Startuj z nami!

www.szkolnictwo.pl

praca, nauka, rozrywka....

mapa polskich szkół
Nauka Nauka
Uczelnie Uczelnie
Mój profil / Znajomi Mój profil/Znajomi
Poczta Poczta/Dokumenty
Przewodnik Przewodnik
Nauka Konkurs
uczelnie

zamów reklamę
zobacz szczegóły
uczelnie
PrezentacjaForumPrezentacja nieoficjalnaZmiana prezentacji
Pollyanna - program wychowawczy

 

PROJEKT INNOWACJI PEDAGOGICZNEJ

PROGRAM PRACY WYCHOWAWCZEJ POLLYANNA

Autorstwa:
mgr Bożena Suś
mgr Joanna Haczykowska
mgr Grażyna Kos
WSTĘP
Do podzielenia się naszymi doświadczeniami z zakresu pracy wychowawczej w internacie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego skłoniło nas uznanie dla naszych osiągnięć, wyrażone przez przełożonych, a odnoszące się do całokształtu naszej pracy na przestrzeni ponad trzech lat.
Aby utrwalić to, co już zostało osiągnięte i zachęcić dziewczęta do dalszej pracy nad sobą w listopadzie 2003 opracowałyśmy program oddziaływań wychowawczych i nazwałyśmy go POLLYANNA. Próbnie został on wprowadzony w grudniu w ograniczonej wersji, o od stycznia w pełnej wersji. Zasady programu wprowadzałyśmy stopniowo, wzbogacając go o nowe elementy. Program modyfikowany jest na bieżąco, dodajemy do niego coraz to nowsze pomysły, to zwiększa jego atrakcyjność i zachęca dziewczęta to bardziej wytężonej pracy.

Pomysł nazwy POLLYANNA zrodził się z książki Eleanor H. Porter pt. “Pollyanna”.
Najważniejszym dla nas motywem tej powieści jest niesamowity optymizm dziewczynki, za pomocą którego pokonuje ona wszystkie ludzkie słabości, chorobę i zawsze znajduje coś pozytywnego i dobrego zarówno w sytuacjach, jak i w ludziach. My, poprzez lekturę tej książki z dziewczętami oraz nasz program, chcemy pokazać im, że na każdym etapie swojego życia mają szansę na poprawę jego jakości, na walkę o siebie, o swoją rodzinę i godność. A na etapie nauki szkolnej można i warto pracować nad sobą, nad swoim zachowaniem i charakterem. Popełnianie błędów nie skazuje nikogo na wieczną porażkę, ale uczy jak te błędy eliminować i radzić sobie coraz lepiej.
Do podzielenia się naszymi doświadczeniami z zakresu pracy wychowawczej w internacie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego skłoniło nas uznanie dla naszych osiągnięć, wyrażone przez przełożonych, a odnoszące się do całokształtu naszej pracy na przestrzeni ponad trzech lat.Aby utrwalić to, co już zostało osiągnięte i zachęcić dziewczęta do dalszej pracy nad sobą w listopadzie 2003 opracowałyśmy program oddziaływań wychowawczych i nazwałyśmy go POLLYANNA. Próbnie został on wprowadzony w grudniu w ograniczonej wersji, o od stycznia w pełnej wersji. Zasady programu wprowadzałyśmy stopniowo, wzbogacając go o nowe elementy. Program modyfikowany jest na bieżąco, dodajemy do niego coraz to nowsze pomysły, to zwiększa jego atrakcyjność i zachęca dziewczęta to bardziej wytężonej pracy.Pomysł nazwy POLLYANNA zrodził się z książki Eleanor H. Porter pt. “Pollyanna”.
Do podzielenia się naszymi doświadczeniami z zakresu pracy wychowawczej w internacie Specjalnego Ośrodka Szkolno-Wychowawczego skłoniło nas uznanie dla naszych osiągnięć, wyrażone przez przełożonych, a odnoszące się do całokształtu naszej pracy na przestrzeni ponad trzech lat.Aby utrwalić to, co już zostało osiągnięte i zachęcić dziewczęta do dalszej pracy nad sobą w listopadzie 2003 opracowałyśmy program oddziaływań wychowawczych i nazwałyśmy go POLLYANNA. Próbnie został on wprowadzony w grudniu w ograniczonej wersji, o od stycznia w pełnej wersji. Zasady programu wprowadzałyśmy stopniowo, wzbogacając go o nowe elementy. Program modyfikowany jest na bieżąco, dodajemy do niego coraz to nowsze pomysły, to zwiększa jego atrakcyjność i zachęca dziewczęta to bardziej wytężonej pracy.Pomysł nazwy POLLYANNA zrodził się z książki Eleanor H. Porter pt. “Pollyanna”.

1. .Opis grupy – stan na rok 2000 – zachowania niepożądane.
Pracę z grupą we trzy podjęłyśmy 1-go września 2000 roku czyli ponad 3 lata temu. Wówczas w skład grupy wchodziło 15 dziewcząt w bardzo dużym przedziale wiekowym, najmłodsza dziewczynka chodziła do 2 klasy szkoły podstawowej, inne do 4, 5, 6, 1 gimnazjum, 2 i 1 zawodowej. Taki układ grupy powodował brak integracji, konflikty, brak wspólnych zainteresowań a co za tym idzie brak współpracy. Taka grupa była właściwie skazana na brak sukcesów. Bardzo szybko stało się oczywiste, że bez konkretnych działań z naszej strony, grupa będzie przysparzała problemów zarówno wychowawczych, jak i związanych z nauką szkolną.
Rozpiętość wiekowa grupy była duża, dziewczęta nie były ze sobą szczególnie zżyte, w grupie było kilka osób, które postrzegane były jako niczego nie umiejące zrobić, leniwe, niechętne do wspólnego działania. Duży problem sprawiała wychowanka 4 klasy …… dziecko bardzo zaburzone emocjonalnie z dużymi zaburzeniami zachowania, wycofywała się z życia grupy i była bardzo agresywna. Wychowanka klasy 5 …..była dziewczynką, która mimo młodego wieku miała duże doświadczenia w sferze seksu, przy tym była bardzo agresywna, kłótliwa i głośna. Notorycznie oddalała się od grupy. ….. uczennica klasy 1 gimnazjum była osobą bardzo konfliktową i cechowała ją duża agresja słowna zwłaszcza w stosunku do koleżanek. Jedna ze starszych dziewcząt ……(1 kl. zawodowa) nagminnie kłamała i konfabulowała na temat swojego życia i wydarzeń zarówno przeszłych jak i teraźniejszych i uważana była za grupową złodziejkę. Z kilku innych dziewcząt wyśmiewano się przy byle okazji. Kilka dziewcząt było na bakier z higieną osobistą, wymagały one ciągłej kontroli, przypominania, pilnowania. Na porządku dziennym były kłótnie, a nawet przepychanki, dla których powodem mogła być najdrobniejsza rzecz. Kilka dziewcząt nie chciało włączać się w żadne zaproponowane zajęcia, a już zupełnie niemożliwe było nakłonienie ich do działań wymagających pokazania się na forum.

2. Analiza zmian jakie zaszły w grupie w czasie 3 lat wraz z opisem podejmowanych działań.
W tym czasie osiągnęłyśmy spore sukcesy wychowawcze w pracy z grupą, wypracowałyśmy nowy obraz grupy, zmieniłyśmy pozytywnie relacje panujące między wychowankami naszej grupy, wpłynęłyśmy na konsolidację grupy oraz na podniesienie samooceny wychowanek. Udało się nam sprawić, że także dziewczynki najbardziej nieśmiałe, wstydliwe, niepewne siebie zaczęły włączać się w życie grupy, znajdując w niej miejsce dla siebie, nawiązując przyjaźnie, zdobywając sympatię i zaufanie koleżanek. Jeszcze innym sukcesem jest to, że dziewczęta, które wykazywały postawy roszczeniowe, agresywne w stosunku do koleżanek, potrafią już w dużym stopniu panować nad sobą, starają się szukać kompromisów, wyrażać swoje negatywne emocje inaczej niż złością przenoszoną na wszystkich dokoła. Cieszymy się zaufaniem wychowanek. Dziewczęta postrzegają nas jako wychowawców sprawiedliwych, którym można powiedzieć o wszystkich swoich osobistych problemach i być pewnym, że otrzyma się pomoc. Także problem uzależnień jest w naszej grupie pod kontrolą, nie ma nałogowych palaczek, nie ma osób pijących alkohol ani też odurzających się. Jeśli weźmie się pod uwagę środowisko, z jakiego większość dziewcząt pochodzi oraz ich kontakty rówieśnicze, poza szkołą i internatem, to nie będzie trudno zrozumieć, że trzymanie się z dala od nałogów nie jest dla nich sprawą oczywistą czy łatwą.
W związku z taką sytuacją przyjęłyśmy kilka zasad, które miały ujednolicić nasze oddziaływania wychowawcze oraz zapoczątkować proces zmian w grupie.
Przede wszystkim:
  • postanowiłyśmy informować się wzajemnie o wszystkich ważniejszych wydarzeniach w grupie i podjętych przez nas działaniach wychowawczych. Jeśli niemożliwa była bezpośrednia rozmowa, zostawiałyśmy wpisy w zeszycie kontaktów, przeznaczonym tylko dla wychowawców
  • ustaliłyśmy, że każda z nas konsekwentnie egzekwuje nagrody i kary nałożone przez którąkolwiek z nas
  • postanowiłyśmy swoje oddziaływania wychowawcze oprzeć przede wszystkim na wzmocnieniach pozytywnych, wzmocnienia negatywne stosując możliwie jak najrzadziej i tylko w wyjątkowych sytuacjach
  • aby poprawić interakcje wewnątrz grupowe postanowiłyśmy podjąć szereg działań, które byłyby w stanie uświadomić dziewczętom, że w ich wspólnym interesie leży dbanie o dobre stosunki koleżeńskie w grupie oraz poprawa obrazu grupy jako całości uznałyśmy za konieczną zmianę pozycji osób najniżej stojących w hierarchii grupowej, a co za tym idzie podnoszenie samooceny tych osób i uświadomienie koleżankom, że mają one wiele zalet, które wystarczy zacząć dostrzegać. Wiązało się to początkowo ze wskazywaniem na pozytywne zachowania tych osób, chwalenie ich nawet za drobne rzeczy, także przy koleżankach, angażowanie do wspólnego działania z innymi. Bardzo szybko osiągnęłyśmy zamierzony cel. Dziewczęta dotąd spotykające się z niechęcią grupy zaczęły odbierać słowa uznania także od koleżanek, które coraz chętniej współdziałały z nimi w różnych dziedzinach życia codziennego. Wykorzystałyśmy fakt, że wychowanki nas lubią i darzą zaufaniem. Dzięki temu możliwe było wspieranie słabszych, mniej lubianych wychowanek, bez narażania ich na niechęć grupy.
Po wstępnym zdiagnozowaniu grupy, min. w oparciu o codzienne obserwacje, rozmowy indywidualne i na forum grupy, wywiady środowiskowe, konsultacje z psychologiem, pedagogiem, pielęgniarką, nauczycielami ze szkoły, badania socjometryczne, opracowałyśmy plan działań wychowawczych, uwzględniający mocniejsze i słabsze strony naszych wychowanek oraz różnorodne obszary działalności, tak, by każda z naszych dziewcząt mogła znaleźć dla siebie dziedzinę, w której miałaby szansę odnosić sukcesy. (Wynikowy Plan pracy dydaktyczno-wychowawczej gr II).
Na bieżąco, w miarę pojawiających się problemów, reagowałyśmy na każdy sygnał, który mógł świadczyć o tym, że coś trzeba zmienić, poprawić, dodatkowo uwzględnić i wziąć na jakiś czas „pod lupę”. W związku z tym, na przestrzeni tych trzech lat, okazało się konieczne opracowanie wewnątrzgrupowego planu działań zapobiegających palenie tytoniu przez wychowanki, planu działań poprawiających frekwencję, planu pedagogizacji rodziców a także cyklu zajęć Problemy okresu dojrzewania i Świadome macierzyństwo.
Duże znaczenie miały zajęcia komunikacji interpersonalnej, w czasie których dziewczęta uczyły się wyrażania uczuć, rozwiązywania konfliktów, rozumienia innych osób, a także sztuki odmawiania, która to umiejętność ma duże znaczenie w przypadku kontaktów z osobami uzależnionymi, których w środowisku naszych wychowanek nie brakuje. Ażeby zachęcić dziewczęta nieśmiałe do przełamania oporów przed działaniem w grupie, oraz ośmielić je do „stawania” przed innymi, a co za tym idzie, także nauczyć je przyjmowania oceniania przez rówieśników bez lęku i wstydu, powstało Koło taneczne i zajęcia terapii ruchem z elementami aerobiku .uczyły one tolerancji, akceptowania siebie i innych, ale także były świetnym sposobem redukcji nagromadzonej energii i napięć emocjonalnych.
Cyklicznie odbywają się również zajęcia kulinarne, sportowe, plastyczne, teatralne. Z przyjemnością dziewczęta uczestniczą w zajęciach wyrównawczych, które służą nie tylko doskonaleniu ich umiejętności, uzupełnieniu wiadomości, ale są doskonałym sposobem na zdobycie pochwały za solidną pracę. Nasza grupa bierze udział w realizacji zadań wynikających z Programu profilaktycznego Ośrodka. Odnosimy sukcesy, odbieramy pochwały i nagrody.
W ostatnich latach grupa miała sporo osiągnięć na terenie Ośrodka jak i miasta: wyróżnienia i nagrody za przedstawienia teatralne (II miejsce Dni Teatru 2002 w SOSW, I miejsce Dni Teatru 2003 w SOSW, Wyróżnienie Arkadia 2002, Brązowy Krokus2003- III miejsce, Arkadia 2003 – II miejsce), turnieje sportowe, czy akcje profilaktyczne (III miejsce w ogólno-miejskiej imprezie Mogę nie palić). Te wspólne sukcesy bardzo połączyły dziewczęta. Wspólny wysiłek, zaangażowanie, wiara we własne możliwości i radość z pracy zakończonej choćby drobnym sukcesem bardzo skonsolidowały grupę.
W zeszłym roku szkolnym dużym problemem były nieobecności jednej z wychowanek. Dziewczyna nie realizowała obowiązku szkolnego, współpraca z rodzicami była właściwie żadna. Ojciec w ogóle nie pojawiał się w placówce, a matka jest osobą całkowicie niezaradną wychowawczo. Miało to bardzo zły wpływ na pozostałe dziewczęta, które spostrzegały fakt, że koleżanka nie ponosi żadnych konsekwencji. Reakcja ze strony wychowawców musiała się pojawić, najlepiej jak najszybciej. We współpracy z wychowawcą klasy, pedagogiem i przy poparciu Dyrekcji Ośrodka wystąpiono do Sądu Rodzinnego. Dało to spodziewany efekt. Rodzicom ograniczono władzę rodzicielską nad córką. Dziewczynka została we wrześniu dowieziona do szkoły. Nie opuszcza lekcji, do domu wyjeżdża za zgodą Sądu. Wraca do szkoły na czas. Inne wychowanki uwierzyły, że zasady i regulaminy są dla każdego takie same i będą konsekwentnie egzekwowane.
  1. Stan grupy we wrześniu 2003 roku wraz z opisem zaistniałych problemów wychowawczych.

Obecnie dziewczęta chętnie rozmawiają na różne tematy, sytuacje konfliktowe załatwiają najczęściej na forum całej grupy. Takim momentem w czasie dnia są właśnie zebrania wychowawcze. Jest to dobry sposób na obserwację zależności między wychowankami, a także zmian zachodzących w ich zachowaniu, dorastaniu i sposobie myślenia. Zebrania wychowawcze są bardzo ważnym elementem oddziaływań wychowawczych w naszej grupie. Odbywają się codziennie wieczorem. Wynika to z potrzeb samych wychowanek. Jest to dla nich czas na podsumowanie dnia, analizę swojego zachowania, rozwiązywania problemów, podzielenia się przeżyciami, czy chociażby porozmawiania na różne, nurtujące młodych ludzi tematy. Taka forma pozwala im uporządkować myśli, uspokoić emocje, wyciszyć się. Dążymy jednak do tego aby sprawy dotyczące konfliktów między dziewczętami nauczyły się one rozwiązywać same, nauczyć się kompromisu i umiejętności wybaczania.
W roku szkolnym 2003/04 skład grupy nieznacznie uległ zmianie. Do grupy dołączyły dwie nowe wychowanki, które po raz pierwszy znalazły się w internacie, z czego jedna po raz pierwszy rozpoczęła naukę w naszej szkole. Rozpiętość wieku nieznacznie się zmniejszyła, ale i tak jest duża. Relacje między dziewczętami śmiało można określić jako coraz lepsze. Grupa jest coraz silniej zintegrowana, ale jeszcze wiele jest w tym temacie do zrobienia. Nie ma przypadków czynnej agresji. Zdarzają się przypadki agresji słownej, ale są coraz rzadsze. Nawet wychowanka najbardziej w tym zakresie zaburzona coraz częściej potrafi zapanować nad swoją złością, co było niemożliwe jeszcze trzy lata temu. Mimo to dziewczęta nie potrafią w pełni kontrolować swoich emocji, są nerwowe, wybuchowe. Trudno im nadal rozwiązywać konflikty w spokojnej atmosferze, nie potrafią jeszcze do końca dostrzegać możliwości kompromisu. Większość dziewcząt jest właśnie w burzliwym okresie dojrzewania. Taki okres w życiu dziewcząt jest bardzo trudny ze względu na przysłowiową „burzę hormonalną” i problemy natury emocjonalnej.
Po wakacjach dziewczęta wróciły do Internatu bardzo wypoczęte, w swoim odczuciu bardzo dorosłe i ich zachowanie pozostawiało wiele do życzenia. Zaczęły do nas docierać sygnały o spotykaniu naszych wychowanek z „papieroskiem”, zaczęły się spóźnienia z wyjść na przepustki, brak dyscypliny w czasie dyżurów pełnionych przez innych wychowawców w zastępstwie np. podczas zwolnienia lekarskiego wychowawcy z grupy. Takie sytuacje spowodowały oczywiście reakcję z naszej strony. Zaostrzony został regulamin wewnętrzny grupy, karnie wstrzymano kilka przepustek do miasta, rozszerzono obowiązki samorządu grupy. Wszystkie te działania zaczęły powoli przynosić efekty. Dziewczęta znowu starają się przestrzegać zasad określonych w regulaminie.

4. Założenia i cele programu „POLLYANNA”

Cel główny programu jest zgodny z programem wychowawczym placówki:
BYĆ WARTOŚCIOWYM CZŁOWIEKIEM

Cele szczegółowe programu:
  1. Eliminowanie zachowań agresywnych wśród dziewcząt,
  2. Umiejętność dostrzegania pozytywów, piękna i dobroci w otaczającym nas świecie
  3. Praca nad charakterem i poprawą zachowania
  4. Doskonalenie umiejętności konstruktywnego radzenia sobie z konfliktami i sytuacjami problemowymi
  5. Doskonalenie umiejętności radzenia sobie z poniesioną porażką
  6. Doskonalenie umiejętności czerpania siły z sukcesu i nauki z porażek
  7. Wzmacnianie wiary w siebie i swoje możliwości
  8. Kształtowanie poczucia godności własnej
  9. Stymulowanie rozwoju psychospołecznego dziewcząt
  10. Przygotowanie do dorosłego, odpowiedzialnego życia w społeczeństwie
  11. doskonalenie umiejętności samooceny i samokontroli
5. Przebieg programu Pollyanna.
Program polega na codziennej pracy wychowawczej oraz zebraniach wychowawczych, w czasie których czytamy fragment książki „Pollyanna”, który jest omawiany pod kątem postaw bohaterów. Następnie dziewczęta oceniają swoje zachowanie. Wspólnie z nimi ocenia również wychowawca. W ciągu dnia, kiedy dochodzi do konfliktów między dziewczętami, a nie potrafią sobie same z nimi poradzić, mogą wpisać swoje spostrzeżenia i uwagi do specjalnego zeszytu. Wówczas konflikt próbujemy rozwiązać wspólnie na forum grupy. Jeśli w międzyczasie dziewczynki rozwiążą go same, przy swoim wpisie rysują serduszko, oznacza to, że konflikt został rozwiązany i nie ma potrzeby się nim zajmować. Jednak jeśli wychowanki chcą opowiedzieć, jak się potoczyły sprawy, mogą to zrobić. Na początku omawiamy wpisy codziennie, później czas pozostawiony na samodzielne załatwienie sprawy, zgodne z zasadami przyjętymi w grupie, wydłuża się np. do 3 dni.
Dla lepszej orientacji w postępach wychowanek sporządziłyśmy arkusz, na którym w czasie zebrań wieczornych zaznaczamy za pomocą plusów i minusów wywiązywanie się z ustaleń.
Ocenie podlega siedem obszarów:
  1. sumienność wykonania dyżurów porządkowych,
  2. powroty na czas z przepustek i z domów rodzinnych (nie wszystkie wychowanki posiadają przepustki na samodzielne wyjścia i wyjazdy),
  3. praca na rzecz grupy,
  4. stosunek do koleżanek,
  5. stosunek do wychowawców (osób dorosłych),
  6. higiena osobista i zdrowy tryb życia (w tym palenie papierosów itp.),
  7. zadania specjalne,
Sumienność wykonywania dyżurów: ten obszar ma na celu uczenie sumienności przy wykonywaniu pracy, obowiązkowości, dokładności i punktualności, gdyż dyżur porządkowy musi być wykonany w określonym czasie i w określony sposób. W dorosłym życiu analogiczną sytuacją jest podjęcie pracy, wywiązywanie się z niej uczciwie i na czas.
Powroty na czas z przepustek i z domów rodzinnych: uczą odpowiedzialności, wywiązywania się z umowy. Ktoś obdarza mnie zaufaniem, obowiązują zasady, należy je przestrzegać, być uczciwym. Coś dostaję, coś daję w zamian.
Praca na rzecz grupy: ma zachęcać do podejmowania działań na rzecz grupy z własnej inicjatywy wychowanek. Daje możliwość wdrażania w czyn pomysłów, własnych propozycji zajęć, okazania swojej życzliwości wobec innych.
Stosunek do koleżanek: ten obszar ma za zadanie uczyć poszanowania godności innego człowieka. Konstruktywnych sposobów rozwiązywania problemów, dochodzenia do kompromisów, panowania nad emocjami w stosunku do rówieśników, do ludzi słabszych.
Stosunek do wychowawców i osób dorosłych: podobnie jak w przypadku relacji rówieśniczych, ale w odniesieniu do osób starszych, podchodzenia do takich osób z dystansem, należnym szacunkiem, uczenie się taktownego zachowania
Higiena osobista i zdrowy tryb życia: ma na celu utrwalanie pożądanych nawyków higienicznych, sposobów zdrowego trybu życia, spędzania czasu wolnego, walki z nałogami.
Zadania specjalne: ten obszar stał się właściwie narzędziem w pracy nad pozostałymi obszarami. Zadania te mają na celu uatrakcyjnić formę pracy nad własnym charakterem i zachowaniem. Pomóc uaktywnić w dziewczętach to, z czego sobie nie zawsze zdają sprawy a co jest w nich dobre. W żartobliwej, zabawowej formie ma uczyć bądź utrwalać pożądane zachowania.

Dziewczęta losują zadania w poniedziałki i do czwartku włącznie realizują je.
Przykładowe zadania specjalne:
  1. Codziennie wieczorem opowiedzieć bajkę królikowi Kubie – z jednej strony forma zabawna, dająca dziecku wiele radości, z drugiej strony wzbogacająca słownictwo, pokonująca tremę, uczy odpowiedzialności w wywiązywaniu się z zadania
  2. Przez cztery dni być wyjątkowo uprzejmą dla koleżanki, z którą najczęściej popadam w konflikty, lub której nie lubię – zadanie to uczy panowania nad emocjami, dostrzegania w kimś jego dobrych cech, szukania w drugiej osobie tego, co można w niej polubić, uczy tolerancji
  3. Codziennie o 7.00 wejść do świetlicy i zaśpiewać: od rana mam dobry humor – uczy pozytywnego nastawienia do dnia, mimo, że nie wiadomo jeszcze jaki ten dzień będzie, uczenie się obowiązkowości i punktualności przy wykonywaniu zadania
  4. Codziennie opowiedzieć wychowawcy jak minął poprzedni dzień - wzbogacanie słownictwa, uczenie wypowiadania się, zapamiętywanie rzeczy, które sprawiły radość, dzielenie się kłopotami i przykrościami „zrzucenie z siebie” balastu przykrych wydarzeń
  5. Codziennie podziękować pracującym tego dnia w grupie wychowawcom za opiekę i wychowanie – uczy umiejętności dostrzegania tego co robią dla nas inni, umiejętności słownego wyrażenia wdzięczności
  6. Codziennie wieczorem przeczytać bajkę dzieciom z młodszej grupy (gr I – dzieci upośledzone w stopniu umiarkowanym) – uczy obowiązkowości, robienia czegoś dla innych bezinteresownie, czerpania radości płynącej ze sprawiania przyjemności innym, uczy tolerancji dla innych, słabszych, uczy umiejętności opiekuńczych
  7. Zaśpiewać co wieczór kołysankę koleżankom ze swojego pokoju – również uczy bezinteresownego sprawiania przyjemności innym, pokonuje poczucie wstydu, braku wiary w siebie i swoje umiejętności
Co wieczór życzyć koleżankom z innych grup: dobrej nocy – uczy dostrzegać jaką wagę w kontaktach międzyludzkich mają drobne gesty przyjaźni i sympatii, pokonywać niechęć do niektórych osób, przekonać się jak niewiele potrzeba aby sprawić komuś przyjemność.
Oczywiście zadania są bardzo zróżnicowane, są wśród nich również zadania wyłącznie sprawnościowe, ale one także odgrywają rolę wychowawczą. Już chociażby pamięć o obowiązku wykonania zadania oraz sumienne podejście do niego to coś co nas cieszy i wzbogaca charakter dziecka.
Podsumowanie wywiązywania się z obowiązków, umów i zadań kończy się przeliczeniem plusów i minusów na punkty (gdzie plus=1, minus=-2). W zależności od bieżącej sytuacji i możliwości finansowych dziewczęta mogą liczyć na nagrodę, którą może być pochwała słowna, na piśmie, zawsze na forum grupy, ale też wyjście z wychowawcami na lody, wyjazd do teatru, wyjście do kina itp. Jedną z form nagradzania jest również prawo do wybrania przez najlepsze wychowanki rodzaju dyżuru porządkowego, który chciałyby wykonywać w następnym miesiącu.
Ogromną wagę przywiązujemy do dostrzegania pracy dziecka nad sobą. Jeśli zobaczymy, że wychowanka bardzo się stara, żeby wypełniać swoje obowiązki, to zostanie to docenione nawet jeśli efekty jej starań nie będą tak dobre, jak efekty działań dziewcząt, które w danych obszarach od dawna już nie mają problemów.
Podsumowując każdy miesiąc przygotowujemy dziewczętom, króciutki opis ich osiągnięć zawarty w tabelce, tak aby mogły go porównywać z osiągnięciami z poprzednich miesięcy. Dziecko musi wiedzieć co jeszcze powinno doskonalić a z czym radzi sobie na dobrym poziomie.
Pod koniec roku szkolnego każda z dziewcząt otrzyma opis swoich postępów z całego roku z wyszczególnieniem tego co już dokonały i co jest jeszcze warte doskonalenia. Forma opisu ma być wesoła, humorystyczna, tak aby zachęcić dziewczęta do dalszej pracy.

6. Modyfikacje programu i wnioski z obserwacji.
Przewidujemy wprowadzanie ciągłych modyfikacji naszego programu tak aby był on dla dzieci atrakcyjny i ciekawy. Pomysły przychodzą same, najczęściej inspirują nas same dzieci. Jedną z modyfikacji programu jaką chcemy wprowadzić w najbliższym czasie jest pomysł aby dziewczęta losowały koleżankę, która w tajemnicy miałyby się opiekować. Polegałoby to na tym aby jedna dziewczynka była „dobrym duchem” drugiej wylosowanej przez siebie. Miałaby się troszczyć, stawać w obronie, pomagać rozwiązywać problemy, ale w taki sposób aby nikt się nie zorientował. Z czasem ma zostać wprowadzony „zły duszek”, który również po kryjomu miałby wprowadzać odrobinę zamieszania, tak aby dziewczęta mogły się wykazać a my zaobserwować jak radzą sobie z taką sytuacją. Na koniec miałyby odgadnąć, kto był przyczyną takiego zamieszania.
Z naszych doświadczeń wynika, że, jeśli rozmawia się z dziećmi szczerze, jeśli przedstawia się im cały obraz sytuacji, jej uwarunkowań, jeśli odwołuje się do doświadczeń dzieci, ich przeżyć, ich poczucia sprawiedliwości, jeżeli nie narzuca się im z góry jedynych „słusznych” rozwiązań, to chętnie podążają one za naszymi wskazówkami, przyjmując nasz punkt widzenia sprawy i skłonne są do uwolnienia ogromnych pokładów własnej dobrej woli. Często potrafią zaskoczyć nas swoimi postawami, jak najbardziej pozytywnie.
W czasie realizacji naszego programu (trwa on dopiero trzeci miesiąc) już zauważyłyśmy, że dziewczęta same starają się rozwiązywać swoje problemy. Do tej pory w zeszycie konfliktów pojawiły się tylko trzy wpisy, z czego każdy został polubownie załatwiony. Dziewczęta w większości starannie wywiązują się z zadań specjalnych, największy problem stanowią zadania związane z konkretną godziną. Pilnowanie czasu i punktualność to dla większości dziewcząt duży problem, ale i tak jest coraz lepiej. Bardzo poprawiła się frekwencja zwłaszcza jednej z dziewcząt, która w tym roku spóźniała się z wyjazdów do domu. Zaobserwowała, że jej nieobecności powodują, że nie jest w stanie zebrać takiej ilości punktów jak inne koleżanki a co za tym idzie nie może być wychowanką miesiąca na czym bardzo jej zależy. Chęć bycia jedną z najlepszych powoduje, że dziewczęta pracują nad swoim charakterem i starają się być coraz lepsze.
Mamy nadzieję, że program POLLYANNA sprawdzi się i w miarę upływu czasu, stosowany wraz z całym wachlarzem innych oddziaływań dotyczących różnych sytuacji wychowawczych, pozwoli na osiągnięcie takich relacji personalnych oraz zmian w zachowaniu dziewcząt w naszej grupie, które zadowolą zarówno nas, wychowawców, jak i nasze wychowanki.

ANEKS DO PROGRAMU PRACY WYCHOWAWCZEJ „POLLYANNA”


mgr Joanna Haczykowska
mgr Bożena Suś
mgr Grażyna Kos

ŚWINOUJŚCIE 2004/05

WNIOSKI Z REALIZACJI PROGRAMU W ROKU SZKOLNYM 2004/05
Realizacja założeń programu przyniosła pierwsze spodziewane efekty.
  1. Bardzo poprawiła się dyscyplina w grupie i funkcjonowanie poszczególnych wychowanek w grupie, szkole, Ośrodku.
  2. Wypracowana została bardzo dobra frekwencja dziewcząt na zajęciach szkolnych. Terminowe powroty z domów rodzinnych.
  3. Poprawił się poziom integracji grupy, zwłaszcza w sytuacjach trudnych i problemowych, a także na płaszczyźnie współpracy i współdziałania w grupowych przedsięwzięciach.
  4. Samodzielność wychowanek znacznie się poprawiła.
  5. Wzrosło poczucie odpowiedzialności wychowanek za grupę i siebie samych.
  6. Nawyki higieniczne dziewcząt w grupie osiągnęły bardzo wysoki poziom.
  7. Nadal należy pracować nad codziennymi relacjami dziewcząt względem siebie.
  8. Należy prowadzić oddziaływania nie tylko profilaktyki uzależnień i przeciwdziałania im, ale także starać się niwelować już istniejące problemy ze stosowaniem używek.
MODYFIKACJE PROGRAMU NA I SEMESTR ROKU SZKOLNEGO
  1. Wprowadzenie nowych zadań specjalnych – zwiększenie stopnia odpowiedzialności: organizacja i odpowiedzialność za dokumenty wyjazdów na przepustki według określonych zasad, organizacja i odpowiedzialność za przydzielone grupie dyżury porządkowe, organizacja i odpowiedzialność za użytkowanie przez grupę sprzętu RTV, organizacja i odpowiedzialność za pranie bielizny w pralce automatycznej.
  2. Wprowadzenie instytucji „Dobrego ducha” – poprawa relacji rówieśniczych: raz w miesiącu dziewczęta na indywidualnym spotkaniu z wychowawcą losuje koleżankę, której ma być „Dobrym duchem”. Zabawa ma polegać na opiekowaniu się koleżanką, pomaganiu jej w różnych sytuacjach, wspieraniu jej w codziennych troskach i radościach. Ważnym elementem zabawy jest dochowanie tajemnicy i takie poprowadzenie zabawy, aby osoba, którą się opiekujemy nie zorientowała się kto jest jej „Dobrym duchem”. W tym celu wychowawca zasugeruje wychowankom, aby starały się być miłe także dla innych koleżanek, aby właściwej osobie utrudnić odgadnięcie. Pod koniec miesiąca dziewczęta będą próbowały odgadnąć, kto się nimi opiekował oraz określić kim i dlaczego było się łatwo opiekować, a kim i dlaczego trudniej.
  3. Kontynuacja realizacji założeń programu – program będzie kontynuowany w wzbogaconej o nowe modyfikacje formie.

Jeżeli zauważyłeś jakieś nadużycia w prezentacji napisz o tym poniżej i wyślij je do nas:
INFORMACJE O PREZENTACJI

Ostatnią zmianę prezentacji wykonał: Szkolnictwo.pl.
IP autora: 83.21.195.174
Data utworzenia: 2008-09-01 21:56:32
Edycja: Edytuj prezentację.

HISTORIA PREZENTACJI

Szkolnictwo.pl (83.21.195.174) - Prezentacja (2008-09-01 21:56:32) - Edytuj prezentację.





Zachodniopomorskie Pomorskie Warmińsko-Mazurskie Podlaskie Mazowieckie Lubelskie Kujawsko-Pomorskie Wielkopolskie Lubuskie Łódzkie Świętokrzyskie Podkarpackie Małopolskie Śląskie Opolskie Dolnośląskie