www.szkolnictwo.pl

Po wyzwoleniu się spod okupacji hitlerowskiej, zasadniczym celem francuskiej polityki zagranicznej było niedopuszczenie do odrodzenia się potęgi niemieckiej. Francuzi obawiali się możliwości zbytniego usamodzielnienia polityczno-militarnego Niemiec, jak i przewagi ekonomicznej. Na początku lat pięćdziesiątych Francuzi byli świadomi, że Francja została już trzykrotnie zaatakowana przez Niemcy.

     9 maja 1950r. francuski minister spraw zagranicznych - Robert Schuman skierował memorandum do rządów krajów Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Włoch  z propozycją utworzenia Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali (EWWiS). Sprawa ta miała zarówno podłoże polityczne, jak i gospodarcze. Przede wszystkim kwestia niemiecka zaczęła  niepokoić polityków francuskich. Niemcy Zachodnie wkraczały bowiem w fazę odbudowy gospodarczej, zmierzającej do rozbudowy swego potencjału. Odradzające się Niemcy zaczęły żądać rozwiązań, które budziły obawy Francji. Już wtedy mówiono o zaproszeniu Niemiec do Paktu Atlantyckiego i odtworzeniu niemieckiej siły zbrojnej. Francja starała się za wszelką cenę wypracować skuteczny sposób na rozwiązanie kwestii niemieckiej. Plan Schumana wydawał się odpowiadać temu zapotrzebowaniu.
Europejska Wspólnota Węgla i Stali dała początek tzw.  Małej Europie Sześciu, tworzonej wokół osi Paryż-Bonn. Termin ten odnosił się do sześciu państw : Belgii, Francji, Włoch, Luksemburga, Holandii i Niemiec, które 19 kwietnia 1951r., na mocy Traktatu Paryskiego utworzyły właśnie Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Wraz z EWWiS pojawiła się pierwsza ponadnarodowa władza europejska.
Kontynuacja jednoczenia krajów odbywała się w ramach Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (EWG). W 1958r., czyli wtedy, gdy zaczęła działać EWG, Charles de Gaulle odzyskał władzę. Jego postawa wobec integracji europejskiej doprowadziła jednak do dwukrotnego zawetowania brytyjskiego przystąpienia w 1963 i 1967r. W tym samym czasie de Gaulle doszedł do porozumienia z Konradem Adenauerem i w ramach Traktatu Elizejskiego z 1963r. nawiązał dobre stosunki z Niemcami.
Rezygnacja de Gaulle’a w 1969r. doprowadziła do zasadniczej zmiany we francuskim nastawieniu względem integracji europejskiej. Prezydent Pompidou zgodził się na to, by Zjednoczone Królestwo, Dania i Irlandia przyłączyły się do Wspólnoty. Jego następca był  i pozostał przekonanym pro-Europejczykiem.
Oprócz spraw instytucjonalnych, pewną odmienność reprezentuje Francja co do sprawy powiększenia liczby państw członkowskich.
Do niedawna można było powiedzieć, że wsparcie dla integracji europejskiej pochodziło od wszystkich partii politycznych we Francji z wyjątkiem komunistów starej daty i skrajnej prawicy. Rozrzut polityczny francuskich członków Parlamentu Europejskiego jest większy niż jakiejkolwiek innej narodowości.
W momencie utworzenia Małej Europy Sześciu, Francja posiadała 18  mandatów   w Parlamencie. Z czasem liczba ta rosła. Ponadto Francja reprezentowana jest w Komisji Europejskiej, w Komitecie Regionów i Komitecie Społeczno-Ekonomicznym. Wielu Francuzów sprawowało funkcje w instytucjach unijnych. Ludność Francji stanowi  16 % ludności Unii Europejskiej.
              

mgr Ewa Strząska