o dobre drzewo. Drzewem z którego człowiek wyrasta, jest jego dom.

     Podobnie jak w środowisku rodzinnym, tak i we współpracy rodziny i szkoły obowiązywać powinien jednolity, zasadniczo uzgodniony kierunek pracy wychowawczej. Nie trzeba przekonywać, że autorytety szkoły i domu rodzinnego powinny iść w parze aby to, co wpaja szkoła, popierał i rozbudowywał dom, zaś to, co pozytywnego buduje dom – podtrzymywała szkoła.

     Nauczyciel powinien ciągle pamiętać, że bliskie i promujące rozwój dziecka stosunki z rodzicami mają niezwykle ważne znaczenie dla jego funkcjonowania w pozarodzinnych układach społecznych. Wiedza o pożądanych i niepożądanych postawach rodzicielskich ułatwia nauczycielom czynności diagnostyczne, a także wyznacza kierunek oddziaływania na rodziców. Przesłanką współpracy nauczyciela z rodzicami powinno być podtrzymywanie i wzmacnianie pożądanego sposobu ustosunkowania się rodziców do dziecka oraz dążenie do wyeliminowania oddziaływań nauczycieli opartych na zakazywaniu i krytykowaniu postaw niekorzystnych matek i ojców.

     Często rodzice oczekują, a nawet aktywnie poszukują pomocy w prawidłowym rozwiązywaniu napotkanych trudności wychowawczych albo też pragną podnieść swoje kwalifikacje wychowawcze, gdyż chcą odnosić sukcesy wychowując dzieci. W takim przypadku osobą wspomagającą rodziców jest najczęściej nauczyciel, który współuczestniczy w kierowaniu wielostronnym rozwojem ucznia. Specyfika procesu wychowania obliguje rodziców do samodzielnego analizowania konkretnych sytuacji i szukania własnych sposobów rozwiązywania trudności wychowawczych. W tych trudnych zadaniach nauczyciel powinien umieć i chcieć pomóc rodzicom.

     Wydaje się, że warto rozważyć, w jakim stopniu mogą być wykorzystane przez nauczycieli i rodziców sugestie i propozycje T. Gordona dotyczące stosunków i interakcji międzyosobowych w rodzinie. Autor proponuje rozwiązywanie konfliktów metodą bez porażek. Nie stosuje się w tej metodzie władzy wychowawczej, żadna ze stron nie jest zwycięzcą ani pokonanym. Polega ona na opanowaniu konfliktu przez dwustronną umowę co do ostatecznego rozwiązania.

     Wiedza i umiejętności nauczyciela powinny wspomagać prawidłowy rozwój dziecka w rodzinie dbając przede wszystkim o to, aby nie zaprzepaścić jego naturalnych możliwości rozwojowych. Oprócz nauczyciela wspomagającego swoją wiedzą funkcjonowanie rodziny należy także dostrzegać nauczyciela jako partnera rodziców, akceptującego ich jako możliwych doradców, ekspertów, których wiedzę można wykorzystać w procesie dydaktyczno – wychowawczym, którzy uczą się i rozwijają wraz z własnymi dziećmi. Rodzice powinni kontrolować i wspomagać pracę szkoły, współdecydować o jej sprawach, nie bać się krytykować i inicjować korzystnych zmian w szkole własnych dzieci oraz brać udział w przygotowaniu niektórych zajęć dzięki czemu mogłyby one stać się bardziej atrakcyjne i interesujące. Charakterystyczne dla współpracy powinny być kontakty nieformalne między nauczycielami i rodzicami będące moralnym i psychicznym wsparciem przy zsynchronizowanym zaspokajaniu potrzeb uczniów.

     Wzajemne interakcje nauczycieli i uczniów oraz ich rodziców powinny być oparte na zasadzie prawdziwego partnerstwa, poszanowania i podmiotowości, gdyż wszyscy dążą do wspólnego celu, którym jest dobro dziecka. Wzajemne zrozumienie, takt, rada – to platforma, na podstawie której współdziałanie rodziców i nauczycieli jest warunkiem koniecznym dla realizacji tak trudnych przecież zadań. Rodzice i nauczyciele powinni zrozumieć, że dziecko nie jest przedmiotem dającym się urabiać według woli i planu wychowawców. Ono ma swoje niepowtarzalne osobiste życie wewnętrzne: odczuwa, pragnie, niepokoi się, wierzy, ufa – nie jest nastawione na to, by jedynie reagować na nasze wymagania. Każde dziecko jest inne i nie można wymagać, aby było akurat takie, jakiego pragniemy. Nie można go urabiać na swój własny wzór i wciąż żądać wdzięczności za to, że je kochamy i dajemy wszystko na co nas stać. Pozwólmy, aby było sobą, bo jeśli odczuwa, że w klasie jest numerem, a w domu przedmiotem będzie zahamowane i nie rozwinie własnych indywidualnych możliwości.

     Tylko zintegrowany i skoordynowany proces działalności wychowawczej, swoista wspólnota wychowawcza obu podstawowych ogniw pedagogicznych (domu i szkoły) może zapewnić sukces wychowawczy.

BIBLIOGRAFIA
  • Gordon T: Wychowanie bez porażek w praktyce, PAX, Warszawa 1995
  • Izdebska H: Szczęście dziecka, IWZZ, Warszawa 1998
  • Sobocki M: Współdziałanie nauczycieli i uczniów w procesie wychowania, NK, Warszawa 1985
  • Włodarski Z: Człowiek jako wychowawca i nauczyciel, WSiP, Warszawa 1992
  • Zaborowski Z: Rodzina jako grupa społeczno – wychowawcza, NK, Warszawa 1969
  • Ziemska M: Rodzina i dziecko, PWN, Warszawa 1980
Opracowała: Wanda Smyl
nauczycielka kształcenia zintegrowanego

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie