Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Inscenizacja - Pięć życzeń Natalki

Od 01.01.2015 odwiedzono tę wizytówkę 14713 razy.
Chcesz zwiększyć zainteresowanie Twoją jednostką?
Zaprezentuj w naszym informatorze swoją jednostkę ->>>
* szkolnictwo.pl - najpopularniejszy informator edukacyjny - 1,5 mln użytkowników miesięcznie



Platforma Edukacyjna - gotowe opracowania lekcji oraz testów.



 

Inscenizacja „Pięć życzeń Natalki” powstał w oparciu o baśń Wioletty Piaseckiej. Zgodnie z przesłaniem ma przybliżać dwa światy – dzieci zdrowych i niepełnosprawnych. Cele, jakie przyświecają przedstawieniu, to przede wszystkim: szerzenie idei integracji społecznej w środowisku lokalnym, przełamanie izolacji społecznej dzieci niepełnosprawnych, wprowadzenie młodzieży w dziedzinę kultury, odkrywanie piękna utworów literackich i ich roli w tworzeniu obrazu świata, stworzenie szansy dalszego rozwoju artystycznego wyróżniającym się uczniom.

DZIECI ZDROWE I NIEPEŁNOSPRAWNE – RÓŻNIĄ SIĘ OD SIEBIE, ALE MAJĄ ZE SOBĄ WIELE WSPÓLNEGO

„PIEĆ ŻYCZEŃ NATALKI”

Anna Szczuka
     Scenariusz inscenizacji, pt. „Pięć życzeń Natalki” powstał w oparciu o baśń Wioletty Piaseckiej. Przedstawienie zostało wystawione podczas Dnia Integracji pod hasłem „Potrzebujemy siebie nawzajem”. Zgodnie z przesłaniem miało ono przybliżyć dwa światy- dzieci zdrowych i niepełnosprawnych.
Cel:
  • szerzenie idei integracji społecznej w środowisku lokalnym,
  • przełamanie izolacji społecznej dzieci niepełnosprawnych,
  • wprowadzenie młodzieży w dziedzinę kultury,
  • odkrywanie piękna utworów literackich i ich roli w tworzeniu obrazu świata,
  • stworzenie szansy dalszego rozwoju artystycznego wyróżniającym się uczniom.
Metody pracy: metoda projektu, drama

Scenografia: Dwa parawany stojące obok siebie. Jeden z jasnym tłem; po lewej stronie umocowany kominek wykonany ze styropianu, po prawej okno ze słonecznym widokiem. Przy kominku stoi karton z maskotkami. Drugi parawan – ciemno tło.

Występują: Natalka, Niewidoma dziewczynka, Iskierka, Ogniki, Narrator

SZEŚĆ ŻYCZEŃ NATALKI

(Na środek sceny wychodzi Narrator – ubrany w płaszcz, jego twarz zdobi długa siwa broda. Zgodnie z zapowiedzią na scenę wbiega w podskokach uśmiechnięta Natalka. Przez cały czas bawi się, np. może skakać na skakance.)

Narrator
     Nad samym morzem stały dwa domy. Stały dość blisko siebie. W obu domach mieszkały dziewczynki. Miały po siedem lat. Natalia, mieszkanka jednego domku, była dziewczynką żwawą i prędką jak wiatr. Była tak wielkim psotnikiem, że żaden chłopiec nie mógłby się z nią zmierzyć. Niestety, w okolicy chłopców nie było. Nie było też i dziewczynek. Tylko w drugim domu mieszkała dziewczynka, której Natalka wcale nie znała. Widziała ją zawsze siedzącą na ławce przed domem, jednak dziewczynka była jakaś dziwna: nigdy się nie uśmiechała, nigdy nie chodziła na spacery, nie bawiła się lalkami, nie jeździła na rowerze. I co było dla Natalki najdziwniejsze, nigdy nie biegała. A przecież ona, Natalka, bez biegania nie mogłaby żyć. Wieczorami, gdy niebo czerwieniło się za horyzontem lub zrywał lekki wiaterek, po dziewczynkę przychodziła mama lub tata i prowadzili ją za rękę do domu. Tak więc Natalka całe dnie bawiła się sama. Nie martwiła się tym zbytnio. Czas miała całkowicie zajęty zabawą.
(W tle słychać odgłosy szumu wiatru i fal)
     Któregoś dnia, na morzu zerwał się sztorm i fale z hukiem uderzały o brzeg. O wyjściu na dwór nie mogło być mowy. Wiał bowiem niesamowicie silny wiatr i Natalka musiała siedzieć w domu. Nudziła się niemiłosiernie.
     (Natalka siada przed kartonem z maskotkami. Znudzona, co rusz bierze inną rzecz i szybko odkłada ją do pudełka)

Natalka
Ciekawe, co też robi moja sąsiadka?

Narrator (Na te słowa dziewczynka podchodzi do kominka i z ożywieniem przygląda się iskierce)
Nasza bohaterka usiadła przed kominkiem. Iskry wesoło strzelały i co rusz któraś wyskakiwała na sam środek pokoju.
(Z lewej strony zza parawanu wyskakuje Iskierka – ubrana w czarny, błyszczący płaszcz, na twarzy ma maskę w kształcie ognika.)

Iskierka
Co, smutno ci mała?... Nie masz się z kim bawić?

(Natalka wstaje, podchodzi do Iskierki.)

Natalka
Ja nigdy nie mam się z kim bawić. Zawsze bawię się sama... Ale powiedz, kim ty jesteś?

Iskierka
No, można powiedzieć, że jestem dobrą wróżką, choć na to nie wyglądam.

Natalka
Jeżeli jesteś dobrą wróżką, to znaczy, że możesz spełnić moje życzenie !!!

Iskierka
O, niejedno ! Mogę spełnić wiele życzeń

Natalka
To proszę, spełnij moje życzenie. Mam ich tak wiele. Chcę: rower, nowe lalki, łyżwy, domek dla lalek ...

Iskierka
     Chwileczkę, młoda damo. Nie, tak prędko. Lubisz zabawę, prawda? No, to się pobawimy. Spełnię sześć twoich życzeń, jeśli zdążysz je wymówić. Z kominka tryskają iskierki. Ty musisz zobaczyć najpiękniejszą i w tym momencie powiedzieć na głos życzenie. Jeśli okaże się, że to nie jest Iskierka życzeń, życzenie nie spełni się i szansa przepadnie na zawsze. Wtedy pozostanie ci już tylko pięć. Potem cztery, trzy, dwa i ostatnie, aż nie zostanie ci żadne z życzeń. To taka zabawa, ale ty przecież bardzo lubisz zabawy.

Zaczynamy ! No, Natalko, jeszcze raz: pomyśl życzenie, znajdź iskierkę życzeń, powiedź je głośno i baw się dobrze.


(Iskierka znika ze sceny. Podczas wypowiadania przez dziewczynkę życzeń wzdłuż sceny delikatnie przebiega ognik – ubrany na czarno, na twarzy ma maskę w kształcie i o kolorze płomienia, w dłoniach, uniesionych do góry, trzyma pompony wykonane z czerwono- żółtej krepy)

Natalka
Chciałabym, aby sztorm ustał. Mam dość tego hałasu.
(Odgłos sztormu milknie. Po wypowiedzeniu kolejnego życzenia w tle słychać cichutki szum fal)

No, ale lekki wiaterek mógłby być ....Och drugie marzenie się spełniło.
Teraz dla siebie muszę mieć jakieś życzenie. Chcę mieć rower górski !

(Natalka chodzi po scenie, zagląda w kąty) Och, nie udało się!

Chciałabym choć przez chwilę zobaczyć, co robi moja sąsiadka.

(Natalka wolno odsuwa zasłony drugiego parawanu, w tym czasie druga uczennica odgrywa rolę niewidomej dziewczynki zgodnie ze słowami pierwszej. Po czym Natalka podbiega do kominka, siada i wypowiada swoją kwestię.)
     Och, jak ciemno i strasznie! Wszystkie zamki są zamknięte. A ten pokoik na poddaszu jest bardzo smutny. Nie ma w nim zabawek Ooooo .... jest moja Koleżanka. Czemu ona tak dziwnie się porusza, chodzi przy ścianie, nosi w domu ciemne okulary. Ona, ona jest chyba niewidoma. Teraz już wszystko rozumiem.
    Jest mi przykro, chcę już wracać do swojego domu. Usiądę przy kominku i wypowiem ostatnie życzenie.
    Spraw iskierko kochana, żeby ona, żeby moja Koleżanka ... Ojej, nawet nie wiem, jak ma na imię. Och, iskierko, wiesz przecież o kogo mi chodzi. No, więc spraw, aby zawsze mogła oglądać – zachodzące słońce, śliczny dom, świerki w naszej okolicy jak i fale delikatnie uderzające o brzeg. (Wszystkie ogniki i Iskierka przebiegają przez scenę)
    Jaka byłam śmieszna, gdy chciałam lalki. Jaka śmieszna ...

Koleżanka
(Dziewczynka w podskokach wybieg na scenę. Po czym zaczyna bawić się z Natalką. W tym czasie na środek sceny wychodzi

Narrator)
Ja widzę !!! Widzę!!!

Narrator
     Tak, tak ... zaraz ktoś z Was powie, że cuda się zdarzają tylko w bajkach. Ale przecież każdy może stać się „małą iskierką” i rozgrzać serca innych, aby zauważyli drugiego człowieka: tego, który wskutek swojego kalectwa wolniej biega, słabiej uczy się, a może różni się wyglądem. Możecie sprawić, że osoby niepełnosprawne spojrzą na świat inaczej.
     Gwarantuję, korzyści będą obustronne – Wy poczujecie się potrzebni, a może odnajdziecie w nich przyjaciela, a oni uwierzą, że życie jest piękne i warto żyć!

     Inscenizacja miała dużą oglądalność, pociągała swoją prostotą, a jednocześnie była próbą przełamania, istniejących nadal w społeczeństwie, stereotypów, dotyczących ograniczeń dzieci niepełnosprawnych.
     Młodzi aktorzy nie tylko wkraczali w „świat teatru”, ale przede wszystkim mogli docenić siebie, zauważyć swoje dobre strony. Niektórzy z nich odkryli w sobie talent aktorski.
     Musimy pamiętać, że przez aktywne działanie w zespole uczniowie uczą się kreatywności, pomysłowości, twórczego myślenia, poprawnej dykcji, obowiązkowości i rozwijania swoich zdolności i zainteresowań. Przygotowanie przedstawień i scenek jest również przykładem zastosowania nauki w formie zabawy, a zabawa jest najlepszą formą odstresowania młodego człowieka.

Anna Szczuka

Umieść poniższy link na swojej stronie aby wzmocnić promocję tej jednostki oraz jej pozycjonowanie w wyszukiwarkach internetowych:

X


Zarejestruj się lub zaloguj,
aby mieć pełny dostęp
do serwisu edukacyjnego.




www.szkolnictwo.pl

e-mail: zmiany@szkolnictwo.pl
- największy w Polsce katalog szkół
- ponad 1 mln użytkowników miesięcznie




Nauczycielu! Bezpłatne, interaktywne lekcje i testy oraz prezentacje w PowerPoint`cie --> www.szkolnictwo.pl (w zakładce "Nauka").

Zaloguj się aby mieć dostęp do platformy edukacyjnej




Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie