www.szkolnictwo.pl

Autorski scenariusz widowiska słowno-muzycznego lub - jak kto woli - musicalu przygotowany z okazji XL-lecia Schroniska dla Nieletnich w Stawiszynie. Rzecz dzieje się w Stawishin City, którym rządzi Szeryf. Szeryf ma Córkę i kowbojów do pomocy. Źli Indianie siedzą zamknięci w rezerwacie.

Dawno temu na Dzikim Zachodzie
Muzyka – rytmiczne szybkie country
scena 1.
Po prawej miasto, po lewej rezerwat. W oddali pustynia, kaktusy, skały. Bystry Jeleń ucieka z rezerwatu. Przy wjeździe do Stawishin City, gdzie jest tablica z nazwą miasta i napisem: 89 mieszkańców + 39 Indian, dopisuje [-1] i znika.

scena 2.
Kowboj I (wbiega)
Szeryfie! Szeryfie!
Szeryf (wychodzi zaspany z drugiej strony)
Kowboj I
Szeryf
Chłopaki! Siodłać konie! (wybiega)

scena 3.
Córko!...
Tato!... (Podbiegają i padają sobie w objęcia. Przyglądają się sobie.)
Ale wyrosłaś!
Nie widziałeś mnie 5 lat.

scena 4.
(Słychać hałas. Powracają kowboje z udanego pościgu za zbiegiem z rezerwatu. Prowadzą go ze związanymi sznurem rękoma i z lassem na szyi. Śpiewają Kowboj to supergość - . W trakcie popychają go, później wpędzają do rezerwatu.)

[mel. Tyle złamanych serc - Gang Marcela]

prerii toń, słońca blask
whisky łyk, kurzu smak
twarde życie tutaj toczy się
gorzki bywa chleb

lecz kowboj to supergość
bratem mu zawsze colt
Indianom daje w kość
bo wciąż Zachód to Dziki ląd

rączy koń, ostróg brzęk
strachu brak, lasso jest
szybszym trzeba być od wiatru tu
a jak nie – no to grób

lecz kowboj to supergość
bratem mu zawsze colt
Indianom daje w kość
bo wciąż Zachód to Dziki ląd

scena 5.
(Kowboje otrzepują się z kurzu.)
Szeryf (poklepuje ich po plecach)
Dobra robota, chłopaki!
Daliśmy mu w kość.
Daleko nie uciekł.
Ma, czego chciał! (Nagle spostrzega Córkę. Zdejmuje kapelusz i kłania się.)
Panowie, przedstawiam wam moją córkę. (Córka dyga.)Właśnie wróciła ze stolicy, gdzie studiowała. (Kowboje dłuższą chwilę stoją z opuszczonymi szczękami bez słowa, przełykają ślinę. Szeryf zaczyna machać rękoma.) No dobra. Wracać do roboty. (Rozchodzą się. Zostaje tylko Córka. Siada na walizce w kącie i myśli.)

scena 6.
(Pojawia się Bystry Jeleń. Na rękach ma resztki po rozciętym sznurze. Nie widzi Córki. Klęcząc śpiewa Mówił stary szaman).

[mel. WHISKY - Dżem]

mówił stary szaman, że świat nie był zły
Manitou nas stworzył, byśmy mogli wolni żyć
preria, rzeki, góry pełne zwierząt, ryb
śpiewających pięknie ptaków
żadnych granic ani rezerwatów – mówił mi
szaman mówił mi

przyszły blade twarze, z nimi ogień, śmierć
zabrali nam ziemię, niebo wzięli też
w rezerwacie tu zamknęli, plemię Lepkich Rąk
w zniewoleniu nas trzymają – dalej tak nie można żyć
tak nie można żyć

wietrze, wolny wietrze, ukołysz mój żal
umrzeć przyjdzie, kiedy umiera mój kraj
wietrze, nieś przez prerię mój ostatni płacz
przed śmiercią choć przez chwilę chciałbym wolnym być
chciałbym wolnym być

chciałbym wolnym być

(Odchodzi. Córka za nim patrzy.)

scena 7.
Chodź, dziecko, odpoczniesz po podróży.
Ojcze, dlaczego wy krzywdzicie innych? (Szeryf robi głupią minę, jest zaskoczony.) Widziałam, jak ten młody Indianin cierpi. (Szeryf odwraca się.) Jak można ludzi więzić w rezerwacie?! (Szeryf zatyka uszy. Chodzi dookoła.) To wbrew prawom człowieka!!!
Szeryf (dębieje, po chwili podchodzi do telefonu)
Dajcie mi tu Johny’ego Plusa z wierszykiem.(Siada i bębni palcami po stole.)

scena 8.

Gdy Lepkich Rąk plemię
miało tę ziemię,
własności nie znało,
co chciało, brało.

Portfele i kury,
od bielizny sznury,
buty, telefony,
łańcuszki, balony.

Za miedzę wchodzili,
nam krowy doili.
Nasze mleko pili
- Indianie niemili.

Więc plemię Lepkich Rąk
mus był gonić stąd.
Kowboje przybyli,
porządek zrobili. (wychodzi)

scena 9.
I po co tyle krzyku?
Nie, ojcze. Zabraliście im wszystko.
Młoda jeszcze jesteś i głupia! Dorośniesz, zrozumiesz!
Córka
Nie, ojcze. Ja się na to nie mogę zgodzić! To podłość!! Jak możesz na coś takiego pozwalać?! Ty, szeryf! (Śpiewają Wybacz mi, ojcze.)

[mel. W DROGĘ - Czerwone Gitary]

cicho! – wybacz mi, ojcze
cicho! – mam sporo lat
zrobię, co będę mogła
dla nich

cicho! – to też są ludzie
mają czerwoną krew
jeśli im nie pomożesz
zginą!

uczyłeś mnie przez tyle lat
że ludzie równi są i świat
też dobry dla tych ludzi jest
Indianin to przecież nie jest pies!

córko! – ojcze, nie mogę...
córko! - ... zostawić ich!
córko! – do Lepkich Rąk
pójdę!

uczyłeś mnie przez tyle lat
że ludzie równi są i świat
też dobry dla tych ludzi jest
Indianin to przecież nie jest pies!
(Córka odchodzi w kierunku rezerwatu.)

scena 10.
Szeryf (macha ręką)
A idź! (chodzi)Czego ich tam teraz uczą na tych uniwersytetach? Dobrze, że tu u nas wszystko zostało po staremu. (Gwiżdże Czterdzieści lat minęło.) Ach, ta dzisiejsza młodzież...
(Śpiewa Stawishin City. )

[mel. TRZECIA MIŁOŚĆ.- Czerwone Gitary]

spokój jest, preria lśni w blasku gwiazd
ciężki dzień kończy się, czas iść spać
rezerwat śpi też, bardzo dobre to
Indianie dostali dzisiaj w kość

szeryfa życie jest trudne tak
kowboje mogą też dać się w znak
ale żalu nic z tylu moich dni
com je dał resocjalizacji

Stawishin City ma czterdzieści lat
resocjalizacji czterdzieści lat
z czerwonych Lepkich Rąk zrywamy klej
Indianin każdy ma być o’key

nie jestem młody już, wysoki
kapelusz przykrywa włosy trzy
jednak w duszy gra ciągle nuta ta
służyć tak, jak chce nasz wielki brat

szeryfem zostałem – tak chciał los
szeryf to w końcu jest jakiś boss
moja gwiazda lśni już od wielu dni
ku chwale resocjalizacji

Stawishin City ma czterdzieści lat
resocjalizacji czterdzieści lat
z czerwonych Lepkich Rąk zrywamy klej
Indianin każdy ma być o’key
(Wychodzi.)

scena 11.
(Indianie siedzą przy ognisku. Milczą zadumani. Z rąk do rąk wędruje fajka pokoju. Zbliża się Córka Szeryfa.)
Tańczący z Pochwałami (zauważa ją)
O! Idzie jakaś biała squo! (Wszyscy odwracają się w jej stronę.)
Córka
Dzień dobry. Jestem córką szeryfa. (Wszyscy podrywają się na równe nogi.) Rozumiem waszą niedolę. Przyszłam, żeby wam pomóc. ...Jestem sama.
Wódz (ręką uspokaja Indian.)
Jest naszym gościem. Choć to tylko squo, pozwólmy jej mówić.
Córka
Nauczono mnie, że wszyscy ludzie są równi. Wiem, że dzieje wam się krzywda. (Do Bystrego Jelenia) Słyszałam twoją pieśń o wolności. Wiem, że kowboje nie powinni was tu trzymać.
Narwany Piżmak
Zamknęli nas!
Tańczący z Pochwałami
Nie pozwalają pić kawy!
Narwany Piżmak
Herbatę dają rozcieńczoną!
Palić możemy tylko w palarni!
Narwany Piżmak
Tylko 8 razy dziennie!
Narwany Piżmak
I czytać lektury!
Tańczący z Pochwałami
Czytają nasze listy!
Córka (zdziwiona)
Umiecie pisać?
Narwany Piżmak
Mamy swój tajny alfabet.
My umieć pisać! My napisać list do Wielki Biały Ojciec o swoja wielka krzywda.
Córka
Pokażcie ten list. (Indianie patrzą po sobie. Wódz przytakuje i daje znak ręką. Bystry Jeleń wyciąga zwój skóry zapisany piktogramami. Podaje Wodzowi. Wódz podaje Córce. Córka patrzy i pokazuje publiczności.) Wielki Biały Ojciec tego nie odczyta.
Nie?
Córka
Nie.
Nie?!
Córka
Nie.
Nie?! To co my zrobić?
Córka
Przeczytaj, Wodzu, co narysowaliście, to znaczy, co napisaliście, a ja to przetłumaczę na język Bladych Twarzy. I napiszę.
Córka
Papier zawsze noszę przy sobie. (Wyciąga kartkę.) Tak na wszelki wypadek. Przydałoby się tylko pióro (wyrywa pióro z pióropusza Wodza) i jakiś atrament...
Może być czerwony?
Córka
Wolałabym niebieski...
Sprowadzić Niebieskiego Ptaka.
Tańczący z Pochwałami (wychodzi, po chwili wraca niosąc kałamarz)
Niebieski Ptak już spać, ale ja uskrobać trochę atramentu. (Podstawia Córce. Ta macza pióro w kałamarzu i czeka na słowa Wodza.)
Córka
Słusznie... rzekłeś. Ale pozwól, że ja to przetłumaczę. (Tańczący z Pochwałami podstawia plecy, Córka pisze i mówi.) Szanowny Panie Prezydencie, Cieszę się , że Pan, wielki człowiek, może czytać te słowa. Piszę w imieniu plemienia Lepkich Rąk. Prosimy o udzielenie nam wiecznej przepustki. Mieszkaliśmy na Zachodzie nad Rzeką Marzeń. Od 40 lat przebywamy w rezerwacie pod Stawishin City. Jesteśmy już w pełni zresocjalizowani, szanujemy prawo własności, cieszymy się zaufaniem Szeryfa, nie sprawiamy kłopotów wychowawczych. (Indianie patrzą zdziwieni po sobie.) Nadmieniam, że do tej pory nie korzystaliśmy z żadnej formy urlopowania. Z wyrazami szacunku Błyszczący Wytrych, Wódz, podpis nieczytelny... (Indianie patrzą zdziwieni na Wodza. Wódz przytakuje i podpisuje pismo.)
Córka (chowa pismo do koperty)
Jeszcze dziś wyślę list do stolicy. (Podaje rękę Wodzowi. Wódz nie wie, co z tym zrobić. Patrzy na Indian. Szaman coś mu szepcze do ucha. Wódz ściska rękę Córki. Córka nie może odkleić swojej dłoni. Pomaga sobie drugą ręką.) Rzeczywiście macie lepkie ręce. (Rozchodzą się.)

scena 12.
Co tam robi moja Córka?
Jest u siebie. Ciągle wygląda przez okno.
Minęło już 3 miesiące od jej przyjazdu. Chyba zmądrzała.
Modlą się do Manitou o wolność.
Szeryf
Co?! Ha, ha! A niech się modlą. Ha, ha! O wolność?! Ha ,ha! (Wychodzą.)

scena 13.
(Indianie tańczą wokół ogniska. Szaman śpiewa z nimi Wielki Manitou, daj nam tylko wolność.)

[mel. CALIFORNIA (It never...)]

szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!

do Krainy Wiecznych Łowów też dojdziecie
trzeba się urodzić, trzeba tylko żyć
tylko taka równość w świecie
każdy z nas tam trafi, ja i ty, ja i ty

Wielki Manitou, daj nam tylko wolność
daj mustangiem prerię w mig przemierzyć raz
zanurzyć twarz w rzece marzeń, obmyć chorą godność
tylko daj, tylko raz daj

szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!

zanurzyć twarz w rzece marzeń, obmyć chorą godność
tylko daj, tylko raz daj

szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!

Wielki Manitou, daj nam tylko wolność
daj mustangiem prerię w mig przemierzyć raz
zanurzyć twarz w rzece marzeń, obmyć chorą godność


szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!
szaka – lepka – łapa - u!

Wielki Manitou, daj nam tylko wolność
Wielki Manitou, daj nam tylko wolność
Wielki Manitou, daj nam tylko wolność
Wielki Manitou, daj nam tylko wolność

scena 14.
(Szeryf drzemie na krześle z nogami na biurku. Nagle od strony rezerwatu słychać radosne okrzyki, pohukiwania. Zrywa się na równe nogi.)
Kowboj I (wbiega)
Szeryf (siada, wstaje, chodzi, łapie się za głowę, siada)
Gdzie jest poczta?! (przerzuca listy, znajduje kopertę z biało-czerwonym paskiem, otwiera, czyta ze zdziwieniem) Dekret... numer... z dnia...Na podstawie artykułu numer... ustęp... punkt... Konstytucji... ustawy... z dnia... Konwencji o prawach człowieka i obywatela... tra-ta-ta-ta... zarządza się, co następuje: (wstaje) § 1. Indianie są wolni. § 2. Dekret wchodzi w życie z dniem ogłoszenia. ...Alex Under, Prezydent... Otrzymują do wiadomości: a. Szeryf Stawishin City; b. Wódz Lepkich Rąk...(siada)
Szeryf (wstaje)

scena 15.
(Wchodzą radośni Indianie z Córką, niosą portret Alexa Undra. Muzyka – wiązanka skocznych przebojów country. Tańczą. Kowboje się do nich przyłączają.)

scena 16.
(Muzyka wciąż gra.)
Córka (zdejmuje perukę Wszyscy przestają tańczyć. Muzyka milknie)
Jedne opowiadają o walce dobra ze złem. Inne, że w życiu nie wszystko jest tylko dobre albo tylko złe. Że człowiek nie tylko potrzebuje się najeść, ubrać i wyspać. Wszyscy cenimy sobie szczęście, przyjaźń, miłość i ... wolność. Niezależnie od tego, czy jesteśmy czerwoni, biali, młodzi czy starzy, ładni czy brzydcy. ... I każdy z nas chce mieć swoje miejsce na ziemi. (Wszyscy się kłaniają. Wraca muzyka.)
Bajkę pod tytułem Dawno temu na Dzikim Zachodzie próbowali opowiedzieć: ........
(przedstawia wykonawców oraz autorów - scenografia, kostiumy, rekwizyty, charakteryzacja, oprac. muzyczne, scenariusz, reżyseria. Schodzą ze sceny w rytm muzyki.)

Sylwester Podsiadły