SCENARIUSZ UROCZYSTOŚCI Z OKAZJI DNIA NAUCZYCIELA
Słowo wstępne.
Nauczyciel, jakże wiele to słowo znaczy. W przede dniu święta poświęconego pedagogom my- uczniowie pragniemy złożyć wszystkim nauczycielom serdeczne podziękowania za trud włożony w nasze wychowanie i nauczanie. O losy nauczyciela na przestrzeni wieków upominało się wielu. Już w XVI w. Andrzej Frycz Modrzewski podkreślał, jak ważne jest dla Rzeczypospolitej, aby broniła stanu nauczycielskiego wszelkimi sposobami i ochraniała go. 14 października 1773 roku została utworzona Komisja Edukacji Narodowej, pierwsze ministerstwo Oświaty na ziemiach polskich, która powstała po rozwiązaniu zakonu jezuitów. Celem jej było przyjęcie i prowadzenie przez ten zakon szkół, opracowanie jednolitego systemu oświaty oraz wykształcenia pokolenia Polaków świadomych obowiązków obywatelskich, wyposażonych w wiedzę użyteczną, opartą na ówczesnych zdobyczach nauki oraz wychowania nowego pokolenia Polaków- patriotów gotowych bronić kraju w chwilach nadchodzącego zagrożenia. Szczególnie akcentował ten problem Józef Ignacy Kraszewski. Podkreślał konieczność rozwijania przez nauczycieli Polskości w warunkach wynaradawiania. Nauczycielom w kształtowaniu pozytywnych postaw u uczniów pomagają postacie odkrywców, pisarzy, poetów i artystów.
Dzisiaj pomoże nam w tym wielki wieszcz Adam Mickiewicz. Już za chwilę zobaczymy, że szkoła to zbiór przeróżnych osobowości, charakterów, temperamentów. Wśród uczniów bywają choć w mniejszości : kujony, spóźnialscy, amatorzy ściąg, rozrabiacze, śpiochy, lenie, przemądrzalcy, malowane lale.
Z każdym, nawet tym najmłodszym człowiekiem, trzeba się dogadać, znaleźć wspólny język. Nasz teatrzyk przedstawia, że nie jest to jednak łatwe zadanie. W krótkiej scence pokażemy różne typy, osobowości i charaktery uczniów, z którymi na co dzień mierzą swoje siły nauczyciele i wszyscy pracownicy szkoły.
Zapraszamy.
Część artystyczna w wykonaniu uczniów.
W inscenizacji występują: Mickiewicz, Spóźnialska, Klasówka, Ściągawka, Rozrabiacz, Śpioch, Leń, Mądralina, Lala malowana, Uczeń, uczniowie.
Scenografię tworzy sala lekcyjna ,,aktorzy siedzą w ławkach.
Mickiewicz.
- A to ja Mickiewicz.
Wychodzę z portretu, kiedy już się ściemnia,
Spacerek po klasach czas mi uprzyjemnia. Ja w Sali polonistycznej mam swoje mieszkanie
Pomiędzy Słowackim i Norwidem na ścianie.
W każdej szkole wisi bez liku portretów,
Na nich twarze znanych muzyków, poetów,
Pisarzy, odkrywców i innych postaci,
Co muszą być znane całej szkolnej braci.
Zycie tej szkoły chętnie Wam przedstawię,
O śmiesznych zdarzeniach, poważnych,
A także o nauce i zabawie.
Spóźnialska.
Zdążył Kopernik ruszyć Ziemię,
Gagarin ją okrążyć,
A ja tak rano sobie drzemię,
Że na nic czasu nie mam zdążyć.
I tym wśród innych się wyróżniam,
Że się zegarem nie przejmuję,
Więc często się na lekcje spóźniam-
Zdążę natomiast dostać dwóję.
Klasówka.
Ja, zmora klasówka, nocą spać nie daję,
Podnoszę gorączkę, wpędzam w stan nerwowy,
Czasem atakuję układ pokarmowy.
( Piosenka na melodię ,,Wojenko, wojenko)
Klasówko, klasówko,
Cóżeś ty za pani,
Że na ciebie idą, że na ciebie idą,
Chłopcy nie wyspani.
Chłopcy nie wyspani
I blade dziewczyny,
Oczęta im błyszczą, oczęta im błyszczą,
Trzęsą się kończyny.
Klasówka, klasówka,
A gdy wchodzi pani,
Lęk wszystkich ogarnia, lęk wszystkich ogarnia
I pamięci zanik.
Dziewczyny, chłopaki,
Bójcie się klasówek
Wszystkie wiadomości, wszystkie wiadomości,
Pakujcie do główek!
Ściągawka.
Mam tu rzeczywiście wielu sympatyków,
Czasami im pomagam w poprawie wyników.
Gdy ktoś potrzebuje, zawsze podam rękę,
A teraz zaśpiewamy Wam piosenkę:
( Piosenka na melodię ,,Takie tango")
Na sali dusznej i ogromnej
Pojedynczo dzisiaj w ławkach
Usadziła nas.
Bowiem dyktando z ortografii
Pisać zaraz zaczynamy
Już nie pierwszy raz.
Siedzimy obok obojętni wobec siebie jak turyści
Wciąż kulimy się,
Nie będzie piątek między nami ,
Choćby nawet cud się ziścił
Nie pomoże nic.
Jedyna Kasia jest spokojna
Ona wszystko wie,
Lecz nikomu nie pomoże
Taka ona jest.
Do dyktanda trzeba dwojga,
Jeden pisze drugi ściąga
Ciągle panią zagaduje,
Aby nikt nie dostał dwójek.
Zaleją w końcu nas potoki słów
Tak trudnych jak gżegżółka
A gdy przyjdzie czas
Co było w naszych głowach
Kiedyś jasne jak świecący diament
Cały straci blask.
Jakie będą skutki naszej pracy
To okaże się,
Nigdy żadne z nas od dyktanda
Nie wykręci się.
Do dyktanda trzeba dwojga,
Jeden pisze drugi ściąga
Ciągle panią zagaduje,
Aby nikt nie dostał dwójek.
Do dyktanda trzeba dwojga,
Jeden pisze, drugi ściąga,
Do dyktanda trzeba głowy
I w kieszeni słownik nowy.
Mickiewicz.
Mnie się nie podoba to wasze śpiewanie,
Przecież nieuczciwe jest wszelkie ściąganie.
Rozrabiacz.
Gżegżółka sławnym był murarzem-
Rozróbką wapna się dorabiał.
Ja powiedziałam, że pokażę,
Jak i bez wapna się rozrabia!
Tu się podpowie, tam się wrzaśnie,
Tego się popchnie co oznacza,
Że nie Gżegżółka, lecz ja właśnie
Zdobyłam sławę rozrabiacza.
Śpioch.
Nie, nie mogę, nie odpowiem!
Jestem dzisiaj tak zmęczona,
Że wciąż mylą mi się strony.
Muszę książkę tę przeczytać,
Bo mnie w szkole będą pytać.
Więc wyszłam na ławeczkę,
By pouczyć się troszeczkę.
Pecha mam dziś już od rana,
Zła jest na mnie moja mama,
Bo budzika nie słyszałam
I do szkoły znów zaspałam.
Tatuś zbudził mnie kochany,
Kiedy z nocnej wrócił zmiany,
Lecz przypadek niewesoły
Nie dał dotrzeć mi do szkoły.
Chcąc wyglądać w szkole ładnie
Miałam umyć się dokładnie,
Więc do reki mydło wzięłam
I z tym mydłem tak zasnęłam.
Więc się nad tym zastanawiam,
Czy ja komuś kłopot sprawiam?
( Piosenka na melodię ,,Sokoły")
Dobrym jest kolegą Adaś.
Znakomicie podpowiada
Siedzę razem z tym Adasiem
Drugi rok w tej samej klasie.
Hej, hej, hej uczniowie
Szkoła wyjdzie wam na zdrowie
Nasza szkoła jak już wiecie
Znana jest na całym świecie.
Lubię szkołę, lecz ten problem
Zawsze działa mi na nerwy:
Wszystkie lekcje są za długie,
A za krótkie wszystkie przerwy.
Hej, hej,!.
Stoi leń na korytarzu,
Liczy piątki w kalendarzu
Nawet w klasie przy tablicy
Na suficie gwiazdy liczy.
Hej, hej,..
Leń.
Proszę pani, ja się bardzo dziwię,
Ja tę dwójkę mam niesprawiedliwie.
Ja umiałem i mówiąc ściśle,
Ja tę dwójkę mam za to , że myślę.
Myślę w domu i na drodze, i gdzie da się,
A najwięcej proszę pani myślę w klasie.
Myślę: osiem .. ale czego osiem?
Myślę: osiem piegów mam na nosie.
Myślę: ile w mrowisku mrówek?
Myślę: ile jeszcze będzie klasówek?
Myślę: ile jeszcze mógłbym zjeść czekoladek?
Ile lat ma najstarszy pradziadek?
Ile włosów właściwie ma człowiek?
Ile myśli mi chodzi po głowie?
Ile kropek może mieć biedronka?
Ile minut jest jeszcze do dzwonka?
Myślę, myślę, napisałem: Klasówka
I dalej ani słówka.
Więc jeśli uchodzę za lenia,
To na skutek myślenia.
Mądralina.
Co tu robisz mój leniuchu?
Znowu tylko dłubiesz w uchu?
Gdybyś ze mnie przykład brał,
Uczyłbyś się, a nie spał.
Jeśli ktoś chce poznać świat
Oraz mnóstwo dobrych rad,
Niechaj o nie mnie zapyta,
Bo ja jestem znakomita!
Chętnie radę dam każdemu
I młodszemu, i starszemu,
Bo sto książek przeczytałam
I z nich cały świat poznałam.
Wiem, gdzie jakie miasto leży,
Ilu Chrobry miał żołnierzy,
Ile rzek w Afryce płynie
Ile szczebli jest w drabinie.
Matematyk ze mnie tęgi,
W mig podnoszę do potęgi,
W mig dodaję, odejmuję,
Mnożę, dzielę i do tego
Mam dwie szóstki z niemieckiego.
Gramatykę świetnie umiem,
Prawa chemii też rozumiem,
A poza tym przyznać muszę,
Że już czuję się geniuszem.
Jestem taka znakomita,
Lecz nikt o nic mnie nie pyta.
Chyba czas się zastanowić,
Co by tutaj z sobą zrobić?
Lala malowana.
Moje lustereczko, powiedzże mi przecie,
Kto jest najpiękniejszy w szkole i na świecie?
Modny fryz, nowy ciuch, zabójcze spojrzenie
I choć w głowie pusto, to mam powodzenie.
( Piosenka na melodię ,,Prząśniczki")
W lustereczko patrzą jak anioł dziewczynki,
Ćwiczą w nich grymasy i zalotne minki. (bis)
Kręć się, kręć dokoła póki młodość trwa.
Dziewczyna wesoła powodzenie ma.
Pudrowane liczka i nowa spódniczka,
Najważniejsza sprawa to kiedy zabawa. (bis)
Kręć się,
Malowane lale nie uczą się wcale,
Bo pilnują bali i nowych żurnali. (bis)
Kręć się,
Uczeń.
(deklamacja jak przy ,,Lokomotywie)
Siedzi w swej ławce zgnębiony uczeń
Zaspany, blady, pot z niego kapie
Nieszczęśnik sapie.
Siedzi i dyszy cały czerwony,
A z mózgu bucha żar rozogniony:
ACH jak tu strasznie
UCH dwóją pachnie
PUF jak się boję o stopnie swoje.
Już ledwo sapie, ząb o ząb zgrzyta
Kiedy profesor kogoś zapyta?
Bo klasa duża, rząd ławek stoi
Tam pełno uczniów, wielu się boi.
W pierwszej z nich siedzi kujon klasowy
I kuje pilnie materiał nowy.
W drugiej szczerbaty, gruby Pawełek
Beztrosko zjada topiony serek.
Cały szczęśliwy beztrosko stęka
Co mu tam książka, co mu tam lekcja.
A zaraz w trzeciej Grześ, przy nim Radek
Mają na koncie już kilka wpadek!
Obok gadają dwie przyjaciółki.
Na ławce leży zeszyt (do spółki)
Książkę i piórnik dzielą na dwoje,
Wcale nie dbają o rzeczy swoje!
Zaraz pod oknem rząd przerażony
Nerwowo szuka właściwej strony.
I taki szelest kartek dokoła
Jakby to była latania szkoła.
Wszyscy w napięciu wielkim czekają,
Bo profesora maniery znają.
Wiedzą, że będzie pytał jak zwykle,
Na dobre stopnie szanse są nikłe.
Nagle- trzask
Uczniów wrzask
Dziennik buch
Palec w ruch.
Najpierw powoli, jak żółw ociężale
Wypełzną uczeń z ławki ospale,
Potkną się biedak, idzie z mozołem,
W głowie migocze mu wzór za wzorem.
Chwycił za kredę i coś tam pisze.
Maże, znów pisze, spocony dysze.
A co to? A co to? A co to za wzór?
To głupie! To straszne! Przedziwny ten twór!
Uczeń w pośpiechu nie widzi już klasy,
Choć na podpowiedź przeważnie był łasy.
Dziś głupi i blady, pomyli się raz,
I śpieszy się, śpieszy, by zdążyć na czas,
I wzory poprawia, i ściera, i stuka,
Tak nie tak, tak nie tak, nie tak, tak, tak,
Gładko tak, lekko posuwa się w przód,
jak gdyby to było tak proste jak drut.
Jak gdyby nie ciężki zadanie z fizyki,
Lecz fraszka, igraszka, zabawka w patyki.
A skądże to, jakże to, czemu ten błąd?
Tak wielki, poważny widziany zewsząd!
I kujon zobaczył, i woła, że ŹLE!
I skoczył, i pędzi, poprawić go chce.
Poprzednik do ławki zgnębiony powraca;
I na nic wysiłek, na nic cała praca!
A kujon z radości w swe szczęście nie wierzy
Pochwalą go wszyscy, poklepią na znak
Tak dobrze, tak dobrze, tak dobrze, tak. Tak?
Mickiewicz.
Niestety - koniec naszej sztuki!
Każdy, kto się wzruszył szczerze,
Nim się zabierze do nauki,
Przykładu z ,,typków niech nie bierze
Bo to są typki nieciekawe
I takich w szkole u nas nie ma,
A jeśli są gdzieś, to niebawem
Porozmawiamy na ten temat.
A wam dzieci dam dobrą radę:
Chcesz być kimś w życiu, to się ucz,
Abyś nie zginą w tłumie;
Nauka to potęgi klucz, w tym moc, co więcej umie.
I zważ, nie popchną tego wstecz
Ani pochłoną fale,
Kto umie choćby jedną rzecz,
Lecz umie doskonale.
Dziękuję wszystkim. Już skończone.
Zaraz na lekcję będzie dzwonek.
A teraz chcielibyśmy w imieniu Całej Społeczności Uczniowskiej złożyć raz jeszcze, serdeczne podziękowania za trud i serce włożone w nasze nauczanie i wychowanie, na ręce naszych ukochanych pedagogów. Prosimy również o przyjęcie skromnych upominków, które z serca wykonali
dla Was uczniowie naszej szkoły.
Opracowała: A.Powroznik, E.Paszek |
