Nauczanie indywidualne to przykra konieczność w trudnych sytuacjach. Jednak nie wszyscy nauczyciele wiedzą, kto powinien z niego skorzystać i jaka jest procedura wydawania orzeczeń o potrzebie nauczania indywidualnego.
Każdy nauczyciel i rodzic wie, że dziecko zobowiązane jest do uczęszczania na zajęcia szkolne. Zarówno dzieci z tzw. normą intelektualną, jak i te rozwijające się nieco wolniej, muszą chodzić do szkoły, masowej lub specjalnej. Co jednak zrobić, gdy z różnych przyczyn stan zdrowia dziecka uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły?Mam tu na myśli szczególnie nasilone w okresie zimowym skomplikowane złamania kończyn, stany powypadkowe, stan rekonwalescencji po pobycie w szpitalu lub też choroby przewlekłe, na które może chorować uczeń, np. białaczka. Są przecież choroby, w przebiegu których lekarz wyklucza uczęszczanie na zajęcia szkolne lub zaleca ograniczony wysiłek psychiczny, ze wskazaniem częściowej izolacji od grupy rówieśniczej, np. zaburzenia psychiczne. Dla tych właśnie uczniów szansą na kontynuowanie nauki może być nauczanie indywidualne. Procedura wydawania zgody na tego typu formę kształcenia jest skomplikowana, ale dla dobra dziecka, jeżeli lekarz zaleci tę właśnie formę kształcenia , rodzice lub prawni opiekunowie powinni czynić stosowne działania, by orzeczenie uzyskać. Jeżeli więc np. uczeń złamie nogę, ma założony gips na 6 tygodni z zaleceniem zakazu obciążania kończyny i zminimalizowanego poruszania się, rodzic powinien skonsultować z lekarzem prowadzącym sprawę nauczania, celem wydania stosownego zaświadczenia. To lekarz w pierwszej kolejności podejmuje decyzję o tym, czy dziecko wymaga nauczania indywidualnego, biorąc pod uwagę fakt, iż czas w którym jego stan zdrowia utrudnia lub uniemożliwia uczęszczanie do szkoły musi wynosić minimum 21 dni. Jeżeli taka decyzja zostanie podjęta, rodzic uzyskuje zaświadczenie z podaniem diagnozy oraz czasu, na jaki ma być wydane orzeczenie i z tym dokumentem zgłasza się do Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej i wnioskuje do działającego tam Zespołu Orzekającego o wydanie orzeczenia o kształceniu indywidualnym. W poradni zbiera się tenże Zespół, w składzie: przewodniczący, psycholog, pedagog, lekarz i logopeda i na podstawie dokumentacji dostarczonej przez rodzica podejmuje decyzję o ewentualnym nauczaniu indywidualnym.
Należy podkreślić, iż dla wielu dzieci jest to jedyna możliwość realizacji obowiązku szkolnego. Nie należy jej jednak traktować jako dodatkowych lekcji lub douczania, gdyż jest to forma zastępcza nauki ucznia, korzysta on z obniżonej liczby godzin nauki indywidualnej, pozostały czas poświęca na samodzielną naukę, leczenie i rekonwalescencję. Niestety ograniczone są również jego kontakty z rówieśnikami, o co w miarę możliwości dba szkoła, zapraszając np. ucznia za zgodą lekarza na uroczystości szkolne.Od jakiegoś czasu obserwujemy tendencję do sugerowania nauczania indywidualnego rodzicom dzieci sprawiajacych trudności wychowawcze, bez pełnej diagnozy, a potem zaleconej terapii. Wiele jest również przypadków, że nauczanie indywidualne sugeruje się rodzicom ucznia upośledzonego, którzy nie wyrażają zgody na zmianę szkoły na specjalną. W przypadku, kiedy stan zdrowia takiego ucznia nie utrudnia lub znacznie nie uniemożliwia mu uczęszczania do szkoły, nauczanie indywidualne absolutnie nie powinno być przyznane, ze względu na brak wskazań.
Katarzyna Kuźnik
pedagog Poradni Psychologiczno - Pedagogicznej w Czerwionce - Leszczynach
|
