Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Możliwości zdobywania zawodu przez młodzież niepełnosprawną

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 2001 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Pełna rewalidacja dzieci z niepełnosprawnością intelektualną może być zakończona dopiero z chwilą przygotowania ich do samodzielnego życia społecznego. Dziecko upośledzone, z chwilą uzyskania możliwości podjęcia pracy, przestaje być ciężarem dla społeczeństwa, a staje się jednostką użyteczną. Uzyskanie zawodu dostosowanego do stopnia i rodzaju niepełnosprawności intelektualnej jest dla tych dzieci jedną z najważniejszych spraw życiowych, stwarza im, bowiem podstawę do pełnej adaptacji w środowisku.
          Badania wykazują, że osoby niepełnosprawne intelektualnie, podobnie jak chore psychiczne, są najmniej akceptowane przez społeczeństwo. Mało, kto zdaje sobie sprawę, że mają duże możliwości rozwoju, trzeba im tylko stworzyć odpowiednie warunki. W obiegowej opinii osoby upośledzone umysłowo nie potrafią ocenić swojej sytuacji, można je, więc traktować przedmiotowo. Tymczasem osoby te często bardzo boleśnie odczuwają wykluczenie i obojętność
           Termin "niepełnosprawność" może być wielorako rozumiany i definiowany, a do grupy niepełnosprawnych zalicza się osoby o bardzo różnych zaburzeniach i stopniu upośledzenia funkcji biopsychospołecznych.
Dla celów rehabilitacji zawodowej i zatrudnienia, w naszym kraju, za osobę niepełnosprawną uważa się osobę, która z powodu urazu, choroby lub wad wrodzonych ma istotne trudności w uzyskaniu i utrzymaniu lub podjęciu pracy, która odpowiadałaby jej wiekowi, doświadczeniu i kwalifikacjom.            
Problem pracy zawodowej i odpowiedniego do niej przygotowania osób z dysfunkcjami jest szczególnie ważny ze względów psychologicznych i społecznych, a próby jego rozwiązania podejmowane są od kilkudziesięciu lat. W latach dziewięćdziesiątych stworzono podstawy prawne dla tworzenia różnych form kształcenia niepełnosprawnych.
         Od strony legislacyjnej sprawa kształcenia zawodowego jest uregulowana. Młodzi ludzie z niepełnosprawnością, przed rozpoczęciem nauki, powinni skorzystać z pomocy poradni psychologiczno-pedagogicznej dla określenia optymalnej, dla nich, drogi edukacyjnej. Opinia poradni nie jest formą skierowania, a jedynie czynnikiem wspomagającym podjęcie decyzji.
Ustawa o systemie oświaty z dnia 7 września 1991 r.  nie ogranicza dostępu  osobom niepełnosprawnym do nauki tylko w placówkach specjalnych. Zdobywanie kwalifikacji zawodowych zależy jedynie od wyboru osoby zainteresowanej, czy to będzie szkoła ogólnodostępna, integracyjna czy specjalna, decyduje uczeń wraz ze swoimi opiekunami. Inną rzeczą jest sprawa dostępności poszczególnych szkół.
         Szkoły ogólnodostępne są raczej dla uczniów z niewielkimi deficytami intelektualnymi lub bardzo małą niepełnosprawnością ruchową. Dodatkowym problemem jest lęk ich kadry pedagogicznej przed związanymi z, obecnością niepełnosprawnych,  „kłopotami”. I choć są one zwykle najbliżej miejsca zamieszkania ucznia, to nauka w nich osób niepełnosprawnych często nie jest najlepszym rozwiązaniem.
          Nauczanie integracyjne istnieje w wielu polskich szkołach od ok. 10 lat. Tworzone są klasy liczące 15 - 20 uczniów wśród których od 3  do 5 to uczniowie niepełnosprawni. W szkole prowadzącej oddziały integracyjne zatrudnia się nauczycieli ze specjalnym przygotowaniem pedagogicznym w celu współorganizowania kształcenia integracyjnego oraz udzielania pomocy nauczycielom w zakresie doboru treści programowych i metod pracy z uczniami niepełnosprawnymi, a także prowadzenia bądź organizowania różnego rodzaju form pomocy psychologicznej, pedagogicznej oraz zajęć rewalidacyjnych. Niestety największe kłopoty są z integracyjnymi szkołami zawodowymi. Choć są poszukiwane, jest ich, z różnych względów  (głównie ekonomicznych), bardzo mało.
          Są specjalne szkoły zawodowe dla niepełnosprawnych intelektualnie, ale są one przeznaczone głównie dla osób z lekkim stopniem niesprawności. Trafia do nich tylko niewielka grupka niepełnosprawnych umiarkowanie. Szkoły te kształcą najczęściej w zawodach dziś już mało potrzebnych, np. introligatora, zegarmistrza.
Absolwenci, więc nie znajdują pracy i siedzą w domu, żyjąc z renty socjalnej.
Osoby niepełnosprawne w stopniu umiarkowanym i znacznym trafiają do warsztatów terapii zajęciowej, nie mając praktycznie szans na jakiekolwiek zatrudnienie.
           Bariery, jakie napotykają osoby niepełnosprawne, sprawiają, że tylko 4 proc. z nich udaje się skończyć wyższe studia. Większość ma wykształcenie podstawowe i zawodowe. Jedną z przyczyn są kłopoty ze zwykłym dotarciem do szkoły. Młodzież uczy się w domu, bo szkoła nie jest przystosowana do potrzeb osób niepełnosprawnych. Placówki, w których nie uczą się niepełnosprawni, deklarują, że nie ma potrzeby przystosowania obiektu, bo nie ma wymagających tego uczniów. Nie biorą pod uwagę, że nie uczą się u nich osoby niepełnosprawne, bo nie mogą do szkoły wejść i w niej funkcjonować. Potrzeba też właściwie przygotowanej kadry pedagogicznej i odpowiedniego wyposażenia w środki dydaktyczne dostosowane do nowych kierunków kształcenia i specjalności, na które jest zapotrzebowanie na rynku pracy.

Rynek pracy dla osób niepełnosprawnych

            Niepełnosprawność dla każdego człowieka pociąga za sobą wiele konsekwencji i związanych z nimi problemów poczynając od medycznych, psychologicznych, społecznych, a kończąc na zawodowych. Z powodu niepełnosprawności warunki życia osoby niepełnosprawnej ulegają zwykle pogorszeniu na skutek ich izolacji i dyskryminacji między innymi w dziedzinie   zatrudnienia.                     
        Według szacunków specjalistów przyjmuje się, że na świecie żyje ponad 500 milionów osób niepełnosprawnych, co stanowi około 10% całej ludzkości. W krajach Europy Zachodniej i Polsce wskaźnik ten przekracza aktualnie 14% i ma tendencję rosnącą.
         Według danych GUS, w naszym kraju żyje ponad 5 mln osób niepełnosprawnych. Większość z nich podziela pogląd, że sytuacja niepełnosprawnych, na i tak trudnym rynku pracy, jest dramatyczna. W Polsce we wszystkich zakładach pracy zatrudniających powyżej 25 pracowników, sześć procent załogi powinny stanowić osoby z orzeczoną niepełnosprawnością. Pracodawcy nie osiągający tego wskaźnika, zobowiązani są do dokonywania wpłat na istniejący od 1991 r. Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, z którego finansowane są działania wspierające m.in. zatrudnienie osób niepełnosprawnych. Niestety, finansowanie to dotyczy jedynie zakładów pracy chronionej, w których niepełnosprawni, najczęściej z lekką niesprawnością, stanowią tylko część załogi. Osoby o niepełnosprawności znacznej i umiarkowanej zatrudniani są w nich rzadko. Niestety urzędy i instytucje w Polsce są wciąż słabo przygotowane do zatrudniania osób niepełnosprawnych. I choć sytuacja się systematycznie poprawia, to nadal często brakuje dla nich podjazdów, wind i toalet.
Osoby na wózkach nie mają możliwości wjazdu do większości środków komunikacji miejskiej, także instytucji i urzędów, trudno poruszać się im po dworcach.
Nawet, jeśli oferuje im się pracę, to głównie w charakterze sprzątaczek, pracowników technicznych, biurowych czy ewentualnie obsługi  komputera.

          Osoby niepełnosprawne, w zależności od stopnia uszkodzenia organizmu i przygotowania do pracy mogą być zatrudniane w zwykłych zakładach pracy, czyli na tzw. otwartym rynku pracy, w zakładach pracy chronionej lub zakładach aktywności zawodowej.
Obecnie istnieje tendencja do zatrudniania osób niepełnosprawnych w zwykłych zakładach, zgodnie z zasadą zawodowej integracji.
        Praca osób niepełnosprawnych w zwykłych zakładach może być organizowana:
1) na warunkach konkurencyjnych – osoba niepełnosprawna jest przyjmowana i pracuje na takich samych zasadach i warunkach, jak osoba pełnosprawna, z takim samym zakresem obowiązków, odpowiedzialności i uprawnień,
2) na stanowiskach pracy specjalnie dobranych i przystosowanych do psychofizycznych możliwości oraz potrzeb konkretnego pracownika niepełnosprawnego, wyposażonych w dodatkowe narzędzia i urządzenia, w zależności od rodzaju i zakresu niepełnosprawności wraz z prawem do korzystania ze specjalnych uprawnień przysługujących tylko pracownikom niepełnosprawnym.
3) w formie zatrudnienia wspomaganego, które polega na zatrudnieniu osoby niepełnosprawnej, zwłaszcza ze znacznym stopniem niepełnosprawności, na dobranym i przystosowanym stanowisku pracy z pomocą drugiej osoby – tzw. zawodowego asystenta lub instruktora wspomagającego, który pomaga osobie niepełnosprawnej przystosować się do fizycznego i społecznego środowiska pracy, opanować niezbędne umiejętności, poznać zakład pracy i zasady jego funkcjonowania; pomaga jej także w wykonywaniu zadań zawodowych do momentu uzyskania całkowitej
samodzielności w tym zakresie i odpowiedniej wydajności, zgodnie z oczekiwaniami   pracodawcy.   W zależności  od  potrzeb, w ramach zatrudnienia wspomaganego, organizuje  się:
- zatrudnienie na indywidualnym stanowisku pracy wraz z indywidualnym asystentem (instruktorem) wspomagającym;
- zatrudnienie  w  enklawie,  tzn. w  grupie  osób  o  różnych  niepełnosprawnościach, które wykonują określone zadania pod nadzorem i  przy pomocy jednego lub kilku asystentów (instruktorów)   wspomagających – jest to forma zbliżona do małego zakładu pracy chronionej zorganizowanego w zwykłym zakładzie pracy.

Osoby niepełnosprawne, które ze względu na naruszenie sprawności organizmu nie mogą podjąć zatrudnienia na otwartym rynku pracy mogą być kierowane do zakładów pracy chronionej oraz zakładów aktywności zawodowej.
             Zakłady pracy chronionej. Powstawały początkowo w miejsce spółdzielni inwalidów, potem zaś sukcesywnie - z wyraźną tendencją wzrostową - wyodrębniały się z istniejących firm lub powstawały w wyniku ich całkowitego przekształcenia.
Pracodawca zatrudniający nie mniej niż 40 pracowników, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy, może uzyskać status pracodawcy prowadzącego zakład pracy chronionej, jeżeli spełnia pewne warunki:
zatrudnia co najmniej 40% osób niepełnosprawnych, w tym co najmniej 10% ogółu zatrudnionych stanowią osoby o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności lub jeżeli zatrudnia co najmniej 30% niewidomych lub psychicznie chorych albo upośledzonych umysłowo zaliczonych do znacznego albo umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Pracodawca może uzyskać taki status wówczas, gdy równocześnie obiekty i pomieszczenia odpowiadają przepisom i zasadom bezpieczeństwa i higieny pracy, uwzględniają potrzeby osób niepełnosprawnych w zakresie dostosowania stanowisk pracy, pomieszczeń higieniczno-sanitarnych i ciągów komunikacyjnych i są dostępne oraz jeśli jest zapewniona opieka lekarska, poradnictwo i usługi rehabilitacyjne.
Zakłady pracy chronionej, z tytułu zwolnień podatkowych uzyskują środki finansowe, których część przekazują na Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych (PFRON), z którego następnie mogą uzyskiwać dotacje i pożyczki, a pozostałą kwotę przeznaczają na własną działalność rehabilitacyjną.

           Nową formą zatrudnienia są zakłady aktywności zawodowej, przeznaczone głównie dla osób niepełnosprawnych w stopniu znacznym. Ich utworzenie i działalność mogą być finansowane ze środków PFRON. Mogą je organizować gminy, fundacje, stowarzyszenia i inne organizacje społeczne, których zadaniem statutowym jest rehabilitacja zawodowa i społeczna osób niepełnosprawnych. Zakłady takie muszą spełniać określone warunki dotyczące wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych, ich czasu pracy i rehabilitacji. Zakłady te ze środków pochodzących z ulg podatkowych oraz dochodów z działalności tworzą zakładowy fundusz aktywności, który przeznaczają na cele rehabilitacyjne.
Decyzje w sprawie przyznania statusu zakładu pracy chronionej lub zakładu aktywności zawodowej wydaje Pełnomocnik do Spraw Osób Niepełnosprawnych.

         Osoby niepełnosprawne mogą być także zatrudniane w pracy nakładczej.Jest to praca bez specjalnych rygorów, co do czasu i miejsca jej wykonywania. Nakładca wykonuje ją zwykle w dowolnym czasie i poza zakładem pracy, na ogół we własnym mieszkaniu, gdzie w wykonywaniu zadań zawodowych mogą mu pomagać członkowie rodziny. Zatrudnienie nakładcze ma przede wszystkim zastosowanie w przypadku tych osób niepełnosprawnych, które wymagają pomocy i opieki innych osób oraz które, ze względu na stopień niepełnosprawności, mają trudności w dojazdach do pracy.

Jarosław Studziński
nauczyciel
Zespół Szkół Technicznych
Lipno

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie